Vandaag worden de must see van Kyoto bezocht. We wandelen door de stad richting het Nijo Kasteel wat op een 20 minuten lopen van ons huisje ligt. Wandelen door de stad is een niet ongevaarlijke bezigheid; je hebt te maken met andere wandelaars die in tegenstelling tot andere steden ad random links of rechts lopen, het liefst al kijkend op smartphone of tablet. Het meest gevaarlijk zijn de fietsers die ook gebruik maken van het trottoir en daar een levende slalom op snelheid uitvoeren. Het aantal near misses is legio en iedere keer zijn we blij dat we het er levend vanaf brengen. We zijn niet de enige die het kasteel bezoeken maar we weten vlot een kaartje aan te schaffen en lopen het ommuurde terrein binnen.
De Karamon poort die allerlei chinese ornamenten heeft is prachtig, het is dan ook dringen om het uit een gunstige hoek te kunnen fototgraferen.
Na betreding van het kasteel moeten de schoenen uit. We lopen op onze sokken door het gebouw heen. Europese kastelen waren van steen, in dit deel van Azië zijn ze opgetrokken uit hout. Dit kasteel zit vol met slimmigheidjes zoals de zogenaamde nachtegaal vloeren die opzettelijk piepen als je er over heen loopt zodat men ‘s nachts niet door overvallers verrast kon worden. We lopen door het gebouw heen en vergapen ons aan de muurschilderingen en aan de Ohiroma Ichi-no-ma waar de Daimo en Shogun bijeen kwamen; het gebouw ademt een al macht uit.
Na al dit moois lopen we door de beroemde Nijo’s tuin die bekend is vanwege zijn vele mooie rotsen.
En afluitende wandeling brengt ons via ontluikende bloessem weer bij de uitgang waar we op zoek gaan naar de bus die ons naar het gouden paviljoen moet brengen.
De bushalte puilt uit van de mensen, er heeft zich een rij van wel dertig meter opgesteld die allemaal met de bus mee moeten. Gelukkig zien een aantal mensen af van in de rij te staan en kunnen we een paar plaatsjes opschuiven. Als de bus gearriveerd is begint het populaire busje proppen en ook nu weer zijn wij in het voordeel omdat de gemiddelde Aziaat kleiner is en niet voorien is van een rugzak. We weten ons naar binnnen te dringen en worden redelijk claustrofobies vervoerd richting Kinkaku-ji, het gouden paviljoen.
Het paviljoen is erg mooi
en de tuin in Muromachi stijl is volledig in harmonie met de erachter gelegen Kinugasa berg.
Na een rondje door de tuin besluiten we terug te lopen richting de stad en een koffie tent te scoren waar we een lekker bakkie kunnen doen. Na een aantal km gelopen te hebben ( gelukkig berg af) nemen we plaats in een locaal tentje die zelf koffie brand en maalt. Er is nog alleen plek aan een grote ronde tafel waar locals aan zitten. We ontwaren een Europeaan die een gepensioneerde Nederlander blijkt te zijn en in de buurt woont.
We hebben een leuk gesprek met hem en hij geeft ons allerlei tips over wat te bezoeken en antwoorden op allerlei vragen die we hebben. Zoals het antwoord op de vraag waarom dragen zoveel mensen een mondkapje ? Antwoord: veel mensen zijn allergisch voor pollen (genetisch bepaald) en dragen daarom een mondkapje. Waarom wacht iedereen hier braaf voor een rood voetgangerslicht zelfs als er geen auto aankomt ? Antwoord als je door rood loopt en je wordt aangereden ben je niet verzekerd; gebeurt dit door groen dan kun je de veroorzaker aanklagen en grote sommen geld vragen.
Uiteindelijk nemen we afscheid en bezoeken Daitoku-ji, het bolwerk van de theeceremonie, naast schitterende plaatjes levert het de wormholetraveler ook nog wat schaafplekken en een gekneust ego op als hij een stuk rots over het hoofd ziet en pontificaal ondersteboven gaat.
Na al dit onrustige gedoe wordt het tijd voor iets rustig en we besluiten de Daisen-In Zen tuin te bezoeken. Helaas mogen we er om onduidelijke redenen niet fotograferen en filmen. De wormholetraveler ongehoorzaam als hij is probeert in een onbewaakt ogenblik toch vanuit de heup met de iphone een plaatje te schieten maar voordat hij de hoek om is komt er uit het niets een monnik te voorschijn die hem dwingt de foto te deleten… Na deze absoluut niet Zen ervaring gaan we weer richting Kyoto center want we hebben om zes uur een thee ceremonie afspraak. We gaan ingewijd worden in de thee ceremonie.
Ichigo Ichie, een leven, een ontmoeting is de samenvatting van de thee ceremonie waarbij de gastheer matcha (geroerde poederthee) en een lichte maaltijd aan zijn gasten serveert volgen een bepaald ritueel.
Het roeren van de poeder door het hete water gebeurt met een soort scheerkwast (chasen), daarna wordt de thee aan de gasten geoffreerd die seiza (met de billen op de kuiten geknield) aangeschoven zijn.
Alle handelingen zijn doordacht tot en met het weer schoonmaken van de theekom. Na ongeveer 10 minuten sterft het onderlichaam van de wormholetraveler af want hij is natuurlijk zo soepel als een loden deur en in seiza positie deze een uur durende ceremonie doorstaan gaat een grote uitdaging worden.
Voorbeeldig roeren we de thee en wisselen we beleefdheden uit en leren standaard Japanse beleefdheidszinnen. Na ongeveer een uur moet de wormholetraveler van de mat getild worden want zijn benen functioneren niet geheel meer zoals het hoort …….Na afloop praten (met handen en voeten) we na met het personeel en delen twee delftsblauwe klompjes uit. Iedereen buigt alsof zijn leven er vanaf hangt en een aantal saronaja’s later zijn we weer op weg.
Om de inwendige mens te versterken is een bezoekje aan de Nishiki Markt een aanrader. In de nauwe winkelstraat (de keuken van Kyoto) met zijn tientallen winkeltjes worden vele specialiteiten verkocht als pickles, Japanse zoetjes, sashimi, verse groenten enz. De markt is al eeuwen oud en vele winkels worden al generaties lang door dezelfde familie gerund.
We zoeken er een restaurantje eten wat en lopen daarna weer terug richting huisje. Het is weer een mooi dagje geweest …….
