Sa Pa het Zwitserland van Vietnam

De komende twee dagen staat er wat bijzonders op het menu. We gaan met de nachttrein van Hanoi naar Lao Cai, waarna we met de bus naar Sapa reizen, wat op 1600 m hoogte ligt. De trein vertrekt om 21:40 u maar je wordt geacht om 20:30 op het perron te zijn. De bus haalt ons om 20:00 u op van de gebruikelijke Hanoi “Old Quarter’ afhaalplek en vol verwachting stappen we Hanoi CS binnen.

We worden richting de wachtkamer voor spoor zes gedirigeerd en besluiten in de open lucht te wachten; het is afgeladen met backpackers, grijze duiven en zakenlui die een behoorlijke temperatuur ontwikkelen.

Duistere randfiguren cirkelen om ons heen, de een wil onze bagage wel kruieren, de ander heeft nog een gedetaileerde kaart van de provincie Sapa in de aanbieding en een derde wil wel helpen met geld wisselen. Kortom de traveler is in de hoogste staat van paraatheid, want hij weet dat er momenten van zwakte zullen zijn, waarop deze mensen zullen toeslaan.
Uiteindelijk mogen we het perron op, nadat een Kameraad in blauw Mao pak voorzien van sterren, de deur naar het perron opent en kunnen we ons rijtuig in.

We hebben per twee personen een volledige coupe voorzien van bed, tafel en zitje.

Kortom redelijk luxe verplaatsen we ons.

Op het moment dat we net klaar zijn met kwartier maken, komt er een Aziaat met zijn makkers ons rijtuig in en probeert Linda, die alle tickets heeft, haar tickets te ontfutselen. Met vereende kracht wordt de man eruit gebonjourd en met de staart tussen de poten verdwijnt hij. Dat scheelde niet veel maar door kordaat optreden werd erger voorkomen.
We hebben voor onze eigen catering gezorgd: noten, chips en wijn dus algauw begint het op een vrolijke duyvis als er fuif is party te lijken. Nadat de conducteur de traveler achter na gaat, omdat deze luidkeels aankondigd, dat het speeddaten om 01:30 u in wagon 9 plaats vindt, besluiten we ons terug te trekken in onze coupe en ons klaar te maken voor de nacht. Na heerlijk geslapen te hebben worden we om vijf uur gewekt door iemand die ‘morning coffee’ luidkeels aanprijst. Om half zes, op schema aankomst tijd, komt de trein aan. Het regent cats and dogs voorzien van flinke klappen onweer. Het water komt met bakken uit de lucht, dat beloofd niet veel goeds….. Onze gids staat reeds op ons te wachten en enigzins verreisd lopen we achter hem aan naar de bus. In de bus gezeten stelt hij zich voor, hij blijkt Hai te heten en aangezien onze vorige gids ook Hai heette, doopt de Traveler hem ‘Hai Two’. De rit van Lao Cai naar Sapa is 28 km lang maar duurt met de auto minimaal een uur. Het lijkt op de rit van Moutiers naar Val Thorens, haarspeldbocht op haarspeldbocht er komt geen einde aan. Daarnaast regent en onweert het voor bijna de gehele rit, maar uiteindelijk bij het krieken van de dag komen we in Sapa aan. We stallen onze koffers in ons hotel en gaan met de gids ontbijten in een Chinese vreetschuur. Gelukkig worden er heerlijke pannekoeken gemaakt, die gretig aftrek vinden. Na het ontbijt worden we in de bus geladen en gaan we naar een overdekte markt in Tam Duong, waar weer van alles aangeboden wordt, zelfs geslachte hond. Het ziet er verschrikkelijk uit maar in dit land is het heel gewoon.

 

We struinen rond op de markt en treffen veel vrouwen aan in de traditionele kledij van de Rode H’Mong. Het lijkt wel of deze vrouwen met een soort dropstaaf in de mond rondlopen maar het is een teken van schoonheid en gehuwde staat.

Deze markt wordt overigens door vele bergstammen bezocht het is hun enige kans om handel te drijven met de goederen die ze gemaakt en verbouwt hebben.  Hierna bezoeken we Ban Hon waar we na een prachtige wandeling door de rijstvelden,

 

 

het huis van een Lu stamlid mogen bewonderen en een van de Travelers reisgenoten een traditioneel jasje op de kopt tikt. Het jasje blijkt behoorlijk bijzonder door de munten die er op zijn genaaid want de overige stamleden proberen het terug te kopen, zelfs tegen een verhoogde prijs. Het jasje blijkt zeer veel geluk te brengen dus mogen we ons gelukkig prijzen….. We gaan weer terug richting Sapa, en we aanschouwen de hoogste berg van Vietnam de Fansiphan die we maar gedeeltelijk kunnen aanschouwen door de laaghangende bewolking. Dan moeten we door een ongeluk helaas een uur in de file wachten; een huge vrachtwagen is tijdens een inhaal manoevre gesneden, moest daardoor uitwijken en heeft daardoor de vangrail geramd en een klapband opgelopen. Gevolg een afgesloten Tram Ton-pas want niemand kan er door. Uiteindelijk komt er beweging in de wachtende rij voertuigen en rijden we in kolonne naar Sapa.

Terug bij het hotel blijkt dat de kamers gereed zijn en kunnen we eindelijk de koffers kwijt.

Echter eerst gaan we snel lunchen om ons daarna snel te verfrissen en Sapa stad te verkennen want we hebben de middag en morgenochtend ter vrije besteding.

Fris en fruitig beginnen we met een bak koffie bij het plaatselijke koffiehuis in de buurt van het hotel. Tot groot verdriet was de bestelde cappuccino niet warm, eigenlijk koud; ipv een nieuwe warme cappu in te schenken gaf het bedienend personeel zijn eigen invulling aan customer service, er werd een theelichtje gebracht om de cappu alsnog op temperatuur te brengen.

Helaas was het behoorlijk druilerig en mistig dus konder er niet veel plaatjes geschoten worden. Wel konden Linda en Marina hun hart ophalen aan het kopen van allerlei souveniers. De rode H’Mong zijn professionele verkopers; ondanks hun geringe lengte zijn het ad-remme, grappige verkopers die hun potentiele klanten uitstekend kunnen inschatten. Al gauw worden Linda en Marina omringd door verkopers, het is vermakelijk om te zien. Zowel Marina en Full Blossom zijn tevreden met hun buit en ook de verkopers zijn blij.

Het bleef nog een lange tijd onrustig op de hoofdstraat. Zeker toen fans van de Wormholetraveler door hadden, dat hij in Sapa op de hoofdstraat liep.

 

 

Na nog een schrijnend geval; een zwak begaafd meisje, die door en door nat was, van haar handelswaar afgeholpen te hebben, en haar handen warm gewreven te hebben, gaat het terug richting hotel; op tripadvisor vinden we uit dat het nr 1 restaurant van Sapa op 200 m zit en we besluiten er te reserveren. Het blijkt een uitstekende keuze te zijn, we eten er o.a hotpot en beef on a hotplate. Nou voor die hotpot kon je de traveler uit zijn bed halen. Bovendien was de eigenaar zeer gastvrij, nam voor al zijn gasten de tijd en iedere variatie op het menu was prima, alles kon ! Met een goed gevoel ging het richting bed, morgen weer een dag.

 

De volgende ochtend wordt de traveler gewekt door de zon die in z’n ogen schijnt. Gauw gaat het richting ontbijt om daarna de omgeving te verkennen. Sapa ligt op 1600 m maar wordt omringd door bergen van 2500 en meer. Een bijzonder landschap van rijstvelden, tropische begroeiing en bergen.

We wandelen naar het meer en zitten gezelig in het zonnetje te kijken hoe het leven in Sapa zich ontrolt.

Om een uur verzamelen we ons weer bij de bus we gaan twee dorpen bezoeken en maken een wandeling van ongeveer twee uur. De gids waarschuwt ons als we souveniers willen kopen we dit vooral in de vele lokale winkeltjes willen doen en niet bij de goedlachse maar opdringerige dames die hun waar aan de man willen brengen. Zodra we uit de bus stappen worden we omgeven door vrouwen in traditionele kledij die de aandacht van het gezelschap proberen te trekken. Vooral wordt gefocussed op degene met de meeste empatie; voornamelijk in het geval van de Wormholetraveler op diens maatje Marina. De Traveler daarentegen probeert te ontsnappen door met ferme stap het slingerpad door de rijstvelden naar beneden te gaan maar daar zijn de verkopers variërend in leeftijd van 20 tot 60 jaar te gehaaid voor. Als lastige vliegen zoemen ze om de traveler heen die op de zoveelste vraag, what is your name, antwoord ‘Pietje Puk’, waarop onmiddelijk alle vragen voorzien worden van de naam Pietje Puk. Uiteindelijk na een paar kilometer geeft het merendeel het op, temeer de meerderheid van het gezelschap in de winkeltjes koopt wat ten goede komt aan het dorp.

De omgeving is prachtig en we schieten vele plaatjes. En het is mooi te zien dat de lokale mensen in dit gebied het er goed hebben en dat er scholen zijn gesubsideerd door de overheid waardoor de kinderen naar school kunnen en niet hoeven te werken.

Na een mooie wandeltocht keren we terug naar het hotel waar de Traveler & Co de koffers ophalen om daarna richting Lao Cai te gaan want’s avonds moet de nachttrein naar Hanoi genomen worden. We maken nog even een stop bij de Chinese grens die inderdaad Lao Cai aanraakt. De traveler drukt Marina op het hart geen domme dingen te doen, zoals stiekem de grens te passeren o.i.d.

Gelukkig gedraagt Marina zich en gaat het gezelschap op weg naar het station.

Na een snel diner in Lao Cai stappen we weer op tijd in de trein, waar de Traveler weer dezelfde coupe heeft als op de heenreis.

Dit keer wordt het een wat onrustige reis, want de machinist heeft klaarblijkelijk bedacht, dat op ieder station waar hij stopt (6x dus), de remmen getest worden door tijdens het halteren, even fors vol op de rem te gaan staan, waardoor de glazen, gemaakt van doorgesneden waterflesjes, gevuld met wijn, ondersteboven gaan. Dit kwam het humeur van de traveler niet ten goede, bovendien ging hij tussen de stops in sneller drinken om deze ellende te voorkomen. Nadat om een uur ‘s nachts ook nog een bus met kwetterende chinezen het gangpad onveilig maakte was de lol er wel af. Gebroken arriveren we stipt op tijd 04:45 u in Hanoi, waar de chauffeur ons ophaalt en ons weer richting het hotel brengt. Op de vertrouwde drop of plaats worden we afgezet en lopen we door het nog slaperige Old Quarter in ganzenpas naar het hotel.

Gelukkig is er voorzien in een very early check-in dus de Traveler kan meteen de kamer in. Niet voor lang, want vandaag wordt er rondgekeken in Hanoi met het Mausoleum van Ho-Chi Min, een tempel, opgedragen aan Confusius en een voorstelling van waterpoppen, als hoogtepunten. En onze afsluitende avond in Hanoi zullen we in restaurant Essence de nr 1 van TripAdvisor in Hanoi.