Gunung Leuser National Park, over apen, Minah en een omgevallen boom

 Vandaag gaat het dan gebeuren, de Wormholetraveler en Marina gaan een twee daagse trekking doen in het Gunung Leuser National Park.

Het hoogste punt in het park is de Gunung Leuser met een top op 3404 m, het park zelf is 8000 km2 en de Alas rivier loopt er dwars doorheen. Er leven onder andere Orang-oetans,  Indische  olifanten, Sumatraanse  neushoorns,  moeraskrokodillen,  verschillende  insekten-,  apen-  en  vogelsoorten, (vliegende) eekhoorns, vliegende honden (vleermuizen), reptielen, amfibieën, honingberen enzovoort.

Onder leiding van gids Udin trekken we twee dagen door de jungle. Na een laatste normaal ontbijt trekken we met gevulde rugzakken er op uit. Gids Udin checkt of we 5 liter water, deet 50%, sunblock en mes bij ons hebben, hetgeen we natuurlijk kunnen beamen. Vanuit de ecolodge gaat het direct steil omhoog, gelukkig is er nog een soort van stenen trap maar algauw is het laatste restje bebouwing verdwenen en worden we volledig opgeslokt door de jungle. Na drie minuten klimmen zweet de Traveler als een otter en is hij volledig doorweekt. Udin klimt en loopt gestaag voor ons uit en monstert ons tempo, klaarblijkelijk bevalt het hem en worden we niet gedegradeerd tot de loosers die de chickenrun moeten gaan doen. Een soort wandelpad langs de rand van de rivier, die nog net niet geasfalteerd is.

 Terwijl wij amechtig hijgend achter Udin aan klauteren, loopt hij naar de boomtoppen te kijken om onze oranje vrienden de Orang-oetan te spotten. Intussen laat hij allerlei wetenswaardigheden zien zoals hoe rubber gewonnen wordt door te kerven in een rubberboom

Na een kwartier geeft Udin aan dat hij door een andere ranger getipt is dat er Orang-oetans zijn gespot. Onmiddelijk wordt onze koers verlegd en duiken we een canyon is waar de bewuste daders zich ophouden. We wurmen ons door een nauwe spleet waarbij de Traveler ternauwernood het vege lijf weet te redden.

Udin beveelt ons stil te zijn maar helaas is de Traveler niet in staat zijn raspende ademhaling onder controle te krijgen. Helaas blijkt het een valse tip te zijn en moeten we op onze schreden terugkeren. Dan heeft Udin een echt spoor te pakken en bewegen we ons naar een heuvel waar we uitzicht op de boomtoppen hebben. En ja hoor dan is het prijs we hebben onze eerste close encounter met een groep Orang-oetans. Dit is een familie die voor een deel bestaat uit geresocialiseerde Orang-oetans, deze apen zijn uit gevangenschap opgevoed om terug te keren naar de wildernis. Een geluk voor ons want het is een grote groep die we tegen komen en normaal trekken ze diep de wildernis in maar deze blijven op redelijke afstand van de bebouwde kom. Gelukkig voor ons is Minah er niet bij, wie is Minah? In dit gedeelte van het National Park leeft één Orang-oetan die bekent staat als de agressiefste Orang-oetan in de jungle: Minah. Ze is behoorlijk agressief en ze houdt alles nauwlettend in de gaten. Als ze geen fruit krijgt valt ze aan, klaarblijkelijk is ze voordat ze geresocialiseerd is slecht behandeld. Onze ranger is behoorlijk beducht voor haar en geeft ons instructies als we haar ontmoeten, wij gaan er vandoor en de ranger leidt haar af met bananen. Maar goed gelukkig is ze niet bij deze groep die in de vroege ochtend gefoerageerd heeft en nu lekker lui aan het chillen is in de bomen.

Dan komt het bijbehorende mannetje razend snel en bijna zonder geluid vanuit het ravijn naar boven, redelijk intimiderend, maar wel fotogeniek..

We krijgen alle tijd om van dit schouwspel te genieten en schieten dan ook vele plaatjes.

De Traveler is weer helemaal op krachten gekomen als de ranger aangeeft dat wij verder gaan. We banen ons zwetend een weg door de jungle en hebben meer close encounters met andere apen:

de Thomas leaf monkey

De longtail makaak

Na een tijdje rusten wij uit en wordt er meegebracht fruit rondgedeeld, het heeft de Traveler nog nooit zo lekker gesmaakt. De ranger toont ook aan dat de vrouwelijke reuzenmier niet bijt; hij stopt haar in zijn mond en laat deze er ook weer uit komen.

De ranger blijft constant op zijn hoede, klaarblijkelijk zit de schrik voor Minah, die al tientallen toeristen heeft gebeten, er zeker in.

We ruimen onze afval op, niets blijft achter, en vervolgen onze weg. Na opnieuw een steile klim van ongeveer een uur gutst het zweet van de Traveler, hij kan zich niet herinneren dat hij ooit zo vies en nat was.

Gelukkig stoppen we om te lunchen

en krijgen dan een show van moeder natuur, eerst verschijnt er een Sumatraanse pauw die in tegenstelling tot de Europese pauw niet een staart met allerlei kleuren heeft maar een staart van 2 m lengte voorzien van grijswitte veren.

Dan na dat Udin het zelf geprepareerde eten heeft uitgedeeld verschijnt er een Baboon ten tonele die duidelijk uit is op eten. De ranger gebiedt ons in een cirkel te gaan zitten zodat we van alle kanten gecoverd zijn. Door het tonen van een dikke tak blijft de Baboon op veilige afstand.

Maar het feest is nog niet over, de Baboon is nog niet weg, of er verschijnt vanuit het dichte bladerdek een jong Orang-Oetan mannetje. Hij probeert duidelijk indruk te maken en Udin is volledig on red alert. Gelukkig kalmeert de situatie en hangt deze grote oranje kerel een beetje in de boom zodat we hem goed kunnen vastleggen.

Nadat hij geruisloos in het bos is verdwenen gaan wij ook verder, gelukkig nu Nepali flat zodat we voor een drie kwartier wat gemakkelijker kunnen lopen. En dan opnieuw een kadootje van moeder Natuur, een moeder met een drie maanden oud jong. Ze laat zich van dichtbij fotograferen wat weer mooie foto’s oplevert.

Ook hier weer een uitgebreide fotosessie en weer een moment om op adem te komen.

Dan voelt Marina aan haar enkel en ontdekt dat haar sok vol met bloed is, ja hoor een bloedzuiger heeft zich zo groot als een knikker met bloed van haar gezogen. De ranger haalt het eraf en gelukkig is het geen vergiftigde en worden er geen andere aangetroffen.

Aangezien we voor donker in het overnachtingskamp moeten zijn gaan we verder. Het gaat steeds steiler naar beneden en Udin kijkt steeds nerveus omhoog en ja hoor we worden achtervolgt door een Orang-oetan met kind en het blijkt Minah te zijn. De ranger geeft ons instructie om snel naar beneden te gaan zonder risico’s te nemen, nou dat is niet tegen dovemansoren gezegd. De Traveler en Marina vergeten iedere vermoeidheid en laten zich bijna naar beneden vallen de canyonin. Udin ondertussen, heeft een afleidingsmanoeuvre door bananen de jungle in te gooien zodat de begerige Orang-oetan eerst op zoek gaat naar de bananen.

Afgepeigerd komen Marina en de Traveler aan bij de rivier waarna ze met ware doodsverachting langs een modderig en bemost pad naar het overnachtingskamp lopen. Heelhuids komen ze daar aan, de Traveler kan wel huilen van geluk, hij had zich al zien liggen met bijtwonden overdekt in de jungle terwijl een overspannen aap z’n banaantjes aan het ontvreemden was.

De opluchting is zo groot dat zelfs de slaapgelegenheid in dit geval als luxe werd gezien, terwijl er op een 1 angstrom dik matje onder een mottige klamboe onder een plastic zeil geslapen dient te worden.

De Wormholetraveler en Marina spoelden het vuil en zweet van het lichaam in een bergbeek waarbij het hart van de Traveler bijna tot stilstand kwam zo koud was het water.

Redelijk opgefrist schuiven we bij het vuur aan dat inmiddels gemaakt is door de kok.

In de verte begint het te rommelen en we zien het onweer dichterbij komen. Gelukkig wordt het door de bergkam tegengehouden dus we hoeven nog niet de keukentent in te vluchten. En dan tot ieders verassing blijkt er een andere jonge orang-oetan moeder met kind het kamp tot dichtbij genaderd te hebben. Tot groot plezier van de aanwezige mensen speelt ze wat met haar kind om dan voordat het onweer echt losbarst de kuierlatten te nemen.

Het onweer barst nu echt los en de Traveler, Marina, Udin en de Ferdie de kok schuilen in de keukentent. Het gaat goed tekeer en er ontstaan allerlei spontane rivieren, gelukkig blijven zowel de keukentent als onze slaaptent bespaart van verder onheil.

Bij gezellig kaarslicht weet de kok een heuse rijsttafel uit de hoge hoed te toveren waar de Traveler wel raad mee weet. Het is heerlijk ondanks de heuse thunderstorm die huishoudt.

Uiteindelijk vertrekken we allemaal naar bed, de Traveler en co besluiten met kleren en al onder de klamboe te gaan liggen, in case off….. ondanks het micro dunne matras vallen we toch in slaap echter spicy eten speelt Marina parten en zij moet midden in de nacht naar de wc (lees een open vlakte tegen de junglerand) natuurlijk maakt zij de Traveler wakker en stapt de tent uit. Het stormt en het giet maar Marina is een bikkel. Dan terwijl ze gehurkt zit hoort ze een gigantisch geraas en enkele meters verder op gaat een landslide de rivier in. De Traveler maakt zich grote zorgen en wil handelend optreden, gelukkig verschijnt Marina onder de klamboe geschrokken maar nog heel ! Het duurt even voordat de slaap hervat wordt en het is niet voor lang want tegen het krieken van de van de morgen worden we gewekt door een serieus grote spin die over het gezicht van Marina en de Traveler loopt.

Daarna is het dan maar gewoon opstaan en het kampement opbreken.

Niet voor Marina die blijft met de kok in het kampement. Alvorens weg te gaan waarschuwt de Traveler dat Marina de makaken in de boom in de gaten moet houden die zijn duidelijk op rooftocht. En ja hoor Marina heeft haar hielen nog niet gelicht of ze roven de suiker en de koekjes het gebeurde in een flits en alleen de suikerkom kon gered worden.

Niet alleen de makaken zijn rovers ook de Varaan probeert de kamera uit marina’s handen te trekken als ze even licht te zonnen op een matje buiten. Gelukkig kan de kok haar ontzetten en loopt dat met een sisser af.

De Traveler gaat samen met de ranger klimmen naar 1500 m. Opnieuw is hij na 10 meter jungle totaal doorweekt en als hij op 1500 m aankomt hoopt hij dat er helicopter staat om hem terug te brengen. Niets is minder waar hij zal zelf moeten afdalen wat neerkomt op bijna loodrecht naar beneden klauteren. Het uitzicht op de top is fantastisch er wordt een neushoornvogel gespot en de Thomas leaf apen laten zich niet onbetuigd. Met vallen en opstaan komt de Traveler uiteindelijk weer beneden waar Marina en de kok hem weer opwachten.

Na de waterhuishouding op peil gebracht te hebben en heerlijk een vruchtenschaal geplunderd te hebben maken we ons op om naar de bewoonde wereld te gaan.

Dit gaat via een van tractorbanden gemaakt vlot over de wild stromende rivier.

De tocht duurt 30 minuten en af en toe denkt de Traveler dat zijn laatste uur geslagen heeft op de stroomversnellingen, maar gelukkig wordt iedere noodlottige aanvaring met rotsen op het laatste moment voorkomen.

En zoals een spannend avontuur hoort te eindigen is het nu ook eind goed al goed. We komen heelhuids aan bij de Ecolodge en nemen afscheid van de ranger en de kok die ons weer safe aan wal hebben gezet.

We checken weer in en krijgen dit keer een huisje in het stille gedeelte. Ook komen we erachter dat het onweer ook hier heeft huisgehouden, vlak bij onze eerste kamer is een gigantische meranti boom ontworteld en is gelukkig niet op de huisjes maar op het pas er voor gevallen.

De werklui zijn inmiddels al 12 uur bezig de boom op te ruimen maar het hout is zo hard dat ze al drie zaagkettingen verspeeld hebben. We hangen alles te drogen en spoelen alle vermoeienissen van ons af. Een goed diner en dito slaap brengen ons naar de volgende dag als we richting Berastagi gaan.