Vandaag wordt er met de trein voortbewogen; we reizen met de trein naar Banjar waar we weer opgehaald worden door de chauffeur die gisterenavond vooruit gereisd is met de bagage. Vanuit Banjar reizen we dan met de auto naar Pangadaran waar we twee nachten zullen verblijven aan het strand.
We staan vroeg op want onze taxi zal rond 07:00 AM bij ons zijn en we willen nog graag van het uitgebreide ontbijt gebruik maken. Zoals gebruikelijk laten we het ons goed smaken en lopen naar de pick up area van het hotel waar onze taxi staat te wachten.
We komen aan bij het station waar weer uitgebreide veiligheidsmaatregelen zijn, zoals het checken van bommen onder de wagen met een spiegel, bagage scannen en uitgebreide paspoort controle. Aangezien we ruim op tijd zijn hoort dit bij de acceptabele en ingecalculeerde vertraging.
In het treinstation helpt de chauffeur met het uitprinten van boarding pass en na deze geprint te hebben kunnen we het perron op.
Intussen heeft Marina nog wat plaatjes geschoten en wordt vol belaagd door koelies die denken dat ze met veel koffers reist en geholpen moet worden, natuurlijk tegen betaling… Deze boys sjouwen je spullen de trein in en zorgen ervoor dat je goed geïnstalleerd wordt. Wij hebben dat niet nodig want we are traveling light vandaag.
Onze trein staat een uur van te voren al klaar en wordt volledig gecheckt op explosieven en ander misdadig tuig. Sinds de Bali bombings in 2009 zit de schrik er goed in bij de autoriteiten en wordt geen risico genomen.
Eindelijk mag de Traveler aan boord gaan en gaat op zoek naar zijn besproken plekken.
Natuurlijk reist de Traveler in stijl en heeft plaatsen gereserveerd in de eksekutif wagon. Het is er heerlijk rustig en nog veel belangrijker, lekker koud, een aangename 27 graden zorgt ervoor dat we niet liggen te rillen zoals dat in sommige hotels te doen gebruikelijk is.
We vertrekken stipt op tijd en zien van alles onderweg, van de bijzondere zaken, proberen we zo goed en kwaad als het gaat, de beelden door het raam vast te leggen.
De stewardessen weten acceptabele koffie, thee en versnaperingen aan te bieden en zelfs zijn er diner boxen te verkrijgen. Logisch want in totaal is deze trein 11 uur onderweg.
Uit de trein hangen om een leuk shot te maken is er niet bij, de conducteurs en beveiligingsbeambte staan Marina niet toe om uit het raam te hangen ondanks haar dringende verzoek.
Op Banjar zullen we uitstappen, de kans om dit te missen is er niet omdat er heel goed gecommuniceerd wordt welk station er aan zit te komen. Ook de halteringstijd is uitermate schappelijk.
Uiteindelijk arriveren we in Banjar waar Rahmat ons al op staat te wachten en we verder gaan richting Panganderan.
Panganderan is een populaire badplaats bij de Indonesiërs, vooral die uit Djakarta, komen en masse (busladingen vol) naar deze plek. De Traveler vreest met grote vreze als de rit gestart wordt vanuit Banjar richting deze badplaats. Gelukkig lijkt het alsof er niet al teveel verkeer is en de bussen voor ons de gunstige kant op rijden.
Dan gebeurt het toch we komen shocking klem te staan, ja hoor, brug renovatie werkzaamheden, en het verkeer, wordt via een verkeersregelaar met vlag en fluit en afgestudeerd in Indische Chaos-kunde, geregeld. Gelukkig staan we redelijk gunstig in de file en kunnen we go met de flow redelijk snel dit knooppunt passeren. In tegengestelde richting zijn ze minder fortuinlijk want er staat, schat de Traveler wel 25 km file
Uiteindelijk arriveren we in Panganderan waar we bij passage van de dorpspoort toeristenbelasting moeten betalen.
De eerste indruk van het dorp is dat de mensen er vrolijk zijn en dat ze becaks in alle soorten en maten hebben, misschien CO2 zuinig idee in Rotterdam !
Op straat is er allerlei heerlijks te verkrijgen, de Traveler & Marina kunnen losgaan.
Het Arnawa hotel ligt lekker dicht bij zee en we maken daar onmiddellijk gebruik van.We worden ontvangen door de major duomo die alles regelt rond het hotel.
Er gebeurt van alles op het strand dus wij kijken onze ogen uit. De moslim vrouwen gaan volledig gekleed te water, dit fenomeen heeft de Traveler ook in de hotelzwembaden gezien, dus hij kijkt daar niet echt meer van op. Er zijn talloze vissersboten die af en aanvaren en vis naar de Pasar Ikan brengen, daar gaat de Traveler zeker vis eten vanavond.
Marina probeert, na goede maatjes met de strandwacht geworden te zijn, een boottocht te organiseren vanuit Panganderan naar de Green Canyon, maar ondanks heftige onderhandelingen, gaat dat hem niet worden daar er verschillende boten gebruikt moeten worden op zee en rivier.
Uiteindelijk nemen we afscheid van deze Baywatch hunk en keren terug naar het hotel.
In de avonduren besluiten we naar de Pasar Ikan te gaan waar de’s middags gevangen vis aangevoerd wordt en ter plekke geconsumeerd kan worden. Het principe is heel makkelijk, je geeft aan wat je wilt eten, vis, garnaal, inktvis of schelpen, de hoeveelheid in grammen, manier van koken (stomen, bakken of bbq); smaak; spicy, knoflook of manis, welke groenten, spinazie en broccoli, boontjes, wortel en last but not least, aangeven of welke nasi je wilt, putih of goreng of wil je mie.
Dat wordt allemaal genoteerd, ge-orderpicked en aan de keuken doorgegeven. Zelf ga je aan een tafel zitten die onbezet is en voorzien van een nummer. Voordat je het weet staat er free hot tea, borden bestek en je order op tafel
Het is ontzettend lekker en het meest verbazingwekkende is dat na afloop de kassier exact weet wat je gegeten en gedronken hebt zonder dat er ook maar iemand gecommuniceerd heeft waar je bent gaan zitten. Ter plekke besluiten de Traveler & Marina de volgende dag hier weer te gaan eten, maar daarover morgen meer.
We keren terug naar het hotel en sluiten de oogjes voor een welverdiende nachtrust.
