We hebben een binnenlands vluchtje vandaag, via Vietnam airways reizen we naar Danang waar we opgehaald worden en ons per bus naar Hoi An verplaatsen.
Zodra we de terminal uitlopen staat er een vietnamees mannetje te zwaaien en begroet ons alsof we de verloren zonen & dochters zijn die terugkeren naar Hoi An. Hij neemt ons mee naar de bus en voor we het weten zijn onze koffers geladen en zijn we onderweg. De gids vertelt over de geschiedenis en schept op over wie zijn vrienden zijn. Langzamerhand wordt het duidelijk dat hij alleen maar mee terug lift van het vliegveld naar Hoi An en probeert er nog een opdracht uit te slepen. Gelukkig heeft Marina de touwtjes in handen en krijgt hij geen poot aan de grond. Gelukkig zijn we scherp op dit soort zaken, voordat je het weet ben je aan de goden (gids) overgeleverd.
Hội An is een kuststad in centraal Vietnam aan de Zuid-Chinese Zee. De stad ligt in de provincie Quảng Nam en heeft zo’n 120.000 inwoners. Deze voormalige havenstad van het koninkrijk Champa ligt aan het estuarium van de Hội An en was een belangrijk handelscentrum in de 16e en 17e eeuw. Toen kwamen er handelaren uit China, Japan, Nederland en India. Ten tijde van de handelsbetrekkingen met China heette de stad Hai Pho (plaats aan de zee), tijdens de Franse bezetting Faifo. Oorspronkelijk was Hai Pho gescheiden in twee stadsgedeeltes; aan de overkant van de “Japanse Brug” lag een Japanse nederzetting.
In 1999 is de oude stad van Hoi An opgenomen op de Werelderfgoed lijst van UNESCO, als een goed bewaard voorbeeld van een Zuidoost Aziatische handelsstad uit de 15e tot 19e eeuw, met gebouwen die een unieke mengeling van lokale en buitenlandse invloeden vertonen. Een voorbeeld daarvan is de ‘Japanse brug’ (Chùa Cầu).
Uiteindelijk komen we aan bij ons onderkomen in in Hoi An, we blijken in super mooie bungalows ondergebracht te zijn en kunnen gebruik maken van de faciliteiten van Betel Garden Homestay.
Snel blijkt dat het oude centrum op fiets- en loopafstand is van onze villa en de traveler heeft een fiets bemachtigd die enigzins ingesteld is op zijn lengte. Voorzien van een schijnwerper en continu Beh Beh roepend begeeft hij zich richting centrum met Marina in zijn kielzog. We treffen het, het internationale voedsel festival is net van start gegaan en de stad bruist van allerlei activiteiten.
De traveler en company lopen in de richting van de Japanse brug een van de belangrijke onderdelen van de oude stad.
Daarnaast staat de stad ook bekend om zijn oosterse lantaarns of lampions….. Hier is geen sprake van enkele kodak momentjes, nee het zijn er honderden.
Dit trekt natuurlijk vele bezoekers en af en toe lijkt het wel of we op de paardenmarkt in Heenvliet lopen. Wat een ongelofelijke hoeveelheid mensen.
Veel bruidstelletjes laten zich fotograferen hier en vooral de bruidjes dienen op de foto net zo lang te zijn als hun bruidegom, gelukkig brengt een steen hier uitkomst.
Algauw blijkt dat deze mensenmassa als een magneet werkt op verkopers van allerlei snuisterijen.
Van vouwkaarten, zippo’s, en vliegende plastic vogels tot aan tailormade jurkjes en pakken en lantaarns. Vooral de laatsten zijn in overvloed aanwezig en kosten minder dan een lampion gekocht bij de Xenos. Ook hier valt er weer veel te zien en te proeven.
Na een mooi diner fietst de traveler samen met Marina richting de Betel Garden wat een avontuur op zich is. In het donker met scooter, auto’s, fietsers en voetgangers verlicht en onverlicht op de weg is een hele onderneming.
De volgende ochtend wordt er vroeg opgestaan want de sunrise moet aanschouwd worden, reeds om 5 uur staat de traveler fris en fruitig naast zijn bed, helaas voor Marina, die moet uit haar REM slaap gehaald worden. Gelukkig is de kleine poort niet op slot en kunnen de traveler en zijn gezelschap met de fiets in het pikkedonker op weg. Dan gebeurt het; de ketting van een van de fietsen loopt eraf en komt shocking klem te zitten. Dit geeft enige stress want de zon komt om 05:54 op en het is tenminste 30 min fietsen…… Na een paar minuten hebben zich wat omstanders gemeld die in plat vietnamees allerlei goede adviezen geven. Dan stopt plotseling een dame met mooi gelakte nagels en in een sjieke outfit op de brommer en gaat op haar hurken zitten en beveelt de traveler bij te lichten.
Binnen no time heeft deze Vietnamese anwb-ster de fiets weer aan de praat en kunnen we voort. En warempel nog voor dat de zon echt op gaat staan we aan het strand en kunnen we een heuse sunrise meemaken. Het strand is beschermd door gigantische zandzakken die over tenminste twee kilometer zijn neergelegd om de verdere afkalving te voorkomen.
Het blijkt dat een aantal jaar geleden een tyfoon heeft huisgehouden en het strand over zo’n 200 meter diep heeft weggeslagen. Ondanks dat het gevaarlijk is om te zwemmen zien we meerder Vietnamezen in zee. Voordat het echt licht wordt heeft Marina al enkele yoga oefeningen gedaan
en ziet ze kans toch nog door een monster golf gegrepen te worden en een nat pak te behalen…… Gelukkig is de temperatuur van water en lucht meer dan tropisch dus echt koud heeft ze het niet.
Dan verschijnt uit de zeevlam plotsklaps de oranje bal en worden de toeschouwers getrakteerd op een spectaculair lichtspel.
Er worden heel wat beelden gedigitaliseerd en uiteindelijk wordt de terugreis aanvaard. Inmiddels in het ochtendlicht, blijkt het een mooie waterrijke omgeving te zijn, waar vissers hun netten aan het binnenhalen zijn en hun goede gaven aan de god van de visserij geschonken hebben.
Terug bij ons onderkomen schuiven we aan bij het ontbijt. Daarna houden we ons zoet met het bezoek aan de oude stad; tempels, oude bruggen en mooie oude gebouwen worden vastgelegd op de gevoelige plaat.
En natuurlijk is het weer mensen kijken wat kostelijke plaatjes oplevert.
De koffie drinken we in een café wat gerund wordt door dove mensen alwaar een grote rust heerst; er wordt gecommuniceerd dmv gebarentaal en briefjes. Een mooi project maar moeilijk voor de Wormholetraveler om zijn mond te houden en op een andere manier te communiceren.
Tussendoor laten we bij een kleermaker een broek voor Marina maken; na enig passen en meten heeft Marina een mooie broek voor weinig op de kop weten te tikken die perfect zit.
Afsluitend tikt de traveler nog 4 lantaarns op de kop en de boodschappen lijstjes zijn afgevinkt.
Terug in de homestay is het genieten van een chill uurtje bij het zwembad of op de veranda in de luie stoel. Het personeel deelt wat vruchten met ons die volle bak uit de boom vallen, heerlijk het smaakt naar appel.
Pas tegen 19:30 keert de traveler op de fiets terug in de stad en denkt een mooi restaurant te gaan scoren,
maar eerst gaat de traveler varen op de verlichte rivier en worden er drijfkaarsen uitgezet om good luck af te dwingen. De traveler denkt dat het goed gaat komen………..
Via een heuse propper worden we een restaurant in gepraat waar we een prachtig uitzicht hebben over de stad. Na veel vijfen en zessen wordt het eten besteld en drinken we op deze mooie lantaarn stad.. Helaas heeft de keuken z’n logistiek niet op orde met een tussenpoos van een kwartier wordt een soort gevangenisvoer uitgedeeld zodat een deel van de groep al klaar is met eten als de andere nog bezig zijn. Bijna iedereen eet z’n eten niet op en totale paniek ontstaat als er een rat van het dak afvalt en net niet bij Linda ‘full Blossom’ op schoot valt. In de haast om weg te komen vergeet de traveler z’n rugzak die gelukkig door de eigenaar van het restaurant na gebracht wordt. Eenmaal buiten kunnen we er om lachen wel jammer dat het eten niet was wat we gehoopt hadden.
We keren terug naar onze homestay, morgen op weg naar Hue.
