Vandaag wordt na het copieuze ontbijt met opnieuw een ander porseleinen servies, waarbij de mango’s ons om de oren vlogen, het Museo Historical Municipal bezocht. De wandeling richting het museo lijkt wel door de middeleeuwen te voeren, paarden staan geparkeerd en zijn het voornaamste vervoermiddel in Trinidad centrum
Alleen al de entreehal van het museum maakt indruk met fresco’s op bogen en schelpvormig stucwerk langs de vensters.
Maar achter deze prachtige facades zijn intriges schuil gegaan die in Goede tijden Slechte tijden niet misstaan hadden. Om zijn fortuin te vergroten, vergiftigde de huiseigenaar een slavenhandelaar om met diens weduwe te trouwen. Ook zij kwam korte tijd later onder mysterieuze omstandigheden om het leven.
Ook hier heb je prachtig uitzicht over Trinidad vanuit de toren.
Daarna gaan we naar het postkantoor waar we de aangeschafte ansichten versturen. Het is alsof we weer terug in 1960 zijn.
Bij terugkeer van het postkantoor weet Trinidad ons toch weer te verassen met een koffietentje wat Fortuna heet. Piepklein, maar met het juiste meubilair; tv’s en een naaimachine als tafel en een badkuip als chill plek. En… een plafond vol met bankbiljetten.
Na een uitstekend bakje koffie, besluiten we richting la Boca te gaan, een strandje op 4 km van Trinidad. We rijden eerst een verkenningsronde door la Boca en besluiten op het centrale strand vlak bij het haventje ons kampement op te slaan.
We worden opgevangen door een local die met palmbladeren allerlei creaturen weet te maken. Zijn doel is natuurlijk zoveel mogelijk Cuc’s vergaren maar heeft buiten de penningmeester gerekend. Deze heeft inmiddels een Cuc en een klompje in de aanslag op het moment dat er om Cuc’s gevraagd wordt overhandigd ze de ruilmiddelen.
Teleurgesteld druipt hij af en heeft inmiddels twee Russen in de smiessen waar hij dezelfde truc uithaald alleen hij heeft buiten de waard gerekend want in plaats van cucs krijgt hij van de Russen een matrozenpet. Het is echt z’n dag niet……in de tussentijd hebben twee locals een geit geslacht die van z’n jas ontdaan wordt.
Alles bij elkaar is dit teveel voor het vrouwelijk deel van het reisgezelschap en besluiten we naar een ander strandje te gaan. We arriveren bij een strand in aanbouw en een oude Cubaan vraagt een Cuc voor het parkeren. Op het strand aangekomen zijn er twee andere locals die ons 2 Cuc voor de parasol vragen en 5 Cuc voor de bedjes. Nu wordt het de penningmeester teveel en gaat uit haar dak tegen de locals. Ze veegt ze in onvervalst Nederlands, Engels en Spaans volledig de mantel uit; de mannen weten niet wat hun overkomt en deinzen terug en besluiten uiteindelijk het innen van de Cuc’s te laten zitten. De penningmeester verklaart de oudste van de twee volledig loco en met de staart tussen de benen nemen ze de wijk.
De rest van de middag chillen we op het strand en zien we duikers met hun buit terugkomen op het strand en dolfijnen spelen in de golven.
Het opkomende onweer doet ons besluiten terug te keren naar Trinidad waar we gaan eten in Restaurant San Jose. Alhoewel dit restaurant buiten de oude stad ligt wordt het in alle boekjes aanbevolen, gevolg is wel dat je een half uur moet wachten tot er een tafel vrij is maar dan heb je ook wat.
Daar drinken we de lekkerste Daiquiri ever en eten er heerlijke pizza en pasta, zelfs de rekening is aangenaam, onze laatste avond in Trinidad wordt in stijl afgesloten.
