Hiken in Ku-ring-gai Chase National Park

Vandaag staan we opnieuw vroeg op want een spectaculaire zonsopgang valt ons opnieuw ten deel. We aanschouwen het natuurspektakel vanuit de slaapkamer en schieten wederom mooie plaatjes.

Vandaag gaan we hiken in Ku-ring-gai Chase National Park, gesticht in 1894, 15.000 hectare groot, gelegen aan de noordkant van Sydney.

Ku-ring-gai Chase is een populaire toeristische bestemming, bekend om zijn schilderachtige ligging aan de Hawkesbury River en Pittwater, belangrijke planten- en dierengemeenschappen, Aboriginal-locaties en Europese historische plaatsen. Het park dankt zijn naam aan de Guringai Aboriginal mob waarvan lang werd gedacht dat ze de traditionele eigenaren van het gebied waren. Recent onderzoek suggereert echter dat dit niet het geval was. Het dominante gesteentetype is Hawkesbury Sandstone dat de topografie en de vegetatie in de zandgronden bepaalt.

Zandstenen kliffen, rotspartijen en ontsluitingen en uitgesleten grotten zijn overal in het park te vinden. Het hoogste punt van het park is 246 m bij Willunga Trig in de buurt van West Head Road, die langs de rand van het Lambert-schiereiland loopt. Het nationale park bevat uitgebreid bewijs van Aboriginal bezetting van het gebied voorafgaand aan Europees contact, op meer dan 800 locaties in het park. Deze omvatten rotsgravures, grottekeningen, pleisterplaatsen, bijlslijpgroeven en middens (opengemaakte schelpen)die significant bewijs leveren van de manier van leven van het Guringai-volk. De televisieserie Skippy the Bush Kangaroo werd opgenomen in Ku-ring-gai Chase National Park en het aangrenzende Waratah Park .

In dit National Park gaat de WHT en Moeder Jachthaven tezamen met twee ervaren hikers van Sphinx naar Bobbin Head hiken, een avontuurlijke tocht waarbij watervallen, snel stromende riviertjes en bijna ondoordringbare vegetatie voor uitdagingen gaat zorgen. We stappen in de city tank die ons in drie kwartier naar de start van de hike zal brengen. We hebben van te voren gechecked of het park open is want door de floodings zijn er vele wegen en parken afgesloten vanwege landslides en omvallende bomen. We treffen het; de hike van Sphinx naar Bobbin Head is open en het gezelschap verheugt zich er op. Bij aankomst blijkt de ingang van het park afgesloten te zijn; een landslide enkele 100 meters verderop blokkeert de toegang tot het park.

Gelukkig weet de WHT de verkeersregelaar te vermurwen om hen in ieder geval lopend toe te laten.

We parkeren de tank aan de zijkant van de weg en gaan lopend richting de start van de hike, de Sphinx.

William T.Shirley werd geboren in september 1876 in het Lake District in het noordwesten van Engeland . Hij was van beroep steenhouwer en bouwer en had een leertijd van vijf jaar in Liverpool voltooid. Op 11 januari 1916 trad Shirley toe tot de Australian Imperial Force . Hij nam dienst bij Casula en diende als soldaat in het 13e bataljon in de loopgravenoorlog aan het westfront in Frankrijk bij Pozières , in augustus en september. Zijn eenheid vertrok in mei 1916 vanuit Sydney , aan boord van de HMAT A46 Clan Macgillivray . Een jaar later werd werd hij definitief ongeschikt bevonden voor zowel algemene dienst als thuisdienst en keerde later in oktober 1917 terug naar Australië daar bleek dat hij tbc had. Tijdens zijn verblijf in de Tuberculose kliniek, werd hem voorgesteld een rots te houwen in Ku-ring-gai Chase naar het model van de Grote Sfinx van Gizeh. Ongeveer 1,5 jaar lang werkte Shirley aan het creëren van zijn sfinx en piramides die moesten dienen als een gedenkteken voor zijn gevallen AIF-kameraden. Daarnaast richtte Shirley ook een piramide op aan weerszijden van de Sfinx. Het geld hiervoor was geschonken door een vrouw uit Newcastle . De 4e Infanteriebrigade, waarvan Shirley’s 13e Bataljon een subeenheid was, was oorspronkelijk in Egypte gelegerd.

We vertrekken bij de sphinx en dalen geleidelijk af richting de kreek, je kan duidelijk zien dat het goed geplensd heeft de afgelopen tijd; af en toe moeten we grote plassen doorwaden en zijn kleine stroompjes uitgegroeid tot heuse watervallen.

Ook komen we diverse insecten tegen zoals de reuzen mier, die, als het je bijt, helse pijnen veroorzaakt. Verdroogde cicaden en spinnen in diverse formaten van nagel grootte tot vuist dik.

De verkenners aan het hoofd van de troep moeten continu met een stok het pad schoon meppen van spinnenwebben.

Natuurlijk treffen we reptielen aan zoals de Australische Monitor Lizard die we met een stok moeten verjagen, waarbij je moet oppassen dat je niet als boom wordt aangezien, want dan neemt het reptiel z’n toevlucht tot de vermeende boom. Gelukkig geen slangen want daar is het te nat voor en maakt de groep teveel lawaai.

We hebben geluk, we treffen Middens aan die blootgelegd zijn tijdens de hevige regenval.

Shell Middens zijn de overblijfselen van maaltijden van schelpdieren ooit verzameld en gegeten door Aboriginals. Ze verzamelden een scala aan schelpdiersoorten. Ze werden verzameld van rotsplatforms en van de zandige oevers van oceaanstranden, rivierinhammen, estuaria en baaien. Op rotsplateaus werden schelpdieren zoals mosselen in vellen afgetrokken, terwijl slakachtige turbo’s en wulken werden los gepeuterd met wigvormige stokken, stenen en bottenwerktuigen of vingers. Schelpdieren van rotsplateaus uit de subgetijdenzone, zoals abalone, werden verkregen door te duiken. Op zandstranden werden de schelpdieren opgegraven met stokken, handen en voeten. Aboriginals verzamelden de grotere schelpdieren omdat ze meer vlees bevatten. Ze namen hun vangst vaak mee naar beschutte gebieden achter het strand om te koken en te eten. Schelpdieren werden ook rauw gegeten, maar de aanwezigheid van verbrande schelpen geeft aan dat ze net zo vaak in hete kolen werden gekookt. Hitte van vuur openden tweekleppigen schelpen een beetje, terwijl vlees van wulken en turboschelpen eruit moest worden getild.

Uiteindelijk komen we aan bij Bobbin Head, precies half way. Bobbin Head is een plaats bij Cowan Creek, North Turramurra. Tot de faciliteiten van Bobbin Head behoren een jachthaven, picknickplaatsen met gasbarbecues, een restaurant met vergunning en een kiosk in de jachthaven, verhuur van kleine boten in de jachthaven en een lunchrestaurant, in wat vroeger de Bobbin Head Inn was.

Zoals gebruikelijk heeft Moeder Jachthaven ook hier haar eigen kantoor

Na het intensieve eerste deel van de hike is de WHT wel aan een versnapering toe en een klein drankje. Het lunch restaurant is van een goede kwaliteit en de WHT laat het zich goed smaken

Na deze break hervatten we de tocht en gaan terug richting Sphinx met dien verstande dat we een loop lopen dus nu klauteren we naar 150 m hoogte waarna we via een dirt road afdalen richting onze geparkeerde tank. Onderweg is er weer van alles te zien aan bijzondere vegetatie en rare snuiters

Na ruim twee uur netto beweegtijd komt het gezelschap weer aan bij de City tank en moe maar voldaan wordt de terugreis aanvaard.

In de auto geeft de WHT aan dat hij nog graag een nummerbord uit Australie mee zou willen nemen als souvenir en waarachtig terwijl de tank in de file staat spot de verkenner een los nummerbord op de weg en met gevaar voor eigen leven wordt het nummerbord voor het aanstormende verkeer opgeraapt en aan de WHT overhandigd. Wat een dag weer….