Aankomst in Windhoek

Opnieuw gaat het wekkertje vroeg af want vandaag vliegen we naar Windhoek. Na een korte doch heerlijke nachtrust schuiven we aan bij het ontbijt, alwaar we een meer dan uitgebreide keuze hebben. De koffie is goed en het leven lacht het reisgezelschap toe. Aangezien we nu ons verplaatsen richting Namibië moeten we weer richting international departures lopen, goed voor onze stappenteller die inmiddels voor vandaag al op 3500 staat. Aangekomen in de vertrekhal slaat de schrik ons om het hart; mega rijen van honderden meters lang. Gelukkig blijkt dit voor de Etihad balies te zijn, voor de South African Airlines balie staat niemand te wachten. Al gauw zijn we weer van de koffers af en begeven we ons naar de security die ons best wel vlot controleert, interessant is dat hier de iPad niet als laptop wordt gezien en dus gewoon in de tas kan blijven. Ook hier wel lange wachtrijen voor de paspoort controle maar dat is niet zo gek als 1 persoon de hele bubs moet controleren. Het geeft ons de gelegenheid te bonden met andere wachtenden in de rij. Zo raakt de WHT in gesprek met een Zuid-Afrikaans stel die onderweg zijn naar Mekka. Het wordt een geanimeerd gesprek waarbij onderwerpen als wat doe je en het veranderende klimaat de revue passeren. In Zuid Afrika waar het nu winter is, sneeuwt het klaarblijkelijk, ook vandaag, gelukkig merken we daar niet veel van. Na eindeloos wachten passeren we de paspoortcontrole en duiken we de taxfree in om wat wijn te scoren.

Eerst wordt nog de Out of Africa shop bewonderd waarna we richting gedistilleerd lopen. Moeder Jachthaven mobiliseert de gehele shop om de juiste wijnkeuze te kunnen maken en aansluitend te horen hoeveel wijn er in Namibië ingevoerd mag worden. De keuze valt op een drie liter rode wijn in een pak wat best wel handig is voor en-route.

Dan zijn we klaar voor vertrek en lopen we naar de gate alwaar maar een handvol passagiers wachten om te boarden. Het incheck systeem werkt niet en daarom wordt alles handmatig in de pc gezet.

Inderdaad is er ruimte zat en heeft moeder Jachthaven opnieuw een hele rij voor haar alleen. Ook P&P en de WHT zitten prima dus er valt niets te klagen. De deuren van het vliegtuig gaan dicht en het taxiën wordt gestart. Niet voordat de crew, met in iedere hand een spuitbus, de laatste insecten het vliegtuig uit jagen.

Hyperventilerend beginnen we aan de start en de WHT heeft het idee dat ieder moment de vleugels eraf vallen zo hard vibreert het toestel. Gelukkig is dat niet het geval en zijn we onderweg voor een anderhalf durende vlucht naar Windhoek. We worden in de watten gelegd door de crew. Voor Ploffer is er een aparte NO FISH vegetarische light lunch en voor de carnivoren WHT en Pensionado zijn er diverse opties. Kortom een prima vlucht en we zijn onmiddellijk gereset naar vakantie modus.

Bij aankomst op Windhoek doet de plaats zijn naam eer aan want er staat een heerlijke forse bries met dito temperatuur (24 C). We hebben de koffers binnen een aantal seconden in ons bezit en de taken zijn inmiddels verdeeld. Terwijl de WHT de autohuur tezamen met Pensionado aan de verhuur balie in orde maakt gaat MJ onderweg naar de ATM om de geldbuidels te vullen en Ploffer maakt alvast een beginnetje met de aanvraag van Namibië sim cards bij MTC. We hebben geluk, de beloofde grote FWD staat op ons te wachten en nog mooier is dat alle bagage er makkelijk inpast. Inmiddels hebben we ook ieder onze simcard, wel moet de kaart nog geïnstalleerd worden en daarvoor is MR G van stal gehaald.

Binnen enkele minuten werkt het hele spul en keren we terug richting ingepakte auto. Daar kijken we de verplichte video waarin uitgelegd dat je niet te hard mag rijden en dat de big five en andere bush bewoners 24/7 op aan staan en dat ‘s nachts rijden niet gezond is daar er regelmatig jolige beesten de weg over schieten. En dat we in ons nette pak een wiel moeten verwisselen. We inspecteren de woestijn tank minutieus en maken aantekeningen over beschadigingen en andere euvels.

Na de laatste administratieve handelingen gaan we onderweg richting de Terra Africa Guesthouse. Links rijden is geen sinecure en als er dan ook nog apen onderweg vlak voor de aanstormende woestijntank over steken dan vergt dat uiterste concentratie van de WHT. Gelukkig arriveren we heelhuids bij de het guesthouse en worden met open armen ontvangen. We mogen hier in twee mooie kamers blijven slapen en we hebben uitzicht op het huis en het land van de minister president en op het zwembad.

We genieten even in de heerlijke bries van de zon en het uitzicht op de vallei waarna we besluiten downtown Windhoek te gaan waar we wat bezienswaardigheden bekijken en waar we hopelijk eindigen in de fameuze Joes beer bar, we hebben niet gereserveerd maar we rekenen op Moeder Jachthaven.

Op advies van de eigenaresse nemen we een taxi die ons rechtstreeks naar de Christuskirche die vlak bij het centrum ligt. De Christuskirche is een historisch monument en een Lutherse kerk in Windhoek, behorend tot de Duitstalige Evangelisch-Lutherse Kerk in Namibië. Het werd ontworpen door architect Gottlieb Redecker.

De kerk werd gebouwd na de oorlogen tussen de Duitsers en de Khoikhoi, Herero en Owambo. De eerste steen werd gelegd op 11 augustus 1907, terwijl de kerk op 16 oktober 1910 officieel werd ingewijd. Het was oorspronkelijk bekend als de Kerk van de Vrede.

De Christ Church is gebouwd uit kwartszandsteen gewonnen in de omgeving van de Avis-dam. De architectuur vertoont een mengeling van neoromaanse, art nouveau- en neogotische invloeden. De torenspits is 24 m hoog.

Vlak bij de kerk ligt ook het Onafhankelijkheid Museum. Het Independence Memorial Museum is een historisch museum in Windhoek. Het richt zich op het antikoloniale verzet en de nationale bevrijdingsbeweging van Namibië.

Het museum bevindt zich aan Robert Mugabe Avenue en is ontworpen en gebouwd door Mansudae Overseas Projects, een Noord-Koreaans bedrijf. Het is een van de vier grote openbare werken die Mansudae in Namibië heeft gebouwd, de andere drie zijn Heroes’ Acre, het Okahandja Militair Museum en een nieuw State House. Het uiterlijk van het museum wordt vergeleken met dat van een potjie, maar ook met een koffiepot en een maaltand. Het wordt geflankeerd door twee beelden: een standbeeld van de eerste president van Namibië, Sam Nujoma, en het Genocide Memorial, beide ook gebouwd door Mansudae. Het museum werd op 20 maart 2014, de vierentwintigste verjaardag van de onafhankelijkheid van het land, ingehuldigd door president Hifikepunye Pohamba.

We besluiten de diverse verdiepingen in omgekeerde volgorde te bezoeken en maken gebruik van de lift die aan de buitenzijde van het gebouw is aangebracht.

Op de vierde verdieping, bevindt zich een restaurant, bekend als het NIMMS (National Independence Memorial Museum), vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over de stad.

De derde verdieping, getiteld “Road to Independence”, beschrijft de activiteiten van SWAPO, Resolutie 435 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, en omvat een uitkijkplatform van de panoramische hal van het museum.

De tweede verdieping, getiteld “Liberation”, herdenkt de Zuid-Afrikaanse grensoorlog en de rol van het People’s Liberation Army of Namibië (PLAN) tijdens dat conflict.

De eerste verdieping, getiteld “Colonial Repression”, herdenkt de vroege verzetsleiders van Namibië en de tijdlijn van het land onder Zuid-Afrikaanse heerschappij.

Het museum sluit om vijf uur en de WHT & co worden een voor een het pand uitgedreven. Best wel indrukwekkend wat hier tentoongesteld wordt, vooral de grot over de slavernij geeft de WHT de koude rillingen.

Na al dit indrukwekkends dalen we verder af richting stad en besluiten richting Joes te lopen.

Eerst bellen we om te reserveren maar we zijn te laat volgens Joe zijn ze volledig volgeboekt. MJ denkt wel het e.e.a. te kunnen regelen dus gaan we in de benenwagen, volgens Pensionado 7 minuten lopen, maar na een kwartier komt hij erachter dat de route met de auto ingesteld is en het dus minimaal een nog een kwartier duurt. Gelukkig is er onderweg veel te zien en arriveren we uiteindelijk bij Joes Beer Bar

Het buitengedeelte van Joes Beerbar is indrukwekkend en wordt zwaar bewaakt want criminelen proberen iedere keer naar binnen te sneaken om hun slag daar te slaan.

De ingang is geblokkeerd met een ketting zodat je echt moet wachten om naar je tafel gebracht te worden. Moeder Jachthaven beent direct op de reserverings-dame af en vraagt om een tafel voor vier, op de vraag of er gereserveerd is ontkent MJ maar weet de serveerster dusdanig te hypnotiseren dat het gezelschap getuige is van een heus Marinaatje. We krijgen een deel van een lange tafel toegewezen en zowaar zitten we in Joes Beer Bar. Het publiek is heel vrolijk en je kunt duidelijk merken dat het vandaag betaaldag is en het weekend begonnen is.

We lachen heel wat af en ondertussen genieten we van heerlijk eten goede wijn en prima bier.

Na een copieus dessert rollen we ons naar de uitgang waar de door ons opgetrommelde taxi chauffeur al weer staat te wachten.

Na een kort ritje keren we terug in het donker bij het guesthouse. Daar wordt al snel het bed opgezocht, na deze eerste intensieve dag in Namibië best wel nodig.

Morgen trekken we verder richting Kalahari woestijn.