Over beestjes en onverkochte kunst

Vandaag verplaatsen wij ons richting Kalahari woestijn waar we in een sjiek resort overnachten.Het aantal kilometers wat we moeten overbruggen lijkt niet veel, maar 297 km over zogenaamde dirt road gaat net zolang duren als per auto naar Parijs vanuit Nederland.

We genieten deze ochtend van het ontbijt. Het personeel is de vriendelijkheid zelve en probeert onze ontbijt wensen zo goed mogelijk uit te voeren. Na het ontbijt hebben we een ontmoeting met de vertegenwoordigster van de reisorganisatie die voor ons de onderkomens heeft vastgelegd. Deze reisconsulente heeft allerlei tips and tricks an do’s and dont’s voor onze reis door dit immense land. Ze geeft precies aan waar we wel iets moeten boeken en waar we zelf bijvoorbeeld een game drive kunnen doen. Ze is erg enthousiast en heeft een klik met ons. Zeker als ze adviseert een fles wijn onder je rok mee te nemen het natuurpark in. Na een uur is het advies voorbij en kunnen wij onderweg.

Eerst worden er nog statie foto’s gemaakt en wordt de woestijntank Tetris proof ingepakt.

Dan is het tot ziens aan de eigenaresse en gaan we op weg. De eerste kilometers zijn nog op asfalt en schieten we prima op maar algauw slaan we van de B1 highway af richting de Dordadis en Uhlenhorst en verandert de weg na een paar km in een gravel road.

Als chauffeur en bijrijder moet je op je qui-vive zijn want vanuit het niets schieten er ineens apen en andere beestjes de weg over, dit soort close encounters wil je liever niet hebben. Al gauw wordt Pensionado die als chauffeur van de dag begonnen is gemaand te stoppen want er zijn beestjes gesignaleerd. Aangezien er niet altijd eenduidig een stop commando wordt gegeven spreken we af dat we eerst stop roepen, de chauffeur probeert zo snel mogelijk te remmen zonder dat de inhoud van de achterbank op de voorbank terecht komt, en een onterecht stop commando is net als bij hawk-eye 3x scheepsrecht.

De snelheid van de woestijntank komt niet boven de 70 km per uur en vooral op de achterbank is het net of je op een trilplaat zit.

Plotsklaps klinkt er een dringend stop commando; de eerste echte grote beesten zijn gesignaleerd; er staan giraffen rustig te eten en daar moeten natuurlijk foto’s van gemaakt worden.

Niet lang daarna zien we een gier op een nest, de secretaris vogel en na onderweg zoveel stokstaartjes gezien te hebben stoppen we op een gegeven moment niet meer daarvoor.

Na uren gereden te hebben, natuurlijk vrolijk naar locals gezwaaid en het Karubeamsgebergte gepasseerd te hebben,

stoppen we bij Kiripotib, waar volgens onze informatie Afrikaanse kunst te bewonderen is. Het blijkt een Duits resort te zijn met belendend vliegveld.

We parkeren de auto en worden hartelijk ontvangen met een welkomst drankje door de major domo. We geven aan dat we niet komen inchecken maar wel graag de kunst willen bewonderen. En dat is natuurlijk prima. Onder begeleiding lopen we over het terrein en bewonderen al het moois wat geëtaleerd is.

Helaas slaapt de eigenaresse en weet verder niemand wat de prijzen zijn van de alleraardigste voorwerpen die uitgestald zijn. Dus onverrichte zaken moeten we helaas retour.

Tot grote vreugde van de WHT is er iemand die een salade en sandwiches wil maken voor ons. Onder het genot van een drankje hebben we een prima lunch.

Het afrekenen heeft wat meer voeten in de aarde want niet alleen dienen wij onze personalia te delen, ook krijgen we twee facturen, een voor cash betaling en een voor creditcard betaling.

Aangezien het niet zoveel uitmaakt gaan we voor creditcard betaling. Voor niet al teveel hebben we heerlijk geluncht. Al met al hebben we best wat tijd verloren en moeten nu gaan opschieten om voor donker binnen te komen bij ons volgende lodge. Wat niet helpt is dat de weg ruiger en ruiger wordt zodat de gemiddelde snelheid omlaag gaat. Na een close encounter met een de grote Trap, de zwaarste vliegende vogel ter wereld zorgt ook voor oponthoud.

We besluiten niet echt meer te stoppen en gaan voor de lodge, uiteindelijk arriveren we een uur voor zonsondergang. Na inchecken blijkt dat we prachtige kamers hebben, die uitkijken op de drinkwaterplaats en richting zonsondergang gesitueerd zijn. Hier houden we het wel twee dagen uit. Precies op tijd hebben we kwartier gemaakt en zijn we klaar om een prachtige sunset te aanschouwen.

Nadat de zon letterlijk naar beneden valt kunnen we ons opmaken voor een buffet diner. We besluiten dat we een tafel buiten nemen maar de WHT, koukleum die hij is, betreurde uiteindelijk dit besluit. De woestijn koelt in letterlijk een half uur af van 30 graden naar 7 graden. Kortom de WHT is redelijk onderkoeld als het diner voorbij is. Een potje klaverjassen bij P&P op de kamer brengt hem ook niet op temperatuur want met 200 tegen 1000 worden hij en MJ volledig afgedroogd. Gelukkig is het bed comfortabel en voorzien van een dik donsdek dus de WHT is snel onder zeil.