Vandaag is het alle hens aan dek in de camper, want we vliegen aan het eind van de ochtend naar Melbourne. De camper moet schoon worden ingeleverd (black and grey water dumped) en onze koffers moeten weer ingepakt worden, kortom het is even stressen maar dan heb je ook wat.
Om 10 uur zijn we klaar om te gaan en rijden we het koekblik naar zijn thuisbasis vlakbij het vliegveld. Ondertussen is een groot deel van het reisgezelschap alvast op het vliegveld afgezet en proberen de kofferparade in goede banen te leiden.
Als het reisgezelschap compleet is, het koekblik is geretourneerd, checken we in en zijn in een zucht door de security heen. Aangezien het een domestic flight is lijkt het wel of dat je met de bus gaat; boarden is vlak voor vertrektijd en een paspoort wordt niet om gevraagd.
Het reisgezelschap zwermt uit over de luchthaven en koopt sandwiches en drinken in voor onderweg. Bij de gate wordt onze handbagage gewogen en krijgen we het felbegeerde cabin-luggage tag.
Terwijl we rustig zitten te wachten op de dingen die komen gaan vermaakt de kleine wereldreiziger zich door over de grond te struinen en zijn loop kunsten te vertonen. Plotsklaps is het groot alarm want de kleine onderzoeker blijkt een beest opgespoord te hebben die hij wil pakken. In eerste instantie denken we gezien het formaat dat hij een muis belaagd maar niets is minder waar, het blijkt een Huntsman Spider van formaat te zijn die gelukkig voor de kleine wereldreiziger zich terug getrokken heeft onder een bank. De kleine man wordt in veiligheid gebracht en we zijn weer allemaal bij de les.
We vliegen dit keer met Jetstar en het boarden gaat op z’n Aussies, no worries mate !
De vlucht is heel relaxed en voordat we het weten komen we aan in Melbourne. Na ophalen van de koffers moeten we een taxi zien te krijgen die het hele reisgezelschap inclusief koffers naar het camper ophaaladres moet brengen. We melden ons bij de taxi coordinator en vragen om een taxi bus. Het kan even duren maar dan heb je ook wat. De taxi chauffeur vraagt het adres waar hij ons heen moet brengen en gaat uit zijn stekker als hij hoort dat hij ons 5 km verderop moet afleveren. Gelukkig zit alles al in het busje anders was hij zeker weggereden.
Bij aankomst bij het bedrijf wat de camper verhuurd is het weer de gewoonlijke drill; Camper inspecteren, rijbewijs kopiëren en handtekeningen zetten.
Dit keer denken we geluk te hebben want er staat een spiksplinternieuwe camper voor de deur.
Helaas wordt die hoop de grond ingeboord want we blijken een soort koekblik 2.0 te krijgen.
Het personeel probeert ons zo snel mogelijk de deur uit te helpen, echter gepokt en gemazzeld in zulke zaken, inspecteren we de camper grondig en maken melding van alle gebreken die er zijn zoals een haperende entree trap, een gebroken bagageluik, deurtjes die niet op slot kunnen enz enz. Voordeel van deze Camper is dat er een vast bed in zit waar de Wereldreiziger en Lau op zullen bivakkeren, de WHT en MJ slapen op zolder en YaVa slapen op een soort twijfelaartje. De camper heeft een volautomatische schakel systeem tussen gas en elektra voor de koelkast dus daar hoeven we ons niet druk over te maken.
Uiteindelijk vertrekken wij, de buitentemperatuur is inmiddels ruim de dertig gepasseerd, richting eerste bestemming Torquay wat een aan de Great Ocean Road gelegen is en een echt surfers paradijs is.
Met deze camper gaan we de Great Ocean Road berijden en zullen we de Grampians bezoeken om daarna weer door te rijden richting Melbourne.
De Great Ocean Road is een 240 kilometer lang stuk weg langs de zuidoostkust van Australië , tussen de Victoriaanse steden Torquay en Allansford , dat op de Australische nationale erfgoedlijst staat . De weg , gebouwd door teruggekeerde soldaten tussen 1919 en 1932 en gewijd aan soldaten die zijn omgekomen tijdens de Eerste Wereldoorlog , is het grootste oorlogsmonument ter wereld . De weg slingert door wisselend terrein langs de kust en biedt toegang tot verschillende prominente bezienswaardigheden, waaronder de kalksteenformaties van de Twaalf Apostelen , en is een belangrijke toeristische attractie.
De Great Ocean Road werd voor het eerst gepland tegen het einde van de Eerste Wereldoorlog , toen voorzitter van de Country Roads Board , William Calder , de State War Council vroeg om geld beschikbaar te stellen voor teruggekeerde soldaten om te werken aan wegen in dunbevolkte gebieden in het Westen. Wijk. Destijds was de ruige zuidwestkust van Victoria alleen toegankelijk via zee of ruige bushpaden. Het was de bedoeling dat de weg geïsoleerde nederzettingen aan de kust met elkaar zou verbinden en een vitale transportverbinding zou worden voor de houtindustrie en het toerisme. De bouw begon op 19 september 1919. Ongeveer 3.000 teruggekeerde militairen werkten aan het project, dat een oorlogsmonument was voor militairen die in de Eerste Wereldoorlog waren omgekomen. Het vooronderzoeksteam trok met een snelheid van ongeveer drie kilometer per maand door dicht struikgewas. De bouw gebeurde grotendeels met de hand, met behulp van explosieven, pikhouweel en schop, kruiwagens en enkele kleine machines en was soms gevaarlijk, waarbij verschillende arbeiders omkwamen. De laatste secties, langs steile kliffen aan de kust, waren het moeilijkst om aan te werken. Anekdotisch bewijs suggereerde dat arbeiders tijdens het reizen ontstekers op hun knieën lieten rusten, omdat de explosieven hierdoor de zachtste rit kregen. Werknemers kregen 10 shilling en zes pence voor een werkdag van acht uur, waarbij ze ook op zaterdag een halve dag werkten. Ze werden ondergebracht in tenten en kregen maaltijden in een gemeenschappelijke eettent. Voedsel kostte tot 10 shilling per week. Ondanks het isolement van de kampen hadden de arbeiders toegang tot een piano, grammofoon, spelletjes, kranten en tijdschriften. Gedurende zijn hele bestaan is de Great Ocean Road gevoelig geweest voor de natuurlijke elementen. Stormen, overstromingen, aardverschuivingen en bosbranden zorgen soms voor afsluitingen.
Het landschap veranderd naarmate we dichter bij Torquay komen en we kunnen de zee ruiken en horen. We hoeven ons niet druk te maken over een overnachtingsplek want Lau heeft een kampeerplek bij de boer geregeld. Na aankomst in Torquay parkeren we de camper vlakbij het strand en gaan lekker aan de wandel.
Het Torquay-gebied staat bekend om zijn surfstranden , met Jan Juc en het wereldberoemde Bells Beach aan de zuidwestelijke rand van de stad.
Andere populaire stranden zijn Point Impossible Beach en Southside Beach . Eind jaren negentig was het de thuisbasis van het populaire Offshore Festival .
Veel van ‘s werelds beroemdste surfbedrijven hebben hun huis in Torquay, waaronder Rip Curl en Quiksilver – die allemaal deel uitmaken van het Surf Coast Plaza.
Na lekker uitgewaaid te zijn op de kliffen belanden wij in de kroeg The Kyn waar we heerlijke cocktails en snackjes consumeren.
Aangezien we bij daglicht bij onze camp plaats willen aankomen vertrekken we na de borrel om in de ondergaande zon het weiland aan te komen.
Op bijna 3 hectare staan we met vier andere kampeerders dus echt druk is het niet. We spelen wat met de drone en maken kennis met een brandweerman die zich heeft afgezonderd om zijn drone brevet te halen en daarvoor examen moet doen.
Na het avondeten duiken we vroeg de camper in want het koelt behoorlijk af.
Morgen op weg naar Lorne
