Vandaag gaat de wekker extreem vroeg 04:15, Marina en de Traveller hebben er geen moeite mee want vandaag vliegen ze om 06:00 naar Corazon de Jezus. Bij het uitchecken blijkt dat er wat mis is gegaan met de boeking van de laatste avond en moeten we nog een nood mailtje sturen naar Unico Travel om een slaaplaats te organiseren. In uiterste nood kan er in een stapelbed geslapen worden tussen de backpackers maar dat is niet wat de Wormholetraveler ambieert. De Magnolia inn heeft hun beste chauffeur Victor bereid gevonden tegen een luttele vergoeding ons naar Panama Allbrook airport te brengen alwaar wij een interne vlucht zullen maken richting Corazon de Jezus. We moeten om 05:00 op het vliegveld zijn teneinde een gerede kans te hebben ook daadwerkelijk op de plek van bestemming te geraken.
Bij het inchecken waarbij we een aantal keer van rij zijn gewisseld vraagt Marina of een raamplaats tot de mogelijkheden behoort; de luchthaven functionaris kijkt of hij water ziet branden en meldt dat er maar vier personas in het vliegtuig aanwezig zullen zijn. Dus genoeg opportunities om een raamplaats te bemachtigen …….de bagage voldoet aan de eisen en Marina en de traveler krijgen een rode sticker met nummer erop met het verzoek te gaan zitten bij de mensen met dezelfde sticker.
Na een veiligheids controle van lik- me- vestje waarbij Marina al haar aanstekers moet inleveren, niet gek als je als pyromaan te boek staat, maar daarentegen al haar flesjes water en andere explosieve stoffen rustig kan meenemen, nemen we plaats in de vertrekhal.
Aangezien de deur naar het platform wagenwijd openstaat betekent dat voor Marina een vrijbrief voor het nemen van foto’s. Dan gaat de eerste vlucht weg en het vliegtuig waar wij mee dachten te reizen blijkt niet degene te zijn die wij zullen bemannen. Algauw wordt er in plat panamees omgeroepen dat vlucht 401 gereed is voor vertrek en dat iedereen geacht wordt te boarden. Algauw wordt duidelijk dat we vandaag in een soort Ultra light reizen bestuurd door twee heuse piloten. We hebben raamplaatsen maar dat komt omdat er maar 2×2 mensen plaats kunnen nemen.
Nadat de piloten de tomtom hebben ingesteld en de enige local aan boord een schietgebedje heeft gedaan komen we van de grond.
Het vliegt op zo’n 2 km hoogte en we schieten veel plaatjes. Gelukkig is het op 2 km hoogte ook nog warm want we kunnen via de kieren van de deur gewoon naar buiten kijken.
Uiteindelijk na een bumpy flight zien we een eilandje liggen met iets wat op een landingsbaan lijkt. En ja hoor de piloten kijken nog ff achterom om te zien of er geen meeuw in de weg vliegt en hatsekidee de landing wordt ingezet.
De piloot doet het klapraampje open tijdens de landing zodat ie lekker met z’n elleboog kan leunen….pffffff. Gelukkig zijn de remmen goed en komen we net voor het water tot stilstand waarna het aanwezige grond personeel ons uit het vliegtuig tilt tesamen met bagage.
Aan de belendende steiger staat een gemotoriseerde prauw op standbye waarin een dame vrolijk naar ons zwaait. We worden op de prauw gebonjourd en voorgesteld aan Sylvia, partner van Johan eigenaar van de Alea, waar wij mee gaan zeilen. Na de luchthavenbelasting betaald te hebben gaat de prauw onderweg nasr de Alea die nog geen driehonderd meter van de landingsbaan ligt om daar aan boord te gaan. Daar worden we hartelijk begroet door Johan. Al snel krijgen we onze kajuit en verkleedcabine toegewezen en worden we uitgenodigd voor het ontbijt. Na het ontbijt zetten we koers richting een van de 380 eilanden die de San Blas Archipel rijk is.
Het bijzondere van dit eiland is dat het beheerd wordt door een Kuna indianengezin (de Kuna indianen zijn min of meer eigenaar van de archipel). De eilanden zijn echte bounty eilanden en zijn zeer geschikt om daar aan te leggen, het atol rondom die eilanden zorgt voor bescherming en is zeer fotogeniek voor het snorkelen.
En dus ook een verzamelplaats van wereldzeilers en zeilcharters die vaak blijven hangen in deze omgeving. De Kuna’s leven van de verkoop van mola’s, prachtige artistieke borduurde lappen, en ze ontvangen geld voor het onderhoud van de eilanden. Het eerste eiland wat we aandoen en waar we voor anker gaan ziet er uit zoals zo’n eiland op de plaatjes er zou moeten zien …..beeldschoon!
Er zijn diverse riffen waar de Wormholetravel en Marina snorkelen de meegenomen Go Pro komt hier goed van pas. De score van bijzondere close encounters is een koraal slang, een barracuda van zo’n anderhalve meter, zo’n beetje alle soorten koraal die er op de wereld te vinden zijn, mega grote zeesterren en cone schelpen en vissen in alle soorten maten. Inmiddels is er ook een luxe catamaran gearriveerd bestuurd door een fransman waarmee de wormholetraveler in soepel frans socialiseert. Zijn charter groep is een aantal zuid-afrikanen die voor een goed doel verbindingen tussen continenten bezwemmen, in dit geval hebben ze 25 km gezwommen tussen twee eilanden die de scheiding tussen centraal amerika symboliseren.
Een opkomend onweer doet ons besluiten terug te keren naar de Alea en net op tijd zijn we weer aan boord als de bui los breekt. Na de lunch die we aan boord van de Alea genieten worden we door de fransman opgehaald en op het eiland afgezet waar Marina verbroedert met de Kuna’s en zowaar foto’s mag maken.
Dat de kuna’s commercieel zijn blijkt wel dat ze voor hun mola’s 40$ rekenen en dat is veel te veel volgens Sylvia die goede contacten met de Kuna’s heeft.
Na een middagje rondlummelen en socialisen met de bemanning van de catamaran worden we weer aan boord gezet van de Alea en maken we ons gereed voor het diner en de nacht. Sylvia is een meesterkok die in staat is met weinig middelen een fantastische maaltijd te bereiden. Na onze buikjes rondgegeten te hebben chillen we wat op dek en genieten van het uitzicht op zee en de diverse thunderstorms die op afstand voorbij trekken. Sylvia en Johan trekken zich terug om te gaan slapen en wij doen hetzelfde. Na wat territorium gevechten heeft de wormholetraveler z’n optimale ligging gevonden en zowaar Marina past daarbij ook nog in het bed. Met een buiten temperatuur van 30 graden en 98% luchtvochtigheid kan men niet zeggen dat het heel comfortabel slapen is maar de sterrenhemel te zien door de geopende patrijspoort vergoed veel.
De volgende ochtend is de Wormholetraveler als eerste aan dek en geniet daar van de koelte van de ochtend. Na het ontbijt besluit de schipper dat we verkassen naar een ander eiland, het anker wordt opgehaald en na een tijdje arriveren we opnieuw bij een eiland groepje dit keer volledig onbewoond dus we hebben het voor ons zelf.
Bij het voor anker gaan spotten we een schildpad die verongelijkt verkast. Het weer is prachtig en we besluiten onmiddelijk te gaan snorkelen, we gebruiken het grote eilandje als eerste tussen stop want we willen naar een atolletje in het grote atol zwemmen waar het prachtig snorkelen schijnt te zijn. We zijn nog maar net op het eiland of plotsklaps verschijnen er twee Kuna’s per boot die ons aanspreken. Met veel gebaren blijkt het dat de top mola ontwerpster Lisa is die door Sylvia ingeseind was dat wij wel belangstelling hebben voor mola’s. Nou dat kwam mooi uit ze waren toevallig in de buurt en voila! Uit een ton kwamen allerlei mola’s en wij konden kiezen uiteindelijk drie gekozen die ze op de Alea zouden afgeven en daar ook door Sylvia betaald werden want de Traveler had toevallig geen dollars bij zich in z’n zwembroekzakjes. Na keiharde onderhandelingen tussen Lisa en Marina werd een top prijs afgesproken ( zelfs Sylvia had nog nooit zo’n lage prijs betaald beaamde ze later) Uiteindelijk Lisa en haar begeleider uitgezwaaid en weer het water ingegaan….wat is het marine leven toch prachtig.De gopro draait op volle toeren en thuis in nl staat er heel wat regie werk te wachten om al dat beeldmateriaal in te verwerken.
Een plots opkomende thunderstorm doet ons besluiten weer naar de boot terug te keren waar we genieten van lunch en een rustige middag. Daar horen we ook dat Lisa een man is (de Kuna’s zijn zeer ruimdenkend en travestie wordt als zeer normaal ervaren) is de Wormholetraveler weer gefopt !
‘s Middags gaat Marina nog even naar het kleine onbewoonde eiland, zwemt samen met een greenback turtle en vindt een prachtige cone schelp en vult de gopro verder met mooie plaatjes. Plots steekt er behoorlijk wind op en kunnen we na het atol geklaard te hebben onder vol zeil terug richting de airstrip waar we de volgende ochtend vroeg weer op het vliegtuig moeten stappen.
Daar aangekomen gaan we voor anker en heeft Sylvia een heerlijk galgenmaal bereid. We genieten uitgebreid en wisselen mooie verhalen uit. Sylvia en Johan vertellen hoe ze tot dit avontuur zijn gekomen en het foto boek over de renovatie van Alea is een duidelijk teken van hun passie. Uiteindelijk zoeken we het bed op en zijn klaar voor de dingen die komen gaan. De volgende ochtend hebben we een pannekoeken ontbijt om 05:30 want om zes uur worden we opgehaald per boot door het vliegveld personeel. Echter om zes uur krijgen we te horen dat het vliegtuig vertraagd is en dat we pas om zeven uur opgehaald worden. Inderdaad om zeven uur komt de prauw aan varen met wat cargo en personeel, Sylvia besluit mee te gaan en ons uit te zwaaien. Het vliegveld is een onbewoond eiland met een airstrip en een hut erop wat als stationsgebouw dient. De aanwezige muskieten worden met een rokende lont verdreven, gelukkig dat er deet is want dat was het enige wat hielp!
Tevens is er een toiletgebouw waarbij je behoefte onmiddelijk in de bek van de krokodil valt.
Onze bagage wordt met een unster gewogen en zelf moeten we ons gewicht aangeven, hetgeen de wormholetraveler doet besluiten iets teveel gewicht op te geven 80 kgs, ondanks dat hij maar 74 weegt. Liever iets meer brandstof in het vliegtuig dan te weinig !
By the way de Wormholetraveler is by far het meest geschikt om dit vliegveld te runnen met zijn flight operations officer certificaat want het aanwezige vliegveld personeel heeft meer verstand van boten en vissen dan van vliegtuigen.
Uiteindelijk arriveert het vliegtuig twee uur te laat en zowaar het is een slagje groter ! In de stromende regen worden eerst een aantal bejaarde passagiers eruit getild en de cargo die gewoon in de cabine was opgeslagen op de runway gezet. Zodra het vliegtuig geland was stapte de piloot uit en stak een sigaret op hoezo safety rules?
Daarna mogen wij naar binnen en met een laatste groet vertrekken we richting Panama City. Na opnieuw een bumpy flight arriveren we veilig en wel en keren we terug naar de Magnolia inn.
Daar gaan we eerst kijken wat er geregeld is voor onze laatste overnachting en gaan we de vismarkt maar eens bezoeken. De San Blas was een ervaring op zich…Pura Vida
Gaaf verhaal weer !en leuke foto’s !