We vertrekken vroeg richting Kathmandu. terwijl de bus de poort uit rijdt worden we uitgezwaaid door het voltallige personeel wat in deze korte periode vrienden geworden zijn. We hebben ons twee nachten kunnen laven aan de nepalese gastvrijheid en met weemoed nemen we afscheid. De ongeveer 170 km retour naar Kathmandu is een uitputtende tocht. Een voordeel is dat het weer wat kouder wordt omdat we weer de bergen in trekken. Onderweg stoppen we gelukkig weer even voor een koffie en plasstop, een mens is wel ff aan het strekken van de benen toe na dat gehost en gebotst. De highway blinkt namelijk niet uit in een glad asfaltdek. Gelukkig ondervinden we weinig oponthoud en kan onze driver met Hari lekker opschieten.
We gaan eerst in Dhapakel een project van de Nepalese organisatie SGCP bezoeken. Het SGCP zet zich in voor kinderen met Cerebrale Parese (spastische verlamming). In Nepal ziet men een gehandicapt kind als een straf van de goden. Het wordt vaak verstoten en/of te vondeling gelegd. Voor de ouders die het kind houden zorgt dit voor grote schaamte. Bij die ouders, zeker die niet kunnen lezen of schrijven, komt het dus meestal ook niet in hun hoofd op dat hun gehandicapte kind mogelijk wel zou kunnen leren. Voorlichting, bewustwording, fysiotherapie en ouders leren hoe zij het leed van hun kind kunnen verzachten door hen de oefeningen te leren die zij elke dag met het kind moeten doen, zijn dus elementaire zaken waar het SGCP zich mee bezig houdt.
Voor het schoolgebouw heeft Maha Mata een aantal jaren geleden al het sanitair, douches, WC’s , en warm/koud water voorziening bekostigd. Nu betalen zij jaarlijks nog aan het “Out Reach” werk voor afgelegen gebieden en een deel van de Kathmandu vallei.
Er wordt namelijk geschat dat er 80.000 van deze kinderen in Nepal zijn, maar die zijn nog lang niet allemaal “gevonden” en onder behandeling. Dit betekent dat er nog heel veel kinderen zijn, wiens pijn verlicht en kwaliteit van leven verbetert kan worden en daarvoor dient het Out Reach werk.
We worden ontvangen door manager Bimal. Eerst krijgen we een lekker soepje en wat te drinken, daar zijn we aan toe! Ondertussen introduceert Bimal zichzelf en de organisatie.
Daarna bekijken we het therapiegebouw en gaan we vervolgens door naar de school. Opvallend is welke inspanning er moet worden gepleegd en welk engelen geduld men moet hebben om de kinderen het e.e.a. te leren.
Als we allemaal bij elkaar zijn worden we officieel welkom geheten en Maha Mata bedankt voor de inspanningen. We ondergaan allemaal weer de bloemenceremonie en ontvangen de thika. Er wordt muziek gemaakt, gezongen, gedanst. Iedereen, groot en klein, geniet van deze bijzondere happening.
Dan is het tijd om terug te gaan naar de bus en ons weer in te laten checken bij het Kathmandu guesthouse.
Het is best wel even wennen aan de chaotische drukte van Thamel de wijk van Kathmandu waar het guesthouse gelegen is.
Maar het guesthouse en de tuin is een oase van rust dus we verblijven er graag.
Deze keer krijgen we een super de luxe kamer waar niet alleen de traveler en zijn vrouw kunnen slapen maar ook het hele team van sherpa’s en porters van de trek. Kortom ruimte genoeg om de koffers eens flink te reorganiseren. Veel tijd hebben we niet om dat te doen want deze avond gaan we met een deel van de groep uit eten in New Orleans een restaurant waar het goed eten is.
De volgende dag zal een deel van de groep gaan vliegen om de mount Everest, natuurlijk is de Traveler van de partij maar Marina heeft er geen goed gevoel over en blijft thuis. Daarna gaan we Khokana en Bungamati bezoeken, twee middeleeuwse dorpen die goed geconserveerd zijn, maar eerst slapen in ons luxe bed.
