Goa is de kleinste Indiase staat qua oppervlakte en heeft 1.347.668 inwoners. De hoofdstad is Panaji. Candolim is een dorp gelegen in Noord Goa en is juist ten zuiden van het befaamde Calangute strand gepositioneerd. Op het Candolim strand chillen we bij onze favoriete Beach Shack Bonos waar we de gehele dag op een bedje aan de vloedlijn liggen en onze persoonlijke kelner Peter ons verwend met heerlijke lassies en waar de spring rolls tot de beste van India gerekend kunnen worden.
Op zo’n lazy day gebeurt er nog van alles op het strand. Je ziet de politie voortdurend jagen op verkoopsters van sieraden die continu Kat en muis met de handhavers van de openbare orde spelen. Op een gegeven moment zien we een betrapte verkoopster ontsnappen door pontificaal in het water te gaan staan terwijl de politieagent z’n schoenen niet nat mag maken en dus langs de vloedlijn heen en weer drentelt.
De gehele dag is het een komen en gaan van verkopers die van alles hebben aan te bieden, sieraden, pennen, doeken, epileren van benen, masseren en nagellakken van tenen. Continu wordt er onderhandeld over de prijs en vooral Marina groeit in haar rol van hoofd inkoop. Gerbruik makend van sluwe inkooptechnieken zoals het tegen elkaar uitspelen van aanbiedende partijen, uitstellen van de inkoop beslissing (maybe tomorrow…..) en gespreid inkopen weet zij vele snuisterijen en diensten voor een habbekrats op de kop te tikken.
Ook ontmoet we interessante mensen, zowel locals als gefortuneerde europeanen die de winter ontvluchten en in Goa overwinteren. Voor je het weet zakt de zon weer in de zee en lopen we terug richting Coqueiral resort om ons te verkleden voor het diner. Nou ja verkleden onze koffers zijn nog steeds niet gearriveerd dus veel keuze voor onze avond kleding hebben we niet. Deze avond eten we bij Chef Soumyens, een luxe restaurant dat bekent staat om z’n goede steak keuken. We eten er heerlijk en verheugen ons op het boottochtje wat we de volgende dag gaan doen.
De volgende ochtend gaan we een boottochtje doen welke door ene Blackey wordt georganiseerd. Voor dag en dauw rijden we richting de boot. Hier in Goa staan er natuurlijk geen duidelijke richtingsborden maar mbv google maps kom je een heel end. We parkeren de auto op een plek waar de wormholetraveler echt niet uitgestapt was als hij alleen was. Maar met z’n vieren durft hij wel. We lopen via een soort achtertuin van een huis via een heel smal paadje naar het strand Coco beach waar de boot ligt, maar voordat we daar aankomen worden we door een man die in een auto lag te slapen er op gewezen dat de boot ergens anders vandaan vertrekt. We bellen met ene Blackey die de tochten organiseert en we krijgen de instructie naar de witte kerk genaamd Nerul Church te rijden die we gezien hebben terwijl we naar Coco beach reden. Daar aangekomen is er geen sterveling te bekennen dus maar opnieuw gebeld en er verschijnt iemand op een scooter die wenkt hem te volgen.
Na een wilde rit die ons naar een boat launch brengt waar diverse mensen bezig zijn boten klaar te maken laat de scooterrijder weten dat we hier moeten zijn. We mogen nog niet aan boord en gaan in de berm op een steen zitten.
Het blijkt dat de boot pas vertrekt als er voldoende passagiers zijn. Langzamerhand snappen we hoe het werkt, jongens op scootertjes halen overal passagiers vandaan die zijn aangemeld via locale contact personen zoals wij via Blackey. Gelukkig zijn er al snel, volgens Indiase begrippen, voldoende mensen en mogen we aan boord. Het is een mengelmoes van nationaliteiten: Russen, Amerikanen, Engelsen, Pakistani en wij Nederlanders.
Vooral de Amerikanen kijken hun ogen uit; de boot ziet er enigszins haveloos uit en de zwemvesten lijken niet echt regelmatig gekeurd te zijn.
Na ongeveer 20 minuten wachten in de boot beginnen de passagiers te muiten want al met al wachten we inmiddels zo’n anderhalf uur op vertrek. Een Russische Mamoesjka neemt het voortouw en begint in plat Russisch te schelden en dreigt met haar familie van boort te lopen, wij beginnen ook te morren en het personeel probeert het oproer te bezweren. Klaarblijkelijk houdt de leider van de tour zich op in de menigte aan de kant en van daaruit wordt het sein tot vertrek gegeven.
Eindelijk varen we weg richting de Arabische zee via de Nerul rivier. Al snel komen we de eerste dolfijnen tegen en spotten we zeearenden op zoek naar een prooi. Vanaf de boot zijn de St Lawrence Church en het lighthouse bij het Agueda Fort goed te zien.
De huizen van een tweetal miljonairs hebben natuurlijk een prominente plek op de cliff.
Het beste uitzicht hebben de (buitenlandse) gevangenen die opgesloten zijn in de Central jail Agueda.
Doel van deze boottocht is een bezoek aan het Ilha de São Jorge en snorkelen en vissen bij Bat island.De eerste stop die we maken blijkt bij navraag een pits stop te zijn. De traveler dacht dat er gezwommen en gesnorkeld werd maar een van de locals aan boord verklapt dat het meer een toiletstop is dan een echte zwem stop, de Traveler besluit maar aan boord te blijven.
Na deze klaarblijkelijk noodzakelijke stop varen we door naar Bat island waar we gaan vissen. Gewoon met een lijntje wat lood en een haak met een garnaal eraan weten we vissen te verschalken. Algauw wordt het een strijd tussen twee boten wie de meeste vis naar boven haalt.
Gelukkig heeft onze Mamoesjka ervaring met waarschijnlijk wak vissen want ze haalt de ene na de andere eruit; wij worden glorieus eerste .
De een na laatste stop is om te snorkelen, de Traveler heeft niet zo’n zin maar Marina is daar wel voor te porren. Na een poosje met een local de omgeving verkend te hebben met de Go Pro komt ze weer aan boord en kunnen we verder.
Bij Ilha Grande gaan we aan wal en hebben we captains lunch.
Om daarna weer terug te varen richting de thuishaven
Na een mooi dagje op zee sluiten we af met een etentje bij Baba au Rhum, een hippie locatie waar je heerlijk kan eten en waar je allerlei opwekkende sigaretjes kan roken onder een prachtige boom.
Na een paar heerlijke lazy days on the beach is onze laatste dag aangebroken. Overdag verblijven we opnieuw bij onze Beach Shack Bonos en aan het eind van de dag ontvangen we goed nieuws de koffers zijn gearriveerd. Natuurlijk 6 dagen te laat met dank aan Jetairways komen ze wel precies op tijd om de pindakaas en hagelslag nog te overhandigen aan Laurence en ze weer mee terug te nemen richting ons Kikkerlandje.
‘s Avonds gaan we naar de Saturday Night Market in Arpora.Deze markt begint om 18:00 u en stopt zo rond 02:00 u . De markt die meer dan 1000 kramen heeft en tegen een heuvel is gesitueerd heeft van alles te bieden, je kan het zo gek niet bedenken of het wordt er verkocht en natuurlijk dient er afgedongen te worden.
Naast de keur aan producten die er te koop is kan je er ook genieten van eten uit allerlei delen van de wereld. Je haalt je eten op bij een kraampje en je schuift aan aan lange tafels. Het mooie is dat iedereen met elkaar praat en je allerlei nationaliteiten door elkaar hebt zitten. Het doet nog het meeste denken aan old mill bakery in Cape Town.
En als kers op de taart kan je er ook nog naar goede muziek luisteren, Goa is niet voor niets de hippie plek to be dus heb je op deze markt ook duidelijk veel hippies in allerlei leeftijden aanwezig.
Kortom het is een gezellige flexe omgeving waar het goed toeven is. Natuurlijk weet Marina hier na zwaar onderhandelen, waarbij zelfs de wegloop techniek gehanteerd wordt, een schitterende Indiaase beddensprei van 2 x 3 m te bemachtigen. De traveler krijgt nog een bod op z’n hoed en we genieten van prachtige muziek van Loggins and Messina en diverse volksdansen die op het centrale podium gedanst worden.
Hier sluiten we onze trip in India en Nepal af. Het zijn drie indrukwekkende weken geweest waarin we de prachtige en lelijke kanten van Nepal en India leerden kennen. Maar wat we vooral gedaan hebben is de mensen die we op deze trip tegenkwamen in ons hart gesloten. We hebben gelachen en gehuild..Het was weer geweldig.
Op deze Arpora Night Market slaat de Wormholetraveler weer een bladzijde om van het boek dat Reizen heet en groet u “Namasté !”
