Nuwara Eliya

Vandaag verplaatsen we ons richting Nuwara Eliya alleen niet per bus maar per trein. De trein zal vanaf Kandy vanaf zee niveau ( nou ja bijna zee niveau 200 m) naar Nuwara Eliya gaan wat rond de 1500 m gaat. We nemen afscheid van de Eco lodge en rijden terug naar Kandy waar we nog even stoppen om nog een laatste blik op deze leuke stad te werpen vanuit een mooi uitkijkpunt om daarna naar het station te gaan.

We komen aan bij het station waar het natuurlijk chaotisch druk is en gelukkig hebben we pal voor de ingang een parkeerplek voor de bus. Marcus zal nadat wij in de trein gestapt zijn de bus met bagage verplaatsen naar Eliya en ons van het aldaar gelegen treinstation weer oppikken.

Deze vier uur durende treinrit is behoorlijk populair bij de toeristen. De budget travelers hebben een economy of derde klas ticket, waarmee je verzekerd bent van aanwezigheid in de trein maar daar is dan ook alles mee gezegd. Alsof je met de NS reist in de spits en er vier treinen voor je zijn uitgevallen. Je hoeft nog net niet op het dak te zitten. Gelukkig reist de Traveler en zijn gezelschap in de tweede klas waar je een gereserveerde plek hebt. We zouden met de trein van 08:40 gaan echter onze trouwe gids had gisteren avond nog even gecheckt en het bleek dat deze geannuleerd was. Landslide of seinstoring o.i.d. Gelukkig stond er een tweede rit voor 11:40 gepland dus deze zouden we nemen.

Gewapend met tickets en proviand wat we nog even hebben aangeschaft in de plaatselijke stationsrestauratie wachten we de aankomst van de trein af.

Het is een kopstation dus we kunnen vanaf perron een en twee instappen.

Volgens Marcus hebben we ongeveer 5 minuten om in te stappen wat gezien het chaotische karakter en het aantal aanwezige toeristen nog een uitdaging gaat worden. De trein arriveert en de menigte locals, backpackers en andere aanwezigen neemt een spurt voor de trein. De traveler is in een keer het volledige gezelschap kwijt en tracht wanhopig de juiste coupe te vinden. Op de in bezit zijnde tickets heeft hij wel het seat number maar niet het rijtuig nummer. Hij sommeert een aantal locals zijn vermeende plek te verlaten echter hij wordt er fijntjes op gewezen dat hij zich in de tweede klasse non reserved bevindt (=economy), daar sta je dan met je koloniale gedrag. Het stress nivo loopt op in de strijd om een plek in de trein. Uiteindelijk na zich door de menigte geworsteld te hebben komt de Traveler bij de wagon aan waar zijn plek en die van zijn reisgenoten is.

Dan ontdekt de Traveler dat de schuifdeuren gesloten zijn, wanhopig trekt en sleurt hij aan de deur maar deze geeft geen krimp. Dan hoort hij zijn naam roepen en wordt door een van zijn reisgenoten gewenkt om te komen. Hij moet de wagon uit en opnieuw worstelt hij zich door de menigte om uiteindelijk uit te stappen. Nu wordt het echt spannend ieder moment kan de trein vertrekken. Op een holletje gaat hij richting zijn gezelschap die bij een deur staan waar ze tegengehouden worden door een conducteur omdat ze geen ticket hebben ( die heeft de Traveler in zijn bezit).

Gelukkig worden de tickets ok bevonden en kunnen we in alle rust plaats nemen in een half gevulde coupe. Wat blijkt alle deuren worden op slot gehouden van dit rijtuig, zodat zwartrijders niet naar binnen kunnen sneaken. Met zweet op zijn voorhoofd komt de Traveler tot rust. Het is enigszins gênant dat mensen als haringen in een ton staan achter de gesloten schuifdeuren en dat wij ons plekje kunnen uitzoeken. Iedereen heeft zich tactisch opgesteld bij de raamplaatsen want dit wordt een fotogeniek treinreisje want we rijden door de theeplantages en de rijstvelden naar Eliya, waarbij de trein een hoogte verschil van zo’n 1500 meter overwint.

De reis is prachtig en het gezelschap geniet met volle teugen, enkele wagen zelfs hun leven door in de open deur opening te gaan staan en hun hoofd dusdanig ver uit het raam te steken dat ze bijna de oude handbediende seinpalen omver koppen.

p

Na aankomst in Nuwaru Oya worden we opgepikt en zetten we koers richting Eliya. Eliya ligt in Hills Country en is gesticht in de 19e eeuw door de Britten en wordt ook wel little England genoemd. En ligt aan de voet van de hoogste berg van Sri Lanka de Pidurutalagala oftewel Mount Pedro, 2524 m hoog.

Voordat we naar ons onderkomen gaan maken we een stop bij een theeplantage Pedro Tea Estate in 1885 gesticht, waar we alles te zien krijgen over de theeproductie. We zijn net op tijd, om voorzien van schort, een kijkje in de fabriek te nemen waar helaas niet gefotografeerd mag worden…

We zien droog machines, sorteer machines en verpakkingsmachines, heel interessant om te zien wat er nodig is om die jonge theeplant scheut uiteindelijk in een onderdeel van een theebuiltje te zien veranderen.

We verblijven in het Ferncliff hotel wat een engelse koloniale bungalow is voorzien van heuse butler die er al 26 jaar werkt.

Een prima plek om de verjaardag van de Traveler te vieren. Het is koud in Eliya de temperatuur is gezakt tot 20 graden en we hebben allemaal een lange broek en trui aan. Gelukkig bij binnenkomst is de open haard aangestoken in de entree en is het behaaglijk warm.

We inviteren Marcus om samen met ons een glaasje te drinken wat in dank aanvaard wordt. De in de ochtend geschonken cadeaus worden nogmaals bewonderd en het wordt een gezellige boel, waarbij de butler zijn eeuwige smile nog breder maakt.

Marcus trekt zich terug in het gidsen-onderkomen en wij maken ons op voor het diner. Het is een uitermate verjaardag waardig diner, en als dan ook nog de verjaardagstaart onder luid gezang arriveert, kan de avond niet meer stuk.

Het bleef nog lang onrustig in het Ferncliff hotel. En de kruik in bed zorgde ervoor dat de Traveler, alweer een jaartje ouder, heerlijk kon slapen zonder het koud te hebben.