De wekker gaat vroeg want vandaag gaat het werkelijk gebeuren we gaan richting Puerto Narino met de ferry ongeveer 3’5 uur verwijderd van Leticia. Precies om 06:10 is de taxi chauffeur er om ons en de bagage op te halen. Hij zet ons vlak bij het opstappunt af bij een ontbijt tent waar we een koffie en yoghurt met fruit kunnen bestellen.
Na een paar minuten verschijnt Sergio met laarzen voor MB en een slecht bericht voor MJ de laarzen komen pas om 12 uur met het vliegtuig aan en dus kan MJ ze pas in Puerto Narino passen. Gelaten accepteren we deze mededeling, Sergio bezweert ons dat het allemaal goed gaat komen.Gelukkig zijn de laarzen van MB na de derde versie uit de winkel ok, ze passen haar als gegoten.
Sergio hijst het vertreksein en we lopen met onze bagage richting ferry, wat nog een behoorlijk eindje wandelen is. Het lijkt alsof we ons gaan inschepen op de Irrawaddy in Myanmar….
We lopen over een gammele houten brug over een kleine rivier naar de overkant en steken daar een soort uiterwaard over die ons uiteindelijk bij het opstappunt brengt. Het is nog een hele kunst om niet in de Amazone te vallen op een loopplank die uit waaibomenhout bestaat.
We staan op de lijst en mogen plaats nemen op de ferry, niet voordat we onze bagage hebben afgegeven en het reddingsvest hebben aangetrokken. De bagage wordt boven op het dak gebonden en we hopen maar dat de bagage er niet vanaf waait.
Je kan duidelijk zien dat er een groot verschil is tussen winter en zomertij de WHT laat zich vertellen dat het wel 10 m scheelt. De ferry start de motoren en onmiddellijk hebben we het gevoel dat dit een snelboot is die flink de vaart erin zet. We stuiven over het water wat duidelijk als een belangrijke verbinding functioneert.
Veel verschillende schepen zien we voorbij varen en regelmatig doen we een halte aan; soms niet meer dan een uitgegraven stuk modder waar de boot ingevaren wordt. De meeste passagiers die uitstappen zijn ervaren, want de WHT verbaast zich erover dat er niemand tussen wal en schip terechtkomt. Onderweg spot de Traveler dolfijnen maar ze zijn te ver weg om op de gevoelige plaat vast te leggen.
Uiteindelijk komen we aan bij Puerto Narino waar we ontvangen worden door onze gids en tolk, Neider en Christian die ons gaan begeleiden gedurende onze expeditie. We registreren ons bij de douane aan de kade en gaan richting ons verblijf.
De kamers waar we zullen verblijven zien er prima uit en we maken snel kwartier want we gaan direct door richting haven voor een tocht op de Amazone om de beroemde roze dolfijn te spotten. We stappen in de boot van gids Neidar een smalle wendbare voadeira met buitenboordmotor.
Na alle plichtplegingen, zwemvest aan, tassen in het midden, gaan we onderweg. We zijn nog niet koud de haven uit of de eerste roze dolfijn dient zich al aan. Kennelijk wordt hij gelokt door een visser die met zijn net vis tracht te vangen op de scheiding van de Amazone en een zijrivier. We blijven een tijdje liggen terwijl Neidar met fluit geluiden het beest tracht te activeren, wat goed lukt want het cirkelt rond de boot.
Na een tijdje besluiten we door te gaan richting een eiland in de Amazone genaamd Isla Zancudo 1. Neidar heeft een scherp oog en goede, iets wat je wel nodig hebt om op de Amazone te varen. weten we maar net drijvende boomstammen te ontwijken en de Traveler snapt wel dat een zwemvest een nuttige accessoire is bij het bevaren van de Amazone. Aangekomen bij Isla Zancudo 1 zien we onmiddelijk een grijze dolfijn en later ook de roze dolfijn boven het water uitkomen. Het blijken meerdere te zijn die indruk te maken op een vrouwtje. we leggen aan op het eiland wat meer een forse zandplaat is en gaan aan wal. Vanaf de wal kunnen we de dolfijnen duidelijk zien en we leggen er een aantal vast op de gevoelige plaat.
Neider tekent een aantal afbeeldingen van een roze en grijze dolfijn in het zand en legt uit het verschil tussen beide dieren en vertelt wat over de mythe die er in de Amazone gaat over de roze dolfijn.
De Amazone-rivierdolfijn ( Inia geoffrensis ), ook bekend als de boto , bufeo of roze rivierdolfijn , is een soort tandwalvis. Drie ondersoorten worden momenteel erkend: Amazon rivierdolfijn, Boliviaanse rivierdolfijn en Orinoco-rivierdolfijn. De drie ondersoorten komen voor in respectievelijk het Amazonebekken , de bovenste Madeira-rivier in Bolivia en het Orinoco -bekken. De Amazone-rivierdolfijn is de grootste soort rivierdolfijn, met volwassen mannetjes met een gewicht van 185 kg en een lengte van 2,5 meter. Volwassenen krijgen een roze kleur, meer prominent bij mannen, waardoor het de bijnaam “roze rivierdolfijn” krijgt. Ze hebben een van de meest uiteenlopende diëten onder tandwalvissen en voeden zich met tot 53 verschillende soorten vissen, zoals croakers , meervallen , tetra’s en piranha ‘s . Ze eten ook andere dieren zoals rivierschildpadden en zoetwaterkrabben. De textuur van het lichaam is robuust en sterk maar flexibel. Anders dan bij oceanische dolfijnen , zijn de halswervels niet samengesmolten, waardoor het hoofd 90 graden kan draaien. De staartvinnen zijn breed en driehoekig, en de rugvin, die kielvormig is, is kort van hoogte maar erg lang en strekt zich uit van het midden van het lichaam tot aan het staartgebied. De borstvinnen zijn groot en peddelvormig. Door de lengte van zijn vinnen kan het dier een cirkelvormige beweging maken, waardoor het uitzonderlijk wendbaar is om door het overstroomde bos te zwemmen, maar zijn snelheid te verminderen. De grijze gemigreerde Oceaan Dolfijn verschilt door de kleiner snuit, de spitsere vin en een hogere snelheid.
In de traditionele folklore van de Amazone wordt ‘s nachts een dolfijn uit de Amazone een knappe jonge man die meisjes verleidt, ze zwanger maakt en ‘s ochtends terugkeert naar de rivier om weer een dolfijn te worden. Evenzo wordt het vrouwtje een mooie, goedgeklede, rijk uitziende jonge vrouw. Ze gaat naar het huis van een getrouwde man, betovert hem om hem stil te houden, en neemt hem mee naar een hut met een rieten dak en bezoekt hem elk jaar op dezelfde avond dat ze hem verleidde. Op de 7e nacht van haar bezoek verandert ze de man in een vrouw – baby of man, en brengt deze al snel over in de baarmoeder van zijn eigen vrouw. Deze dolfijn shapeshifter wordt een encantado genoemd. In het gebied vertellen verhalen dat het ongeluk brengt om een dolfijn te doden. De legende stelt ook dat als een persoon oogcontact maakt met een Amazone-rivierdolfijn, hij levenslange nachtmerries zal hebben. Volgens de roze mythe van de rivierdolfijn uit de Amazone wordt gezegd dat dit wezen de vorm van een mens aanneemt en mannen en vrouwen verleidt naar de onderwereld van Encante. Er wordt gezegd dat deze onderwereldplaats ‘Atlantis-achtig paradijs’ is, maar niemand is er levend van teruggekomen. Mythen zeggen dat wie de amazonedolfijn doodt, pech zal hebben, maar het is erger voor wie hem opeet. Lokale legendes stellen ook dat de dolfijn de bewaker is van de lamantijn uit het Amazonegebied , en dat als men een lamantijn wil vinden, men eerst vrede moet sluiten met de dolfijn.
Na de uitleg van Neider gaat deel van het gezelschap zwemmen maar de Traveler besluit op de zandplaat op verkenningstocht te gaan en heeft een close encounter met een visdief die zijn nest zwaar verdedigd. De Traveler weet het jong vast te leggen en voelt zich net Boijmans op Rottumerplaat.
Op een gegeven moment hijst Neider de vertrekvlag want we gaan weer retour richting Puerto Narino.
In Puerto Narino aangekomen wordt er eerst geluncht, heerlijk gebakken vis met arapas.
Daarna hebben we even rust (2 uurtjes) om daarna ons weer in te schepen want we gaan op Piranha jacht en kaaimannen jacht. De lunch is heerlijk en de Traveler treuzelt met moeder Jachthaven nog even na als de kok komt vragen of we nog zin hebben in een Amazone lekkernij, nou daar houdt de WHT wel van dus voordat hij het weet heeft hij een mojojoi op zijn hand liggen het beest is nog springlevend en het is de bedoeling dat hij gegeten wordt. Dat gaat de WHT te ver, gefrituurd ok, maar gewriemel in zijn mond, no way.
Mojojoy is de naam van de larven van verschillende palmkevers die in het Amazonegebied van Colombia worden gevonden, als voedsel worden gegeten en bekend staan als een plaag voor verschillende palmsoorten. In Peru staat het bekend als suri of cocotero. De smaak heeft verschillende beschrijvingen gehad, waaronder die lijkt op de smaak hazelnoot of boter. Het kan levend worden gegeten of op verschillende manieren worden bereid; meestal zijn ze geroosterd of gebakken, gegrild op een spies, of gevuld met rundvlees, kip of vis. Om rauw te eten, worden de kop , tang en ingewanden verwijderd en wordt de inhoud eruit gezogen. Het kan worden bereid in de anticucho -stijl, dat is grillen na het marineren. Chicharrón de suri is een gerecht waarbij de larven worden gekruid met zouten knoflook, daarna gebakken met groene bakbananen. De larven zijn een goede bron van eiwitten, vitamine A en E en bètacaroteen.
Ondertussen hebben Million Dollar Babe en Pepi fruit gekocht waaronder Cacao fruit waarbij het vruchtvlees rond de pitten eraf gezogen kan worden, heerlijk fris en de schoon gezogen pitten kunnen we drogen in de zon om uiteindelijk tot cacao poeder vermaalt te worden.
Na deze enerverende lunch maken we ons klaar voor het middag/avond programma wat o.a. vissen op piranha’s en jagen op kaaimannen zal bevatten. We schepen ons opnieuw in en gaan onderweg richting Lago Tarapoto.
Voordat we verder richting het meer gaan moeten we de tank nog even vullen. Dat gaat als volgt; Neider stopt bij een soort drijvende winkel van sinkel die ook vaten met benzine heeft liggen. De benzine wordt, niet geheel arbo proof, in een losse tank gegooid waarna er nog wat olie bij gegooid wordt, ff roeren en klaar is de mengsmering. De tank wordt geïnstalleerd en onderweg zijn we weer richting lake.
Onderweg zien we weer van alles, o.a. Een waterzuiveringsinstallatie, het voormalige huis van Pablo Escobar inclusief wachttoren en een ecolodge.
Inmiddels heeft zich een enorme cumulus nimbus zich opgebouwd die flink uitregent en een prachtige volledige regenboog geeft in de ondergaande zon.
Natuurlijk doen we de meegebrachte regencapes aan want we willen natuurlijk zo min mogelijk nat worden, het is een koddig gezicht, een boot vol met dementors.
We varen een natuurlijk kanaal op en leggen aan bij een omgevallen boom in het water. Eerst krijgen we aanschouwend onderwijs van Neider over de Piranha, gelijk wordt een fabel ontzenuwd; als je in het water valt dan loop je geen gevaar van de Piranha behalve wanneer je bloed of ge-urineerd hebt.
De voorbeeld Piranha wordt in kleine blokjes gesneden, daarmee als aas dienend voor de vissers.
Het duurt niet lang of de eerste en de tweede piranha zijn aan boord gehesen en al gauw heeft de gehele boot een vis gevangen behalve moeder Jachthaven die het maar niet lukt.
De feestvreugde is enorm als Pepi een bijzondere vis vangt, een Aragueno. Neider is in alle staten want zolang hij gids is op de Amazone heeft een toerist nog nooit zo’n vis gevangen. De vis wordt geprepareerd en gaat mee terug richting restaurant dan kunnen we deze mooi verorberen tijdens het diner.
Na een tijdje, staken we de visactiviteiten, terwijl de zon al onder gaat, varen we het Lake Tarapoto op. We melden ons bij de ranger en registreren onszelf. Na goedkeuring en betaling mogen we het meer op. Inmiddels zakt de zon in het westen op spectaculaire wijze. De lucht kleurt diep rood en we maken heel wat plaatjes.
Terwijl het inmiddels donker is laveert Neider behoedzaam een van de kreken in alwaar we een mini kaaiman kunnen zien. De moeder schiet met een hele grote splash weg en die zien we nooit meer terug. Ook de mini kaaiman laat zich niet meer zien dus keren we terug onverrichter zaken.
Onderweg, Neider heeft ons al gewaarschuwd, springen vissen in het nauw gebracht omhoog. Dus natuurlijk vangt MJ een vis met haar blote handen die ze prompt op de bodem gooit. Als we uiteindelijk bij Puerto Narino arriveren, is de balans 10 vissen in de boot en Moeder Jachthaven bijna uit boot van schrik. Razend knap hoe Neider zonder licht in het aardedonker de boot retour navigeert, indrukwekkend!
We melden ons in de Cantina want daar gaan we met zijn alle dineren en gaan we de vis consumeren. De keukenbrigade is impressed als de vis ter preparatie wordt aangeboden, ze beloven er iets heerlijks van te maken. We laten het ons allemaal goed smaken en blijven lekker lang kletsen. Na nog een laatste tot morgen duiken we ons bed in, morgen naar Peru !
Wow!