Deze ochtend begint routinematig met vroeg opstaan. Het is koud 13 graden en daar had het reisgezelschap niet helemaal op gerekend. De WHT zit met kippenvel aan het ontbijt maar weet ook dat het warmer gaat worden gedurende de dag.
Voor de laatste keer worden de koffers via de Tetris methode geladen en checken we uit.
Als we wegrijden realiseert Ploffer zich dat haar handtas met paspoorten nog in de ontbijtzaal hangt dus keren we nog even terug om die op te halen.
Er moet vandaag een behoorlijke afstand overbrugd worden, zo’n kleine 550 km van Grootfontein naar Windhoek. Ook vandaag rijden we op asfalt dus daar kan het niet aan liggen. Het doel is om uiterlijk 15:30 de auto in te leveren op de luchthaven van Windhoek, dus er moet redelijk door gereden worden. Dat kun je wel aan Pensionado en de WHT overlaten, met de vlam in de pijp rijden ze richting Windhoek.
De weg lijkt eindeloos en ondanks vrolijke onderbrekingen zoals tanken waarbij het volledige tank team de weg op rent om ons naar binnen te lokken, is het geen sinecure om 6 uur in een auto te zitten.
Het landschap verandert langzaam weer in het vertrouwde rode zandlandschap van de Kalahari.
We passeren het 5500 km punt en komen steeds meer in de bewoonde wereld. Als dan op de richtingsborden de naam Windhoek verschijnt weten we, we zijn in de buurt.
Na de gebruikelijke veterinaire controle waarbij de ambtenaar controleert of er een varken op de achterbank zit, mogen we het district Windhoek binnen rijden.
De weg is inmiddels getransformeerd in een heuse vierbaansweg met, echtwaar, viaducten.
Uiteindelijk arriveren we op de luchthaven van Windhoek waar we de woestijntank weer inleveren. We verblikken of verblozen niet als de deuren open gaan en het zand spontaan uit de wagen loopt. Het is een godswonder dat na 5681 km de auto nog volledig intact is, geen schrammetje opgelopen heeft en wonder boven wonder de banden zijn heel gebleven.
We tekenen de bon af en lopen de vertrekhal in.
De WHT als frequent flyer neemt het voortouw en skipt de rij en checkt in samen met het reisgezelschap bij de priority balie. Echter doordat de SAA niet samen werkt met de KLM, blijkt, nadat er reeds 4 koffers ingecheckt zijn, dat voor de vijfde koffer betaald moet worden. Hoeveel is niet duidelijk, want de KLM gaat deze rekening presenteren. Aangezien de WHT een gold member bij KLM is en dus twee koffers in mag checken op het traject Joburg en AMS, durft hij de gok wel aan. SAA is nu volledig in verwarring en blijft halsstarrig weigeren de laatste koffer in te checken en de WHT eist nu dat de lichtste en kleinste tas weer terug gehaald wordt door de SAA. De grondstewardess kruipt via de bagageband het bagage sorteercentrum in en weet na 30 spannende minuten inderdaad terug te komen met de gewraakte tas, die als handbagage uiteindelijk mee gaat.
Resumerend, we zijn ingecheckt en onderweg naar Johannesburg waar we na een rustige vlucht ruim op tijd aankomen.
De WHT checkt of zijn koffers ook zijn aangekomen op zijn telefoon en dat blijkt inderdaad het geval.
Aangezien we in transit zijn op Johannesburg menen we een vlotte grenspassage te hebben, maar we hebben buiten de Douanesystemen en de Douanebeambten gerekend van Zuid Afrika. MJ is als eerste aan de beurt om haar paspoort te laten zien maar helaas het scherm blijft zwart en ook het afnemen van haar vingerafdrukken heeft geen resultaat. Na heel veel nadenken wordt er besloten om een aardappel stempel te gebruiken voor afstempeling van het paspoort en daarmee mogen we door. Na opnieuw door security geleid te worden kunnen we dan uiteindelijk de Lounge in.
Ploffer en Moeder Jachthaven gaan hun laatste biljetten uitgeven in het shopping center en Pensionado en de WHT dompelen zich onder in het lounge gebeuren. Als even later de dames aansluiten, kunnen we nog een klein uurtje wijnen in de lounge, waarna we soepel het vliegtuig boarden. De blauwe 777 brengt in 10 uur ons terug richting Amsterdam.
De WHT brengt de vlucht voornamelijk slapend door,
maar is klaar wakker als we over Voorne Putten vliegen.
Een zachte landing, wat taxiën en on time aan de gate; zo komt een mooie reis tot een eind. Home again…
Lieve familie, het was super leuk om jullie te volgen op dit avontuur. Gelukkig zijn jullie niet opgegeten 🦁🦏 en zijn jullie weer veilig thuis. Lekker nagenieten 😘