Na een vroeg ontbijtje en early check out rijden we om zeven uur s’ochtends naar la Fortuna om Manfred op te halen, plaats van ontmoeting bij de kerk. Na wat zoeken naar onze gids troffen we hem aan in het cafe tegenover de kerk waar die nog snel ff een krantje aan het lezen was. De ramen van onze dinky toy naar beneden en daar gingen we weer op naar nieuwe avonturen. Vandaag verplaatsen we ons naar El Sol Verde lodge in de buurt van het National Park Rincon de la vieja. Alvorens daar heen te gaan gaan we eerst met Manfred naar de hanging bridges en een vlindertuin om daarna ieders weegs te gaan. We waren het dorp nog niet uit, overigens stralend weer, ik hou wel van de Costa Ricaanse regenperiode…….. Of Manfred liet ons de slapende indiaan zien een vulkaan in ruste met een fantastich silhouet, natuurlijk moest dat kodak momentje vastgelegd worden.
Daarna de dam van lake Arenal bekeken die geheel uit lava blokken is geconstrueerd en 24/7 gemonitord wordt ivm aardbevingen. Het stuwmeer zorgt voor electriciteit voor alle steden in de omgeving, echter onder invloed van La Ninja staat het waternivo niet zo laag meer sinds 19 jaar geleden.
Na een kort ritje kwamen we aan bij een nieuw eco project waar vlinders gekweekt worden en een heuse vlindertuin voor het publiek open is.
Na genoten te hebben van een overdaad aan vlinders reden we door naar de hanging bridges waar we een trail van twee uur zouden doen waarbij Manfred tekst en uitleg zou geven. Deze trail stond als zeer goed bekend en daar was niets aan gelogen ! Spectaculaire watervallen hangende bruggen die op duizelingwekkende hoogte langs de boomtoppen liepen, brulapen die duidelijk lieten horen dat ze in de buurt waren, neusbeertjes die onbekommerd speelden, vogels die onder en boven je langsscheerden en een gids die continu als een soort wandelend wikipedia informatie verstrekt.
Opnieuw liet hij zijn specialisme zien, het vangen van in dit geval een gifkikker, blue jeans kikker genaamd. Hij liep geen risico verzekerde hij ons want hij had geen wondjes aan zijn handen (anders zou hij het met de dood moeten bekopen).
Kortom ongemerkt waren we aan het eind van de trail waarbij we nog een zeldzaam motmot stelletje konden fotograferen.
Eigenlijk waren we al bezig afscheid te nemen van onze supergids toen er ineens grote consternatie ontstond er was een wilde kat gesignaleerd iets wat klaarblijkelijk niet iedere dag gebeurde. Gelukkig voor ons bleek het vlak bij de ingang van de trail te zijn dus wij op een holletje achter Manfred aan naar de plek des onheils. Daar waren inmiddels een aantal rangers aanwezig die met telelenzen van heb ik jou daar het beest aan het bekijken waren en foto’s aan het maken waren. Manfred werd er zowaar emotioneel van dit was een lot uit de loterij en het moest zo zijn dat we onze ontmoeting op deze manier konden afsluiten. De Magay lag opgerold in de boom lekker te pitten en trok zich nergens wat van aan.
Na een uitgebreide fotosessie besloten we dan toch maar weg te gaan. Met dikke kussen en embrasso’s wensten we Manfred vaarwel en gingen op weg naar de volgende lodge El Sol Verde die in de buurt van het nationaal park Rincon de la Vieja lag. Een tochtje van een aantal uur waarbij we oa de panamerican highway zullen berijden. Op het actielijstje voor deze dag staat o.a. Geld pinnen, lunch en de pan american highway overleven….. Via tripadvisor en Barbara van Unico travel wisten we dat op de route een geweldig restaurant lag Macademia geheten. Daar hadden we bedacht te gaan lunchen. Nou dat was een goed idee ! wij hebben in al die jaren reizen niet zo’n geweldige lunch gehad. Het uitzicht was super en we schaften ons nog wat lekkers aan wat we op onze tocht van de volgende dag als lunch to go mee konden nemen.
De eigenaar had voor ons nog een short cut die ons 40 minuten zou schelen op de totale reistijd. Hij gaf ook aan waar we geld konden pinnen en waar er getankt kon worden. Zo gezegd zo gedaan, alhoewel het pinnen wel wat voeten in de aarde had omdat de vertrouwde Amro en Rabo kaart niet geaccepteerd worden omdat er geen cirrus op staat. Gelukkig kon er wel geld opgenomen worden met de creditcard alleen verliep dit nog via een uitgebreide administratieve procedure. Na de tank vol gegooid te hebben zijn we de PanAmerican opgereden…wat een feest; mega vrachtwagens die voor alles en niets zomaar uitwijken danwel remmen; fietsers op de weg die het fietsen nog niet machtig zijn en on top of that voetgangers. Neem daarbij een assortiment aan gaten nou dan snap je dat we niet echt ontspannen reden.
Gelukkig kwamen we voor donker aan bij de lodge die gerund werd door een nederlands echtpaar. De lodge op zich was eenvoudig maar de service was super vriendelijk en het deed ons denken aan een b&b in zuid frankrijk.
De lodge was gelegen bij een zeer klein dorpje dus echte diner mogelijkheden waren er niet; we hadden twee mogelijkheden: een bij de kantine van de plaatselijke voetbalclub en een bij een soda die alleen maar open was als ze er zin in hadden. Uiteindelijk zijn we bij de plaatselijke voetbalclub geeindigd en hebben er heerlijk vis gegeten. De ambiance deed wel een beetje aan fc zwartewaal denken maar dat mocht de pret niet drukken. Pura Vida !!
