Vandaag moeten we onder tijdsdruk reizen; teneinde de boot van 11:30 te halen in Sierpe en daarvoor om 11:00 uur in het gelijknamige plaatsje onze Dinky Toy weer in te leveren moeten we om uiterlijk 07:00 AM vertrekken uit San Geraldo de Dota. De staf uit de Trogon lodge is zo vriendelijk ons een ontbijt to go mee te geven daarmee kunnen we het uithouden totdat we bij de las Contingas lodge in Drake Bay zijn.
Zowel Unico travel als de staf van de Trogon lodge hebben ons op het hart gedrukt dat de reis zo’n 3,5 uur duurt dus een gewaarschuwd mens telt voor twee. Zoals gezegd vroeg vertrokken en het dynky toytje in z’n een de pas weer op laten loeien. Het weer is voortreffelijk en de wormholetraveler wordt diverse malen gemaand om stil te houden voor kodak momentjes.
En dan gebeurt voor de eerste maal die dag dat we de voiture moeten stil zetten ivm een optocht; in dit geval een groep ruiters die de nationale vlag van Costa Rica dragen en eenngroep hardlopers met een fakkel begeleiden, van de nood een deugd gemaakt ….. fotomomentje!
We vervolgden onze weg en gingen richting het zuiden de PanAmerican highway op bestemming Sierpe. Net toen we weer in het ritme waren van vrachtauto’s inhalen en anticiperen op tegemoet komend verkeer moesten we in een afdaling vol in de ankers; een aantal weggebruikers stond stil tegengehouden door de hermandad van CR omdat er een ploegje mensen onder begeleiding van diezelfde Hermandad een fakkel al rennend aan het dragen waren met daarbij tevens de Costa Ricaanse vlag.
Nu begon het te dagen 15 september is onafhankelijkheids dag in CR en op 14 september wordt dan een fakkel van de grens met Guatamala naar Corcovado in Costa Rica al rennend gebracht.
Nou daar zaten wij midden in. Gelijk ging ons hele reis schema naar de gallemiezen, gelukkig konden we al snel om het gehele pandemonium heen slalommen waarbij nog bijna een motoragent naar de eeuwige jachtvelden werd gestuurd door een hele grote vrachtauto.
Vertraging 20 minuten en aankomst 11:00 uur in Sierpe. Not amused en toch wel enigzins gestressed gingen de wormholetraveler & co verder. Net toen er weer wat tijd van de vertraging was afgereden en we met een optimistische blik richting de klok keken moesten we opnieuw in de ankers….. wegonderhoud !
Weg afgesloten voor onbepaalde tijd en iedereen naast de auto in de zon. Als derde in de rij al nagelbijtend wachten. Gelukkig na 35 zenuwslopende minuten werd de weg weer vrijgegeven en konden we weer op weg. Dit was toch niet geheel door ons ingecalculeerd en er moest doorgereden worden om niet in de problemen te geraken. Grappig was wel dat met het afdalen de temperatuur weer ver boven het landelijk gemiddelde kwam te staan en de airco rap aan moest om het hoofd koel te houden. Al gauw begon het landschap te veranderen en leek voor de kenners onder ons steeds meer op Hawaii. De weg was prima om te rijden en de wormholetraveler wist dan ook de tijdwinst te boeken om uiteindelijk in Sierpe bij restaurant Las Vegas te artiveren ruim voor 11:00. De papa van de dinky toy meneer Thrifty, nam de sleutels in ontvangst en constateerde dat de auto ongeschonden uit de strijd was gekomen. Gelukkig herinnerde de wormholetraveler dat zijn hoed nog op de achterbank lag en moest op een holletje achter meneer Thrifty aan om die te bemachtigen. Nog voordat we bekomen waren van die schok begon een soort kaptein Haak in vlot spaans pratend aan onze bagage te trekken hetgeen wij wilden voorkomen ( nooit zo maar je bagage aan onguur uitziende individuen meegeven). Algauw bleek dat dit het ministerie van chaos was die de toeristenstroom op dit transferium in goede banen moest leiden. We werden met onze bagage geparkeerd met het verzoek te wachten tot onze boot zou arriveren. Dit gaf ons de gelegenheid om onze bergkleding uit te doen en weer in onze tropenplunje te stappen.
Er vertrokken twee boten naar Drake Bay en het was niet geheel duidelijk in welke wij moesten stappen, gelukkig dirigeerde captain chaos ons naar een wat grotere boot waar wij tussen de locals geplaatst werden. Marina kreeg nog van een lokale verkoper een kokosnoot for free en we waren good to go…….
De boot voer weg van de kade en de kaptein zette het gas vol open, tegen wind betekent het dat het wel een hotsenknotsen tocht wordt. Eerst wordt een deel over de rivier gevaren waarbij de boot van links naar rechts gaat om de boomstammen en grote takken te ontwijken. Zo af en toe wordt er gestopt om mensen van boord te laten of om pakketjes aan mensen in andere boten te overhandigen.
Deze connexxion boot gaat prima. Langzamerhand wordt de golfslag hoger en venijniger en worden we door elkaar geschud. Dan gaat de boot plotsklaps naar rechts en wordt het mangrovebos ingestuurd…… met aan weerszijden twee cm ruimte wordt deze cut off soepel genomen.
Algauw zijn we uit het mangrovebos en varen we de pacific op de golven worden nu echt serieus en we krijgen reddingsvesten uit gedeeld. De boot klapt op en neer op de golven die minstens 2 m hoog zijn.
We krijgen aardig wat water over ons heen en zelfs de wormholetraveler begint hem te knijpen, als dit maar goed komt. Een van de locals een oma van geschat 80 doet haar tassen in een vuilniszak en klemt die tegen haar borst. De kaptein moet een omtrekkende beweging maken om de golven te nemen en niet op de rotsen geslagen te worden. Af en toe wordt er een kruisje geslagen en worden kinderen tot kalmte gemaand. Na een helse tocht van twee en een half uur arriveren we geradbraakt voor het strand van Drake Bay.
De boot wordt achterwaarts tot vlak bij het strand gemanoeuvreerd en door sterke mannen op z’n plek gehouden….daarna is het uitstappen geblazen.
De bagage wordt door de havenmeester persoonlijk op het strand gezet en wij gaan op zoek naar Felix van las Contingas lodges die ons op het strand zou ontmoeten. Diverse personen maar geen Felix. Dan maar gevraagd aan de locals die hem allemaal kennen en er wordt naar hem gebeld, en ja hoor Felix komt er aan.
Binnen 2 minuten is hij er, zich een miljoen maal excuserend; hij was door Unica Travel niet op de hoogte gebracht dat wij vandaag zouden arriveren. Hij bekijkt onze koffers en zegt wacht ik haal een auto. Algauw verschijnt een oude jeep waar onze koffers en Marina in gaan. De wormholetraveler mag gaan lopen ( story of my life!) want de lodge ligt ongeveer 50 m boven zeenivo.
Via een trap van 500 treden komt de wormholetraveler bezweet boven en ook Marina staat te hijgen als ze boven komt want de auto kan niet helemaal boven komen. We worden onthaalt met heerlijke frisse lemon punch door Felix en Monica en hun zonen en we kunnen van het uitzicht genieten. De kamer is fantastisch …..a room with seaview !
Felix heeft en passant onze dolfijnentocht geregeld en we worden ‘s avonds uitgenodigd om bij hun te eten. Ook ontmoeten we hier Robert en Esther die onze reismaatjes zullen zijn als we naar het ranger station gaan en daar overnachten. We hebben een leuke avond en gaan heerlijk slapen. Wel nog even een leger van mega mieren verjagen maar met deet, een oude schoen en een prop wc papier om de ingang van het nest te blokkeren komt alles goed….Pura Vida
