Red Centre explorations
Vandaag is het zover we gaan opweg naar the red centre het midden van Australie. We worden voor zonsopgang opgehaald door onze gids Nacho en ons reisgezelschap, waar we de komende drie dagen mee zullen rondreizen door het centrale deel van Australie.
We mogen alleen het hoog nodige meenemen dus het wordt traveling light. De wormholetraveler is natuurlijk op alles voorbereidt en heeft zijn desert overlevings gear op standby in de rugzak. Vandaag zullen we zo’n 500 km met onze 4WD truck rijden richting Uluru alwaar we ons kampement zullen opslaan.
Nacho rijdt de truck alsof hij Paris Dakkar aan het rijden is maar geen moment hebben wij het gevoel dat het onveilig is. Nacho stopt regelmatig om de benen te laten strekken en dat gebeurt bij pleisterplaatsen die telkens iets bijzonders hebben. De eerste keer stoppen we bij een kamelenboerderij waar we in de gelegenheid worden gesteld om een ritje te maken op een kameel, vreemd genoeg heeft niemand van het gezelschap daar behoefte aan.
Wel spotten we een aangelijnde Dingo die absoluut niet geaaid of gevoerd mag worden.
Inmiddels heeft de Traveler de bijrijders positie weten te bemachtigen en vandaaruit een eerste klas blik op de weg en het landschap wat met 100 km per uur zich
Al rijdend worden de eerste kennismakingsgerekken opgestart en zien we het diverse wildlife wat langs de snelweg leeft zich uit de voeten maken op het moment dat de truck voorbij raast.
De wigstaartarend wordt gespot en een uil bij klaar lichte dag. Vele kangoeroe lijken liggen langs de kant van de weg en daar doen weer de kraaien en arenden zich tegoed aan.
Bij de volgende stop blijkt ook een aboriginal art centre te zijn waar prachtige schilderijen van diverse aboriginal komaf kunstenaars te koop zijn. De Traveler, Marina en Laurence spotten een schilderij wat hun in het hart treft, na lang nadenken wordt het aangeschaft en voorzichtig op een veilige plek in de truck opgeborgen.
Naarmate we dichter bij ons einddoel komen stijgt de temperatuur naar 40 graden. Nacho begint inmiddels ons te bestoken met veiligheidsinstructies over de do’s and the dont’s in de woestijn en bergachtig terrein. Het belangrijkste is drinken; we moeten over de gehele dag zo’n 4 liter water drinken en tenminste twee liter met ons meezeulen. Geen water betekent rappe uitdroging, betekent bijna zeker dood. Niet zo lang geleden is nog een duitse toerist uit de woestijn gehaald en in comateuse toestand naar het ziekenhuis in Alice Springs gebracht. Nacho heeft onze aandacht volledig. Voor de traveler is het drinken van water geen sinecure en dit wordt dan ook een uitdaging voor hem…….dan wordt het onrustig in de bus men meent Uluru de rode berg te ontwaren, echter niets is minder waar we passeren Mount Conner ook we fooluluru genoemd, aldus Nacho. Dan stopt Nacho langs de weg, in een speciaal daarvoor bestemde ruimte stopt hij een stapel hout die hij langs de weg gevonden heeft, deze zijn bestemd voor het kampvuur waarop gekookt gaat worden vanavond. Uiteindelijk komen we aan in ons kampement waar we de nacht gaan doorbrengen. de groep wordt aan het werk gezet om de lunch voor te bereiden terwijl hij nog vier gasten gaat ophalen die op een airstrip zijn afgezet.
Als hij terug komt heeft iedereen heerlijke BLT’s gesmikkeld en stast alles weer netjes afgewassen op z’n plek. Nu we als groep compleet zijn krijgen we een voorstel rondje. We blijken qua leeftijd een homogene groep te zijn, qua afkomst zijn we zeer heterogeen; 2 duitser, 2 oostenrijkers, 2 zwitsers, 6 engelsen, 2 australiers, 1 amerikaanse, 3 nederlanders, 1 noor. Na de lunch en afwas blijkt de stemming er goed in te zitten en is het groepsproces goed in gang. Na het voorstel rondje krijgen we opnieuw een safety instructie waarbij duidelijk gemaakt wordt dat water van levensbelang is. Daarna gaan we weer de 4WD in en rijden we richting Uluru waar we zo’n 20 minuten rijden vandaan zijn. Het wordt stil in de bus als we dichterbij komen. Diep onder de indruk stappen we uit. Deze heilige plek van de aboriginals ziet er zeer inspirerend uit.
We beginnen in het informatiecentrum waar we de ontstaans geschiedenis vanuit Aboriginal perspectief leren. Het Aboriginal land waar we in zijn is van de Anangu. Volgens de Anangu is de Tjukurpa de basis van hun cultuur. Tjukurpa zijn de wetten en mores van de Anangu en vertelt alles over de relatie tussen mens, dier, plant en de fysieke karakteristieken van de omgeving waarin deze leven. Dit wordt van ouder op jongere over gebracht. Reeds 40 000 jaar weten de Anangu te overleven in deze uiterst aggressieve omgeving en in harmonie met de natuur. Urulu is onderdeel van hun cultuur en een zeer heilige plek. Na het bezoekerscentrum gaan we twee korte hikes doen van ieder anderhalf uur. De Traveler heeft nog 100 meter gelopen of hij heeft al een halve liter weg aan water. Het is zo heet en droog dat je bijna niet zweet, het lichaam is in full alert en iedere fout wordt onmiddelijk afgestraft. Als kamelen in de woestijn benutten we iedere vorm van schaduw en beginnen steeds efficienter met onze energie om te gaan.
Na de eerste hike gaan we weer in de truck en laven ons aan de a/c koelte. De truck rijd ons om de rots heen die van origine grijs is maar door een oxydatie proces een dikke laag roest over zich heeft gekregen en daardoor een rode kleur heeft. De stopt en we gaan opweg om de tweede hike te doen waarbij we noord kant van urulu belopen. Daar zie je pas hoe immens groot deze rots is; het is 3,6 km lang, 2,4 km breed en steekt 348 m boven het grond nivo uit, echter zo’n 5 km steekt het de diepte in.
Tijdens de wandeling spotten we drie tawny frog mouth birds een bijzondere verschijning want het zijn zeer schuwe vogels.
Na een uur waarbij we in immense hitte lopen komen we aan bij onze gids die op ons staat te wachten en ons nog een lesje in Aboriginal cultuur geeft. Dan gaat het spoorslag terug richting kampement we hebben net tijd om de bus te verlaten en ons met gezwinde spoed naar het uitkijk punt te begeven. Daar gaan we een sunset meemaken zoals je het niet altijd meemaakt. Bovenop de heuvel is het een gezellige drukte van belang; backpackers, reizigers en fotoadepten staan klaar om de veranderende kleuren van Uluru op de gevoelige plaat vast te leggen. Ondertussen bereid onze gids het diner voor vanavond en drinken wij champagne met toastjes terwijl de zon langzaam weg zakt achter de horizon.
Tot een volledige sunset komt het niet omdat aan de horizon wolken zijn die een perfecte sunset voorkomen. We keren terug naar ons kampement waar we met de groep het diner verder klaar maken en ook soldaat maken. De traveler begint enigzins te begrijpen wat voor helden de eerste reizigers in de 19e eeuw waren die zonder moderne middelen dit deel van Australie blootlegden.
Na diner en afwas deelt Nacho ons mede dat we respectievelijk in een comfortabele tent met heus bed kunnen slapen of in een swag. Een swag is een van kangoeroe leer gemaakte buitenslaapzak waar een soort van matje in zit en waar je je met een slaapzak in kan proppen. De traveler en zijn gezelschap zijn uit het juiste hout gesneden en besluiten in een swag onder de sterren te gaan slapen. Aangezien het ‘s avonds nog steeds 36 graden is besluit de traveler op zijn slaapzak te gaan liggen en pas als het echt afkoelt rond een een uur of half vier in de slaapzak te kruipen.
By the way Nacho maakt ons om half vijf wakker want we gaan de sunrise bekijken. De sterrenhemel is ongelovelijk je kijkt je ogen uit …..
Om een uur of twee wordt de traveler gewekt door een hevige gil; marina die wakker wordt, haar zaklantaarn aandoet en een reuzenspin ziet afdalen van een tak boven haar. Ik weet niet wie er harder schrok de spin of Marina…… Uiteindelijk begeleid door bush geluiden vallen we in slaap, de eerste dag van onze Red Centre tour kunnen we officieel afsluiten.
