Vandaag start onze vierdagse trek waarbij we om het lake Phewa lopen en daarbij een behoorlijk aantal hoogte meters moet overwinnen. We hebben van te voren te horen gekregen dat we per persoon 5 kgs aan bagage aan de porters mogen meegeven. Zelf draag je drinken en overige uitrusting zoals stokken, fototoestel en overige gear. Deze trek wordt onder begeleiding van een Sherpa en een aantal porters uitgevoerd. De Sherpa is de gids van de trek en zal niets dragen, daarnaast hebben we een kok mee die gedurende de trek het ontbijt, lunch en avondeten verzorgt. De porters dragen allemaal tot 60 kgs en zijn in tijden van nood in staat een volwassene naar beneden te dragen. Deze eerste dag is onze eind bestemming Bhumdi. Hemelsbreed stelt deze eerste dag niet zoveel voor, we leggen een kleine 15 km af en en zo’n 900 hoogtemeters. Na eerst een groepsfoto gemaakt te hebben
vertrekken we vanuit Pokhara en lopen via de damside naar de eerste klim die ons naar 1400 m brengt.
Daar treffen we de world peace pagoda aan, een mooie tempel die gelukkig gespaard is gebleven tijdens een recente landslide waar twee mensen het leven lieten.
Gelukkig kunnen we hier al enigzins bijkomen van de inspanningen, vooral de hoge temperatuur (31 gr) hakt er aardig in.
Onze sherpa laat ons al snel weten dat we verder moeten dus klinkt het “Jaam, Jaam” of te wel let’s go ! In het begin wordt er nog behoorlijk gepraat maar naarmate we van het gebruikelijke pad afwijken en al klimmend naar boven gaan wordt het stiller en stiller. Het enige wat nog gespreksstof geeft is een hond die zomaar vanuit Pokhara met ons mee loopt. Voordeel van zo’n trek is dat je volledig anders een landschap beleeft. We komen een bruiloft tegen en zijn eigelijk te moe om vol aan de lampen te hangen eigenlijk willen we alleen maar eten en slapen. Uiteindelijk arriveren we in Bhumdi waar we in ons familyhouse een onderkomen hebben. Laten we het een -2 ster geven; de latrine is op 500 m afstand in het weiland
en als er boven gestampt wordt krijgen wij gruis in onze ogen. Ons hok lijkt nog het meest op een gevangeniscel met tralies.
We zijn eigenlijk te moe om te muiten en na een uitgebreide thee sessie en een heerlijk nepalees diner geprepareerd door onze kok duiken we om 20:30 in bed.
De tweede dag lopen we van Bhumdi naar Bhanyang waar we in 7 uur 1000 hoogtemeters verteren. Vooral de afdaling in het natte regenwoud is niet zonder risico’s in verband met slipgevaar. Ondanks dat we rustig en voorzichtig aan doen zijn er slip- en valpartijen te melden, gelukkig zijn er geen gewonden. We scoren een paar mooie orchideen in het oerwoud en horen in de verte de apen roepen.
Het indiana jones en de tempel of doom gevoel is duidelijk aanwezig. De sherpa houd er de moed in en stap efficient en stevig door. Ook nu aanschouwen we prima vergezichten.
Onderweg komen we ghurka’s tegen die met hun speciale dienstuitrusting ( grote messen) bezig zijn een pad aan te leggen. Om toch met de wereld te zijn verbonden hangen deze jongens hun telefoon in een zakje aan de boom om beter bereik te hebben. Deze dag is het klappend heet en al gauw begint zich een scheiding in tempo in de groep af te tekenen, desondanks wordt er geregeld op elkaar gewacht en ondersteunen we elkaar mentaal. In deze trek zijn zg trappen in het parkoers opgenomen, klinkt aantrekkelijk, in realiteit een aanslag op de benen. Het zijn provisorisch aangelegde trappen die ten eerste bestaan uit uit de rotsen geslagen brokken steen en ten tweede ook nog eens in hoogte varieren. De Sherpa en Porters lopen erover heen als ware het een geasfalteerd pad, wij gewone stervelingen hebben nog net geen klimijzers nodig en gebruiken armen en benen om deze obstakels te nemen. Vooral in het dalen hebben we onze stokken nodig om balans en steun te hebben. Gelukkig heeft de wormholetraveler een camelbackpack waar drie liter gekoeld water in zit hetgeen in een paar uur tijd volledig wordt genuttigd. Zoals aangegeven door de Sherpa krijgen we in de laatste uren te maken ‘flat terrain’ , al gauw door ons omgedoopt tot Nepali flat. Vlak terrein in nepalese begrippen is eigenlijk zoals de heuvels in Limburg zijn. Kortom niks vlak maar meer dan glooiend en je gaat er gewoon stuk op. Na uren zo gelopen te hebben arriveren we bij onze volgende stop in Bhanyang op 1450 m hoogte gelegen.
Het is een mooi guesthouse, nog steeds eenvoudig, maar vergeleken met het vorige super de luxe.
Vanuit dit guesthouse hebben we zicht op de Fishtail mountain, een heilige berg van ruim 7000 meter hoog.
Uitgedroogd wordt de theeceremonie en versterkende soep verwelkomt en al gauw is iedereen druk bezig kwartier te maken en is het tijd voor ontspanning.
De Sherpa en de porters gaan kaarten en hebben de grootste lol. Marina laat het spel uitleggen en algauw mag ze meedoen. De bedoeling is dat je al je kaarten wegspeelt in paren. Aangezien er van het hele kaartspel een kaart blind op tafel blijft liggen betekent dit dat in het eindspel een iemand met een enkele kaart blijft zitten. Er wordt op een vrolijke manier op het scherpst van de snede gespeeld en alle middelen zijn geheiligd. Kortom er wordt vals gespeeld tot en met en iedereen heeft de grootste lol. Zeker als Marina eerst het spel wint en daarna in het volgende spel verliest,voor straf moet ze 10keer hurken als een konijn tot grote hilariteit van alle Nepalli. Uiteindelijk wordt er besloten dat de verliezer een lied moet zingen waarop het gehele gezelschap moet dansen. Het wordt een groot feest en we vergeten onze vermoeienissen.
En als we dan ‘s avonds een heerlijke maaltijd door onze kok voorgeschoteld krijgen terwijl buiten het onweert en de stroom regelmatig uitvalt hebben we echt het expeditie gevoel. Tijdens de avond briefing vertelt de Sherpa dat we morgen 8 uur gaan lopen richting Australian Camp waarbij we in totaal 1700 hoogte meters voor de kiezen krijgen en vooral de laatste klim naar het Australian Camp steil zal zijn. We duiken snel ons bed in en vertwijfeld bedenken we hoe we deze slijtage slag moeten overleven.
De volgende ochtend staan we vroeg op om opnieuw een fantastische zonsopgang op de Himalayas te aanschouwen…… Het verveelt nooit !
Na een goed ontbijt: zelf gebakken brood en een ommelet met bakken thee gaan we onderweg richting onze eerste stop van vandaag de Panchase Danda op 2509 m. Een helse tocht met een oneindig aantal natural stairs en de temperatuur werkt ook al niet mee. Boven bij de tempel maken we een groepsselfie en rusten we even uit,
al gauw is het “Jaam Jaam” en opweg zijn we. We moeten nu afdalen naar 1400 m wat een regelrechte aanslag op de knieen is. Er lijkt geen einde aan te komen maar uiteindelijk weten we deze klus te klaren. We verliezen een hoop vocht en drinken voor ons leven. Bij aankomst in het dal stoppen we om te lunchen. De kok maakt een maaltje en opnieuw klinkt het “jaam jaam” en wederom gaat het omhoog naar 2000 m om daarna weer af te dalen. We slaan nog snel water in voordat we aan de finale beklimming richting Austalian Camp gaan. Het pad wordt steiler en steiler en het begint tot overmaat van ramp te regenen en te onweren. Halverwege de berg confiskeert de Sherpa een hut van mensen en dirigeert ons naar binnen, het zal je maar gebeuren als keuterboertje ! Het onweer trekt weg en wij kunnen verder. De laatste twee kilometer lijken een eeuwigheid te duren maar uiteindelijk weten we het kamp te bereiken. Het enige australische aan het kamp is dat ooit de eerste klimmers die hier hun kampement opsloegen Australiers waren. Inmiddels is het een goed uitgerust trekkers centrum vanwaar diverse treks ondernomen kunnen worden richting de Annapurna’s of richting Pokhara. Wij slapen hier vanavond en kunnen bijna geen pap meer zeggen. Kijkende in de richting vanwaar we gekomen zijn, naar de overkant van het dal, zie je gelijk wat een afstand en hoogtes we overwonnen hebben. Enige trots is wel op z’n plaats !
De dames vieren hun prestatie met het kopen van ‘gordijnen’ bij de plaatselijke weverij en natuurlijk moest de buit gefotografeerd worden
Na een goede nachtrust waarbij de traveler op verzoek nog twee vuistdikke spinnen moest verwijderen waarbij een op z’n klimstok kon worden gespiest en de ander laf het hazepad koos nadat de traveler tussen de bedden viel in een poging dit monster te doden. Dit kwam de gemoedsrust van Marina niet ten goede maar uiteindelijk wisten we toch het moede hoofd te ruste te leggen. De volgende ochtend is het nog donker als we opstaan en we worden beloond met een prachtige zonsopgang op het dak van de wereld.
We genieten van het ontbijt aan een lange tafel buiten.
Vandaag gaan we het laatste deel van de trek doen; we dalen af richting Pokhara. Na nog wat groepselfies is het ‘Jaam Jaam’ en zijn we weer onderweg.
We lopen over de kam van de bergen richting Pokhara en na een tijdje dalen we af de vallei in en steken de rivier over.
We komen weer wat meer in de bewoonde wereld
en trekken door dorpjes en bossen waarbij we allerlei vreemde vogels tegenkomen waaronder een setje chinezen met gids die een op luid staande ghetto blaster in de rugzak hebben. Na wat dreigementen van onze kant ging de ghettoblaster op uit en konden we weer genieten van de geluiden van het bos. Ook komen we zg takkewijven en scheitwijven tegen, vrouwen die takken danwel mest vervoeren. We hebben getracht zo’n mand met het hoofd te dragen wat bijna een dwarsleasie ten gevolge had…..
Langzamerhand naderen we Pokhara en tijdens de lunch verzamelen we na afloop in de schaduw onder een boom. De wormholetraveler spreekt enige stichtelijke woorden en de fooien voor de porters en de Sherpa worden uitgedeeld.
En passant maken we nog een dodenherdenkingsceremonie mee die life zich afspeeld voor onze ogen, een ritueel vol voor ons onduidelijke handelingen maar onverstoorbaar op het terras uitgevoerd.
Daarna is het weer ‘Jaam Jaam’ en onderweg zijn we. In een kleine twee uur bereiken we het eindpunt zelfs de wormholetraveler is tijdelijk ff klaar met Nepali flat en traptreden….. Het laatste stuk per taxi richting hotel is heerlijk. Bij het hotel aangekomen staat de rest vd groep ons op te wachten en worden we ingehaald met een drankje.
Linda heeft een speciaal door de Dai la Lama ingezegend amulet laten maken wat we uitgereikt krijgen. Een mooi moment.
Na een groepsfoto vertrekt iedereen richting kamer om te douchen en te verkleden
Conclusie van deze vier dagen trek; het was mooi, het was zwaar, als groep zijn we gezamelijk over de finish gegaan en wat is Nepal toch een land met vele gezichten.
