Op Elandenjacht en sleeën in Winterwonderland

Net nu de Traveler van zijn jetlag is genezen krijgt zijn bioritme een gevoelige knauw want hij moet voor dag en dauw op. Vandaag gaat het gezelschap niet skiën, nee, vandaag wordt er met honden gesleed. Dat betekent dat er om 06:30 u reeds aan tafel gegaan wordt om ons continental ontbijtje te verorberen en diverse bakken met koffie en thee te nuttigen. We zullen ons verplaatsen per bus naar Valemount in British Columbia, wat, zoals de Canadezen zeggen vlakbij is. Het ritje zal ongeveer anderhalf uur duren en brengt ons van Mountain Standard Time naar Pacific Standard Time wat dus een uur vroeger is dan MST.

We hebben geluk deze morgen want het is bikkel koud maar de weg is droog. We worden opgehaald door Sundog Tours die dit arrangement regelt. We moeten om 07:50 u klaar staan en natuurlijk moeten we warm gekleed zijn volgens instructie. Aangezien de Traveler voldoende uitrusting bij zich heeft is dat geen probleem. Nadeel is dat er eerst in een bus plaats genomen moet worden die opgestookt is alsof er broodjes in gebakken moeten worden.

Na een aantal spannende minuten; busje komt zo, busje komt zo….arriveert de Sundog Tour bus uiteindelijk een kwartier te laat. Onze Chauffeur Mason verwelkomt ons, de Traveler heeft geluk hij mag voorin plaats nemen naast Mason en heeft dus een riant overzicht op de weg en de omgeving. Mason is zeer wakker en praat aan een stuk door, de Traveler wordt er zelfs een beetje onrustig van. Op voorhand verontschuldigd Mason zich voor het feit dat de klimaatbeheersing in de bus niet volledig op orde is. Door de kou buiten en het warme zuurstof gebruikende gezelschap binnen beslaan de ramen binnen no time en heeft Mason alle ventilatie nodig om de bus niet in een druipsteen grot te laten veranderen. Hij rijdt zelfs (bij -25 C ! ) met het raam open. Van dit rampzalige klimaat achter in de bus heeft de Traveler geen last want de voorruit is het enige gedeelte wat kraakhelder blijft. Via de Yellowhead Highway rijden we naar Valemount. We zijn Jasper nog niet uit of Mason heeft ons al verzekerd dat we onderweg vast beesten gaan zien. Hij vertelt ons in staccato tempo wat hij allemaal ter plekke gespot heeft, elanden, elks, coyotes, puma’s en steenbokken en geeft ook aan wanneer. Kortom wij krijgen de indruk dat er ieder moment een eland op de weg staat dus iedereen staat op de uitkijk. Vooral voor degene achterin de bus is dat best lastig want dat betekent dat er iedere drie seconden het raam droog gewreven moet worden met een mouw of tissue o.i.d. We zijn net de Yellowhead Highway opgedraaid of Marina ziet in de verte een beest oversteken en ze meldt dat aan Mason die onmiddellijk de bus tot stilstand brengt, op een gladde weg geen ongevaarlijke manoeuvre. er ontstaat grote opwinding als we menen een zwarte beer te zien in de sneeuw, echter na een paar minuten blijkt het dat we naar een stuk zwarte rots in de sneeuw zitten te kijken tot grote hilariteit van het gezelschap.

We passeren het Yellowhead lake met op de achtergrond Yellowhead Mountain en steken de Fraser river een paar keer over, we volgen eigenlijk de loop van deze rivier die richting de noordelijke oceaan stroomt. Het winterlandschap is prachtig, we passeren Moose Lake waar we helaas op dat moment Mount Robson niet kunnen zien. Moose lake is vergeven van de elanden echter vandaag zien we er geen een. Uiteindelijk stoppen we bij een rustplaats alwaar we onze handen kunnen wassen. Er ligt hier beduidend meer sneeuw dan dat we onderweg gezien hebben, dat is gunstig voor het sleeën.

Na de korte stop komen we eindelijk aan in Cold Fire Creek, waar we door de canyon van deze creek die vanaf de Celtic Peak (2977 m hoog) komt en richting Fraser river stroomt, gaan hondensleeën.

Bij aankomst worden we ontvangen door de honden die ons luid blaffend en huilend een welkom toe roepen. De gidsen die ons gaan begeleiden tijdens de tocht maken kennis met ons en we krijgen instructie hoe te sturen en remmen met de slee die geladen ongeveer 225 kg weegt.

Per slee worden 6 tot 8 honden in het tuig gehesen, afhankelijk van gewicht. De Husky stamt af van de Alaskan Husky of zijn van een gemengd ras Northern dogs. Aangezien ze gefokt zijn voor kracht en uithoudingsvermogen lijken het soms straathonden en niet op de honden die wij in gedachten hebben.

Een goede sledehond is een combinatie van snelheid, uithoudingsvermogen, goede voeten, goede vacht en een goede houding. De troep die vandaag ingezet wordt bestaat voornamelijk uit Alaskan Huskies. De Alaskan husky is een van de beste sledehonden. Ze zijn snel, zachtaardig en zeer gemakkelijk om mee te werken.Andere honden zoals Siberische Huskies, Alaskan Malamutes, Canadian Eskimo Dogs en Samoyed’s zijn andere trekkende Northern Breeds. Deze honden komen pas in actie als de temperatuur lekker laag is vanaf -25 C. Alaskan Huskies zijn goed geschikt voor het diepe sneeuw- en bergachtige terrein waarop de tocht wordt uitgevoerd.

“Een goede definitie van een sledehond is er een die snel loopt, hard trekt en het heerlijk vindt om het te doen!” -Susan Butcher (4 keer Iditarod-kampioen)

We maken kennis met onze honden sommige zijn een beetje verlegen en andere laten zich echt aanhalen.

Aangezien de Traveler samen met Marina in de voorste slee is ingedeeld krijgen zij een gids aan boord en hebben dan ook acht honden, de rest van het gezelschap hebben ieder 6 honden en berijden zonder gids de slee.

Het geheim van het sledehonden rijden is dat de lijn van het hondentuig strak dient te blijven staan gedurende gehele rit. Zodra dat deze slap wordt denken de honden dat de slee hun gaat overrijden en raken ze in paniek. Zaaks is dus de lijn strak te houden. Daarvoor zijn er aan de achterkant van de slee twee soorten remmen gemonteerd; een een soort strook zeil voorzien van grote schroeven die als je er op stapt de snelheid van de slee verminderd en twee een beugel met vervaarlijke haken die als je daar met beide voeten op gaat staan de slee volledig tot stilstand brengt. Vooral bergaf is het zaaks de slede af te remmen om de treklijn strak te houden. En bergop dien je mee te steppen om de slee recht te houden en de honden een beetje te helpen. Daarnaast drie commando’s: Gaan = Hike ! en Stop = Woo ! en aanmoedigen = Goooood puppies !

Last but not least is er een anker die in de sneeuw getrapt wordt op het moment dat je stopt en wil blijven staan, du moment je gaat haal je het anker uit de sneeuw, roept Hike en de honden gaan los.

Tot de eerste stop mag Marina in de slee en staat de Traveler met de gids achter op de slee en helpt sturen en remmen en steppen.

Voort gaat het over glooiend terrein en het is prachtig de honden trekken dat het een lust is en al rennend happen ze af en toe sneeuw uit de berm om af te koelen en vocht tot zich te nemen.

Het weer is prachtig, het sneeuwt zachtjes en af en toe komt de zon er door heen, de Canyon ziet er prachtig uit en iedereen heeft het geweldig naar zijn zin. We leggen een behoorlijke afstand af. Na een uur rijden worden de sledes gestopt, een spannend moment, er moet een lawine gevaarlijk gebied overgestoken worden.

Een slee per keer mag oversteken. De volgende slee moet met 30 Mississippi’s tussenpoos oversteken etc. Per mobilofoon wordt er gemeld dat een slede de area gecleared heeft. Kortom het begin echt wel op avontuur te lijken. Na anderhalf uur arriveren we bij plek waar we gaan BBQ’en. Er wordt een vuur gemaakt en daarop worden worsten en een soort kaas broden geroosterd. Daarnaast wordt hete apelcider geserveerd, de Traveler kan zich niet heugen ooit zo bijzondere BBQ meegemaakt te hebben.

De honden die inmiddels uitgespannen zijn blaffen en huilen dat het een lieve lust is. Dat geeft best wel een bijzonder sfeertje, jammer is wel dat hiermee ieder dier wat in de omgeving zich ophield inmiddels het hazenpad heeft gekozen.

Na deze stop worden de honden weer ingespannen en gaan we weer op de thuisbasis aan.

Na een prachtige tocht arriveren we weer waar we gestart waren en wordt de slede gekeerd en krijgen de honden kippensoep en een soort koeken waarin allerlei gezonds zit.

Daarna worden ze uitgespannen en gaan ze in hun benches op de auto om daarna weer naar de kennel gebracht te worden. Wij nemen afscheid van de gidsen en stappen weer in de bus die ons retour brengt naar Jasper. Onderweg scoren we nog een besneeuwde Mount Robson in de zon.

Mount Robson is de meest prominente berg in de Rocky Mountains en is met zijn 3954m het hoogste punt van het Canadese gedeelte van deze bergketen. De berg ligt volledig in het Mount Robson Provincial Park in Brits-Columbia en maakt deel uit van de Rainbow Range.

Helaas op de terug weg worden er ook geen beesten gespot ondanks dat Mason ons zo ongeveer op iedere plek wel kan aangeven dat ie een eland of puma of elk heeft gezien.

Na aankomst in het hotel besluiten de Traveler, Yannick, Valeska en Marina nog even richting Lake Maligne te rijden om de daar voorkomende elanden te spotten. Thomas en Laurence zien het ritje van minstens een uur en de kans dat je daar na zonsondergang aankomt, niet zo zitten en blijven in het hotel achter.

Opnieuw verbazen we ons over het winterlandschap en de prachtig bevroren en besneeuwde meren.

Wij rijden door een gebied met verbrande bomen wat een sinistere sfeer geeft aan het geheel. Als de Traveler een otter spot, krijgt iedereen het gevoel ieder moment een wolf of eland te spotten, maar helaas het lot is ons niet gunstig gezind vandaag m.b.t. dieren spotten.

Uiteindelijk arriveren we bij Lake Maligne waar we in knie diepe sneeuw het bevroren meer op lopen.

We geinen wat in de diepe poedersneeuw en terwijl de schemer invalt rijden we terug richting Jasper.

In de avond gaan we eten in de Jasper Brewing Co waar de een aantal van het gezelschap hun ID moeten laten zien om überhaupt toegelaten te worden. Hilarisch natuurlijk omdat Thomas, Laurence en Valeska ruim de zuurballenwet leeftijd voor bij zijn en toch hun ID moeten tonen. Helaas valt de Traveler hier niet onder, de gerant gelooft zonder meer dat ie ouder is dan 27 jaar….