Een afscheid van goede vrienden, een pijnlijk verlies en de cultuurshock van een Aziatische Metropool

We staan vroeg op deze morgen want we willen nog even het strand fotograferen voordat we weggaan. Terwijl alles binnen de muren van het hotelcomplex er prima en schoon uitziet is het strand een afvalberg. Het meest verbazingwekkende is dat het strand recht voor het hotel net zo vuil is als de kilometers overige stranden bij Padang. Helaas heeft een groot deel van de bevolking andere belangen en is bezig met overleven, maar oh wat is het jammer dat ze geen besef hebben wat ze kapot aan het maken zijn. Toch nemen we afscheid van het grotendeels ongerepte Sumatra waar we ook zoveel moois hebben gezien. Terima Kasih voor jullie gastvrijheid en wie weet tot ziens.

In twee weken tijd bouw je een hechte band op met gids Morris en chauffeur Udi; lief en leed hebben we met elkaar gedeeld en wij hebben samen twee fantastische weken op Sumatra met ze gehad. Er wordt een traantje weg gepinkt en we beloven met de hand op ons hart dat we contact houden. We zwaaien nog eenmaal en stappen de vertrekhal in op weg naar Java voor nieuwe avonturen en een nieuwe chauffeur.

De vlucht met Garuda van Padang naar Jakarta gaat heel smooth; zonder noemenswaardige vertraging komen we aan in de Aziatische metropool Jakarta. Marina neemt nog snel wat foto’s als we aankomen en de Traveler gaat alvast de koffers ophalen van de band.

Dan gebeurt het in een split second, een moment van onoplettendheid, de camera wordt gestolen, onmiddellijk schieten we security aan en weet Marina alle hulptroepen te mobiliseren. Het vliegveld wordt nog net niet hermetisch afgesloten maar het scheelt niet veel. Marina wordt apart genomen en ondervraagt over het type camera en welke kleur etc. Als blijkt dat de camera 7 miljoen rupiah waard is wordt er groot alarm geslagen.

Er worden nog meer mannetjes opgetrommeld en het vliegveld wordt uitgekamd. Als blijkt dat de camera echt niet meer te vinden is wordt Marina meegenomen en door de hoogste in rang ondervraagd. Er moet officieel aangifte gedaan worden en de beveiligingscamera beelden worden checkt. Voortdurend krijgen we te horen dat het “still in proces” is en uiteindelijk ” lost track of the camera” . Aangezien het om een voorwerp gaat van grote waarde moet er aangifte gedaan worden op het politiebureau ergens anders op de luchthaven. Inmiddels is de Traveler met alle bagage en onder politiebegeleiding op zoek gegaan naar onze chauffeur die vertwijfeld met een bord rondloopt op zoek naar De Traveler en co. Opgelucht begroet hij de Traveler en neemt direct het heft in handen; de Traveler wordt met bagage op een “veilige” plek gestationeerd onder politie bewaking. De chauffeur Rahmet gaat met een agent mee naar Marina om te tolken en te ondersteunen. Na een tijdje komt het hele gezelschap naar de Traveler om het paspoort van Marina op te halen en aan te kondigen dat Marina naar het bureau gaat om aangifte te doen. De Traveler zal separaat met de chauffeur en de politie bodyguard naar het bureau komen.

Met gillende sirene gaat het naar het politiebureau waar bij aankomst blijkt dat de dienstdoende officier onder het bureau ligt te slapen.

Zijn collega schudt hem wakker en de administratieve plichtplegingen worden aangevangen. Gelukkig staat er een tafeltennistafel en om de tijd te doden, terwijl de beambte de formulieren klaar maakt, wordt het complete politie peloton in de pan gehakt en krijgen ze serieus ontzag voor haar.

Uiteindelijk na alle details te hebben genoteerd wordt het proces verbaal gestempeld en ondertekend en moet Marina wachten tot de Traveler arriveert met zijn politie-escorte.

Ondertussen is de Traveler met zijn escorte op weggegaan om de Wormholetraveler car op te halen. Die staat geparkeerd bij het autotransfer waar het een bekende Indisch georganiseerde chaos is.

De Traveler wordt op een strategische plek neergezet met de bagage en zijn bodyguard. Als blanke ben je al een attractie in Indonesië maar met een bodyguard ben je het helemaal. Uiteindelijk rijdt Rahmat voor met de Travel mobiel en wordt de bagage geladen. Onder politie-escorte rijdt het hele gezelschap naar het buro waar de Traveler en Marina herenigd worden.

En dan kunnen we eindelijk met ons bezoek aan Java beginnen. Met een valse start en de pijn van het verlies van de foto’s die gelukkig tot aan Padang gedownload waren. Eigenlijk alleen de foto’s van het vertrek van de Harau vallei tot aankomst Djakarta zijn verloren gegaan. Een groot geluk bij een ongeluk is dat de Traveler een reserve camera heeft meegesjouwd en foto’s. Met iPhone gemaakt heeft, die nu ingezet kunnen worden.

Helaas hebben we een aantal kostbare uren verloren, dus wordt er in het programma gesnoeid. We gaan de oude haven bezoeken en het Fatahillaplein.

Eeuwenlang was de  haven van Jakarta, Sunda Kelapa, een belangrijk handelscentrum. Van hieruit heeft zich een stad van uitersten ontwikkeld. Wolkenkrabbers en prestigieuze gebouwen verrijzen in een razend tempo, voortdurend wordt de skyline van de stad veranderd. Jakarta is nu naast Bali één van de meest bezochte bestemmingen  in  de  Indonesische  archipel. In de oude   haven liggen de Boeginese schoeners die behoren tot Jakarta’s schilderachtigste bezienswaardigheden.  Stevig gespierde werkers lopen af en aan op wiebelige  planken met zware zakken, kratten, vaten en hout. Een hard bestaan voor weinig geld.

We vertrekken vervolgens  zuidwaarts  richting  het  Fatahillaplein  met  het beroemde café Batavia. Helaas is het zo gigantisch druk dat we niet langs de “magere brug” kunnen rijden gelegen aan de jalan Nelayan Timur (dat is op de route naar het het Fatahillaplein). Deze typisch oude Hollandse ophaalbrug is meer dan 200 jaar oud, in de jaren zeventig gerestaureerd, maar helaas wederom in slechte staat verkerend.

Uiteindelijk arriveren we op het Fatahillaplein, het is er onnoemlijk druk, zo druk dat slenteren over het plein en mijmeren over de goede oude tijd niet aan de orde is.

Vroeger  was hier het bestuurlijke  centrum van Batavia gevestigd met schitterende koloniale gebouwen zoals het stadhuis en Paleis van Justitie. 

Tegenwoordig  is  het stadhuis  (met  het   vruchtbaarheidskanon) een museum   (Sejarah Jakarta Fatahilla) waarin onder andere oude kaarten en koloniale        meubelen tentoongesteld worden. Het gebouw an sich is interessant, maar hetgeen er tentoongesteld wordt valt tegen.

In het voormalige Paleis van Justitie is het museum voor Schone Kunsten en Keramiek ondergebracht. Moderne Indonesische schilderijen worden er geëxposeerd. Een grote collectie wayangpoppen uit heel Indonesië wordt tentoongesteld in het wayang-museum, aan de westkant van het plein. 

Aan de overkant van het voormalige stadhuis, is Café Batavia gelegen, het is voor Indonesische begrippen aan de dure kant, maar op het moment dat wij het koloniale gebouw betreden, wanen wij ons in  de  oude tijden van weleer.  Foto’s  van o.a. Prinses  Juliana,  Wilhelmina,  Elizabeth II  en Churchill hangen aan de wand. Zithoekjes met  luxueuze banken en fauteuils nodigen u uit om even onderuit te gaan zakken. Wij bestellen een lekkere cappuccino met goed opgeklopte melk en laten ons dit goed smaken.

De duisternis valt in en wij gaan richting hotel. Onderweg zien we nog een aantal landmarks.

Het treinstation in Jakarta, nog steeds origineel.

Dan zien we het MoNas  wat staat  voor  het  Monumen  Nasional  (het  nationale  monument)  en  is  het  opvallendste oriëntatiepunt van Jakarta. De hoge obelisk die in opdracht van ex-president Soekorno in 1964 is gebouwd, staat op het Plein van de Vrijheid (het voormalige Koningsplein). Het is prachtig aangelicht en we schieten er al rijdend een plaatje van.

Voort gaat het, Djakarta is een stad waar 10 miljoen mensen wonen en het is zondag dus alle dagjesmensen gaan weer naar huis. Kortom het is gezellig druk op de weg.

Uiteindelijk arriveren wij bij het hotel Santika Premiere, een luxe onderkomen met zwembad. We zetten snel de koffers neer en trekken er op uit om een diner te scoren.

Vlakbij het hotel vinden we een restaurant met een goed concept. Je krijgt een zee aan schaaltjes met lekkers erop, met erbij een schaal nasi putih en thee en dat is het. Bij binnenkomst is de tafel leeg en krijgen we ook geen menu. Aangezien de Traveler niet weet hoe het werkt en het personeel alleen Bahasa spreekt, en het woordenboek in de koffer is achtergebleven in het hotel, kijken we wat de andere klanten doen. Uiteindelijk snappen we het principe en kunnen we los gaan. Na een heerlijk diner en meer dan schappelijke rekening keren we terug richting hotel. Dit was weer een van die dagen…….