Vandaag hebben we besloten in de nabijheid van Solo wat te gaan sightseeing. Nog geen half uur buiten de stadsgrenzen komen we in een prachtig landelijke omgeving waar we al snel in contact komen met loonwerkers die helpen de rijst te oogsten.
Ze poseren graag en zijn blij met dit verzetje.
In de lonely planet heeft de Traveler gelezen dat het mausoleum van Suhartu te bezoeken was, en ondanks dat dit geen frisse jongen was, gaat de Traveler er heen.
Het is er compleet verlaten en de aanwezige officials schieten onmiddellijk in de stress als de Traveler en moeder jachthaven in zomerse outfit uit de Traveler mobiel stappen. Ze worden gesommeerd zich te bedekken iets wat de Traveler met tegenzin doet daar het veertig plus graden is en er niemand is om aanstoot te nemen van de ‘naaktheid van de Traveler & co. Gelukkig hebben zowel Marina als de Wormholetraveler in de psu een sarong zitten dus die komt mooi van pas.
Na alle plichtplegingen gedaan te hebben kunnen we dan eindelijk het mausoleum bezoeken. De WHT maakt niet vaak mee dat hij tot op aanrakingsafstand van een graftombe komt en zeker niet dat hij een volledige rondleiding krijgt. Het behoorlijk megalomane graf wordt goed verzorgd en zelfs zijn er sleuven in de tombes aangebracht zodat er geur-water geïnjecteerd kan worden.
De onheilspellende sfeer bevorderd een lang verblijf niet en we vertrekken dan ook op weg naar de volgende attractie, een waterval.
Rahmat is een tijd geleden bij deze waterval geweest en heeft wat moeite om de toegang te vinden. Uiteindelijk lukt het hem ons af te zetten op loopafstand echter dan moeten er nog wel wat verticale meters afgelegd worden.
Na een steil pad omhoog en daarna weer omlaag dienen we plotsklaps entree geld te betalen waarbij er een onderscheid tussen locals en buitenlanders wordt gemaakt. Als blijkt dat de WHT maar beperkt geld bij zich heeft, verdwijnt dat onderscheid en is plotsklaps het locale tarief van toepassing.
We treffen het, er is een moslima klas op bezoek bij de waterval en die zorgen voor uitbundige plaatjes. Vooral moeder Jachthaven heeft veel plezier met die meiden en ze mag samen met hen op de groepsfoto.
Ook de Traveler moet er aan geloven en onderwerpt zich aan de fotoplicht.
We keren weer terug naar Solo naar ons mooie hotel; Rahmat neemt onze koffers mee want morgen wordt er weer met de trein gereisd. Terwijl hij onderweg gaat, maken wij gebruik van het zwembad van een ander hotel tot de schemer invalt.
Alvorens terug te keren richting hotel duiken we een shoppingmall in om een batik portemonnaie aan te schaffen. Allereerst valt het op dat op iedere koper er minimaal 6 verkopers zijn. Als het product is aangeschaft dan wordt een bon ingevuld waarmee we naar de kassa gaan in de tussentijd wordt het corresponderende prijskaartje erbij gezocht en naar de kassa gebracht met het aangeschafte product. Na betaling mogen wij het artikel meenemen. Indonesische efficiency lieve lezers !
Uiteindelijk belanden we weer in het hotel en duiken na een licht diner het bed in want morgen gaan we vroeg met de trein.
