Traveling far south, over reisperikelen, sniffende honden en een vergeten banaan.

De wekker gaat op een gunstig tijdstip want vandaag wordt er pas in de namiddag gevlogen en onze gelegenheidschauffeur Don Leo meldt zich om half negen. De Traveler & Co. gepakt en gezakt, vertrekken na een koffietje richting Rotterdam CS om daar met de IC Direct in luttele minuten zich naar Schiphol te verplaatsen. Don Leo voelt zich niet in topvorm en al gauw blijkt dat hij niet heel scherp door het stadsverkeer manoeuvreert. Een plots naderende tram wordt ternauwernood ontweken en op een van de drukste kruispunten van 010 besluit de Don te gaan rijden terwijl het verkeerslicht nog op dieprood staat. Gelukkig weet de Traveler erger te voorkomen door een zenuwachtige kreet te slaken en de Don weer bij de les te krijgen. Zonder verder noemenswaardige incidenten arriveert het gezelschap bij Rotterdam CS. De Don wordt hartelijk bedankt voor zijn service en de WHT stapt in de trein waar de rest van het gezelschap reeds heeft plaats genomen. Op schiphol checken de Wormholetraveler en gezelschap in bij Cathay Pacific die het eerste stuk van de reis verzorgen.

Het is zo druk op Schiphol dat de lounge toegang gelimiteerd is en de WHT en Co. pas om 11:00 uur naar binnen mogen. Gelukkig weet moeder Jachthaven een mooie plek voor het vierkoppige gezelschap te organiseren in overvolle lounge en kan het echte reisgevoel een aanvang nemen.

We vertrekken op donderdag om 13:04 PM UTC+1 naar Hongkong waar we op vrijdag om 05:45 AM UTC +8 aankomen, oftewel een vlucht van bijna 11 uur.

Vermeldenswaard is, dat tijdens de approach, de computer die het licht in het vliegtuig aanstuurt, op hol sloeg en in plaats van geleidelijk de licht intentie te verhogen onmiddellijk de lichtintensiteit op maximaal zette; gevolg 500 passagiers die als uilen in het licht met hun ogen stonden te knipperen en ruw uit hun slaap gewekt werden.

In Hongkong is er een stop over gepland van 10 uur zodat de restless legs en andere fysieke ongemakken van het wormholetravelen overkomen kunnen worden. Helaas wordt het gezelschap van alle kanten ontraden naar downtown Hongkong te gaan vanwege de hevige protesten aldaar dus besluiten we naar Tian Tan Buddha te gaan op Lantau Island. In tegenstelling tot Schiphol is Chek Lap Kok, het internationale vliegveld gelegen op een kunstmatig eiland waarna het genoemd is, erg rustig en kan het gezelschap in alle rust door immigratie en security heen laveren.

Lantau Island is niet ver van de luchthaven en het gezelschap besluit de blauwe taxi te nemen die ons voor een redelijk bedrag naar de Buddha brengt. De rode taxi gaat alleen naar het centrum van Hongkong en de groene taxi bedient alleen de ritten naar de New Territories.

Onze chauffeuse is Cham Mei Hang en is een toffe peer, in gebroken Engels is ze gezellig aan het converseren met Marina terwijl de rest van het gezelschap als haringen in een ton op de achterbank bivakkeren.

De taxi is van binnen een verzameling van instructies, snuisterijen en wonderlijke technische hulpmiddelen, zoals een binnenspiegel, die als tv scherm voor de gasten op de achterbank fungeert, maar ook picture in picture als achteruitrijcamera werkt. Cham Mei wijst ons op allerlei bezienswaardigheden en stopt daar waar nodig om het gezelschap de gelegenheid te geven foto’s te maken.

De wormholetraveler snapte niet waarom de rit 40 minuten zou duren richting de Buddha maar na een 15 minuten in de taxi gezeten te hebben wordt het hem duidelijk; de rit voert over een bergketen met pieken van 1000 m en de Hongkong Chinezen hebben wegen aangelegd die in de Franse Alpen niet zouden misstaan. Hellingshoeken van 15% zijn heel normaal en de taxi moet op sommige momenten diep in de versnellingsbak graven om het laatste restje klimvermogen eruit te persen.

Eenmaal over de bergketen belanden we in de baai Tai Long Wan waar prachtig onderhouden stranden zijn. We stoppen voor een fotomomentje en kunnen de mooi onderhouden stranden bewonderen. De stranden zijn alleen ‘s avonds druk omdat de chinezen dan naar het strand gaan en daarmee bruin worden door de zon voorkomen.

De volgende stop is bij het Pik drinkwater reservoir met uitzicht op de Buddha en de gevangenis.

Cham Mei wil niet bevestigen nog ontkennen dat hier de protesterende studenten zijn opgeborgen. Uiteindelijk komen we aan bij Tian Tan waar het nog heerlijk rustig is omdat het pas om 10 uur open gaat en wij er al om 09:30 zijn. Cham Mei geeft aan op ons te wachten en we spreken af over twee uur weer bij haar te melden. We bezoeken eerst het klooster waar van alles te zien is

en kunnen daarna op ons gemak de 268 treden tellende trap bestijgen.

We boffen met het weer en de temperatuur. In de wetenschap dat boven een gratis ijsje en water op ons wacht (was inbegrepen in de entree) klimmen we naar boven. Het is er mooi en het uitzicht beter dan verwacht.

Na ontvangst van ons ijsje, water en hoe leuk een doos met Pringles keren we weer terug en lopen toch een beetje licht in het hoofd van de jetlag naar onze wachtende taxi die ons terugbrengt naar de luchthaven.

In het tweede deel van de vlucht vertrekken we op vrijdag om 16:04 PM UTC+8 uit Hongkong en komen aan op Zaterdag om 07:32 AM UTC+13. Ondanks dat de koffers door gelabeld zijn moeten ze wel door ons opgepikt worden en meegenomen worden naar de Domestic terminal waar ze opnieuw afgegeven moeten worden bij de bagage drop-off. Er staat wel wat tijdsdruk op deze operatie want we hebben maar twee en een half uur lay-over. Bij navraag bij zowel de bemanning als het grondpersoneel wordt ons verzekerd dat dat ruim voldoende moet zijn.

Bij aankomst in New Zealand moet niet alleen de immigratie gepasseerd worden maar ook de biosecurity waarbij er zeer streng gecontroleerd wordt op welke vorm dan ook van organisch materiaal, van hagelslag tot modder op je bergschoenen. De Wormholetraveler en zijn gezelschap kennen het klappen van de zweep en hebben van te voren alle bergschoenen en wandelstokken gereinigd en bij aankomst in Auckland zich ontdaan van alle voedsel dat niet verpakt is. Aangevreten broodjes, paprika, komkommers etc. alles wordt weggegooid.

We kunnen zonder noemenswaardig oponthoud door de immigratie, klaarblijkelijk zijn onze visa in orde en kunnen we doorlopen, helaas doordat alles tegenwoordig geautomatiseerd is krijgen we geen stempels meer in ons paspoort. Na de immigratie melden we ons bij de biosecurity, alwaar we ondervraagd worden en onder andere vragen over je baan (werk je in de agro industrie) en waar heb je met je bergschoenen gewandeld en wat voor voedsel heb je aan te geven.

De Wormholetraveler heeft niets aan te geven en mag al snel na het scannen van de bagage doorlopen. Moeder Jachthaven die haar oploskoffie aangemeld heeft mag ook doorlopen maar net voordat ze naar buiten loopt komt wordt ze besnuffeld door een aangelijnde biosecurity hond die aanslaat op een geurtje uit haar rugzak.

Ze wordt staande gehouden en de rugzak wordt aan een nader onderzoek onderworpen. Allerlei voorwerpen worden tegen het licht gehouden maar er wordt niks compromitterend gevonden. Moeder Jachthaven denkt dat het de paprika, komkommers en bleekselderij geur is die ze trouwens netjes weggegooid heeft. Dan gebeurd het, er wordt een banaan aangetroffen, het belastende voorwerp zat in een zak waar ook een flesje water in zat en is compleet over het hoofd gezien. Moeder Jachthaven wordt meegenomen en de tas moet in quarantaine. Uit de gigantische stapel aankomstdocumenten moet Marina’s aankomstdocument gevist worden en worden ook de heren van de scanning er bij geroepen. Kortom de Wormholetraveler maakt een life episode van border security mee ! Marina wordt streng verhoord alsof ze een atoombom het land in wilde smokkelen en het huilen staat haar nader dan het lachen.

Ze bezweert bij hoog en bij laag dat er geen opzet in het spel is en dat ze door een combinatie van jetlag en druk om de volgende vlucht te halen de banaan over het hoofd gezien heeft. Niks mag baten en er wordt een procesverbaal uitgeschreven waar we binnen veertien dagen tegen in beroep kunnen gaan en bij niet ontvankelijk verklaring er 400 NZ $ oftewel 250 € aan de NZ autoriteiten overgemaakt moet worden, een duur banaantje dus. Inmiddels verstrijkt de tijd en dreigen we onze vlucht te missen. Uiteindelijk wordt Moeder Jachthaven vrij gelaten en gaan we op een holletje naar de bagage drop off waar we te horen krijgen dat onze bagage daar niet meer geaccepteerd wordt en we die mee moeten nemen naar de domestic terminal.

We moeten de groene lijn volgen die ons in 10 minuten lopen naar de terminal brengt waar we wel onze bagage kunnen afgeven.

Voordeel is dat door al deze adrenaline onze jetlag op de achtergrond is gedrukt en we super alert zijn. Na een speedmars zijn we op de plek van bestemming aangekomen kunnen we onze bagage op tijd afgeven. Na opnieuw door de security te zijn gegaan komen we buiten adem bij de gate waar we voor onze laatste vlucht richting Christchurch direct kunnen opstappen.

Nog nazwetend van alle consternatie komen we weer tot rust en genieten van het prachtige uitzicht wat we vanuit het vliegtuig op het zuid eiland van New Zealand hebben.

Na een harde landing zetten we voet op Christchurch bodem en kunnen we na 35 uur vliegen eindelijk aan onze verkenning van New Zealand beginnen.

Christchurch here we come !