Vandaag verplaatst de Wormholetraveler zich naar Franz Josef het plaatsje gelijknamig aan de gletsjer. Franz Josef is een kleine plaats met ongeveer 320 inwoners in de West Coast regio op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland en op ongeveer 20 minuten wandelen van het Nationaal park Westland. Dit is een van de dunstbevolkte regio’s van het land met slechts 31.500 inwoners. In de buurt bevinden zich twee gletsjers; Franz Josef en Fox. Morgen zal de WHT richting de eerste gaan wandelen een mooi tochtje verwacht hij.
Alvorens de wildernis in te stuiven wordt er een powerontbijt genuttigd in de open lucht op het terras van het hotel in Queenstown. Daarna wordt de Travelmobiel weer ingepakt en gaan we onderweg voor een mooi tochtje door Fiordland waarbij we diverse National Parks bezoeken. Onderweg maken we een aantal stops waar we diverse bezienswaardigheden vastleggen.
We rijden via de Haast pas richting Haast; Haast is een kleine plaats in de regio West Coast. Het plaatsje omvat 3 kleine nederzettingen genaamd Haast township, Haast Beach en Haast Junction en ligt aan de monding van de Haast Rivier. Het ligt in het Te Wahipounamu, een gebied dat staat op de Werelderfgoedlijst. Haast is genoemd naar Julius von Haast, een 19e-eeuwse ontdekkingsreiziger die ook diende als provinciale geoloog voor de provinciale overheid van Canterbury. De eerste Europeanen kwamen in dit gebied rond 1870. Tot 1966 was Haast afgesloten van de buitenwereld, toen werd de weg naar Wanaka en de Haast Pass (Māori : Tiori Pātea) geopend. Voorheen was Haast slechts bereikbaar via ruwe bergpaden of per schip. De Haastpas stijgt tot een hoogte van 562 meter boven de zeespiegel op het zadel tussen de valleien van de rivieren Haast en Makarora . Als zodanig is het de laagste van de passen die de Zuidelijke Alpen doorkruisen. Er zijn geen nederzettingen op de Haast Pass-weg tussen Haast en Makarora . De weg loopt door overwegend ongewijzigd beukenbos . De pas zelf ligt binnen de grenzen van Mount Aspiring National Park en maakt deel uit van de grens tussen Otago en de westkust .
We maken een eerste stop bij de blue pools, een rivier van gletsjer water die zo blauw is dat het lijkt alsof we kijken naar water in de Caraïben. Na een korte wandeling staan we op een hangbrug boven de rivier, do I need to say more ?
De volgende stop is bij de Fantail falls waar we via het regenwoud uitkomen op een nagenoeg droge rivierbedding waar we een verzameling steenmannen aantreffen die fotogeniek zijn. De combinatie van steenmannen, regenwoud en besneeuwde bergtoppen is er een die je niet vaak tegenkomt in de wereld.
Uiteindelijk arriveren we in Haast waar we de Haast Junction richting Franz Josef nemen en waar we rijden door het regenwoud en de Haast rivier kruisen.
We stoppen bij Ship Creek om onze meegebrachte lunch te eten en op het strand te kijken of we dolfijnen kunnen spotten. We worden op onze wenken bediend; een aantal Hector’s dolfijnen spelen vlak voor de kust en we schieten de geheugenkaartjes weer vol.
Het wemelt er van de vogeltjes, ze zijn kwikzilver snel, dus de Wormholetraveler is erg blij als een heuse rifleman vastgelegd wordt.
Na deze verassende stop gaan we verder opweg en algauw stoppen we bij Monro Beach, waar we een hike gaan doen, door het regenwoud, naar het strand waar pinguïns nestelen. Wie weet gaan we er een zien.
Groot is de vreugde als blijkt dat we met de Travelmobiel een rivier moeten kruisen. Onze luxe fourwheeldrive verandert na het indrukken van allerlei knoppen in een regenwoud obstakel verslindend apparaat, wat ons zonder mankeren diep het regenwoud in brengt. Er is geen tourist meer te bekennen en ook de locals verplaatsen zich alleen nog met brute fourwheeldrives en aanhangende bootjes. Uiteindelijk kunnen we niet verder en moeten we onze trouwe vierwieler achter laten en te voet verder.
Heel bijzonder om door een bijna koud regenwoud te lopen, waar reuzenvarens en gigantische bomen de boventoon voeren. Nog bijzonderder is, dat er geen gevaarlijke dieren zijn; de kiwi en kea zijn relatief ongevaarlijk en de possum is bang van mensen en neemt de benen voordat je hem ziet.
Uiteindelijk bereiken we het strand waar de Fiordland Crested pinguïn nestelt. Pinguïns gaan voor dag en dauw al op jacht en aangezien de WHT en party midden op de dag arriveren, is de kans vrij klein dat er vertrekkende pinguïns gespot worden. Ook arriverende pinguïns zullen schaars zijn, daar deze zeevogels pas tegen zonsondergang aan wal zullen komen. De WHT houdt dus nergens rekening mee als hij Monro Beach betreedt.
Dat er genoeg wildleven is gelooft de Traveler wel, want hij vindt restanten van loeien van kreeften en graten van vissen, die, als dat in je keel komt je de moord doet stikken !
Dan gebeurt het…..plotseling duiken er twee pinguïns op die kijken of de kust veilig is. Helaas duiken ze weer onder en verdwijnen weer.
Algauw zien we de reden van het wegduiken van de twee pinguïns, een zeehond probeert een lekker maaltje te pakken te krijgen en is klaarblijkelijk op jacht.
Toch zijn de pinguïns de zeerob te snel af, want met de eerste de beste flinke golf, laten ze zich op het strand af zetten en lopen snel richting het hoge strand, waar hun nest is. We kunnen het alleen maar op afstand vastleggen, want het nestgebied is verboden gebied.
Na een tijdje gewacht te hebben op de rest van de kolonie vinden we het welletjes en slaan de vertrek trom. We kijken nog een keer om en zien dan dat, hoe bestaat het, een pinguïn besloten heeft, opnieuw op jacht te gaan.
We zien het beest nog net de golven induiken, een prachtig gezicht.
Uiteindelijk lopen we terug richting onze auto, die ons veilig weer uit het regenwoud brengt. Langzamerhand veranderd de vegetatie en nemen we onze aanloop richting Franz Josef. Ook onderweg is er van alles te zien; van schapen en flinke stieren tot de fameuze bushhen die met ware doodsverachting de weg kruist.
De state highway 6 brengt ons over de Waiho rivier via een pas met vele bochten bij ons onderkomen
Het 58 on Cron Motel waar we een nachtje bivakkeren. Aangezien we de volgende ochtend richting gletsjer willen hiken, gaan we gelijk naar het aanbevolen restaurant de Landing.
Nou we zijn er zeker geland, de spareribs en aanverwante zaken waren prima, en alhoewel we de finale van het WK rugby daar hadden kunnen kijken, besloten we terug naar het motel te gaan en een goede nachtrust te hebben. Dit tot ontzetting van de overige rugby kijkers die niet konden begrijpen dat je deze wedstrijd oversloeg.
