Vandaag gaan we hiken richting de Franz Josefgletsjer (Ka Roimata o Hinehukatere in Māori). Het is een 12 km lange gletsjer in het Nationaal park Westland. Het gebied rond de gletsjer is een onderdeel van het Te Wahipounamu, een park dat een natuurerfgoed is van UNESCO. De rivier uit de Franz Josefgletsjer is de Waiho rivier. De gletsjer is momenteel circa 12 km lang en eindigt 19 km van de Tasmanzee. Hij heeft een 20 km groot sneeuwveld. Tussen de jaren 1940 en 1980 trok de gletsjer zich terug met soms tot 70 cm per dag. Sinds 2010 krimpt hij nog sneller. Gebaseerd op het verleden verwachten wetenschappers dat de Franz Josefgletsjer zich in de toekomst 5 km zal terugtrekken. In het verleden was de gletsjer van onderaf te bewandelen. Door de instabiliteit van de gletsjer is dit tegenwoordig niet meer mogelijk.
Wel kan je gletsjer naderen tot op 1 km en heb je dan een prima zicht op dit winterse fenomeen. We rijden naar de parkeerplaats waar alle hikes beginnen en stallen onze auto strategisch dicht bij de start. Als we uitstappen staat er een Kea op ons te wachten, zoals gezegd is dit uiterst pientere beest op jacht naar lekkere hapjes waarvan hij weet dat die gemakkelijker te scoren zijn op een parkeerplaats. Deze gaat aan de wandel en lijkt absoluut niet onder de indruk van ons. Gelukkig gaat de groene schurk niet voor onze raam rubbers en kunnen we met een gerust hart de hike aanvangen.
De overheid neemt geen risico met al die toeristen die de gletsjer bezoeken en bombardeert deze met heel veel informatie over de risico’s.
Er hangen wat laaghangende wolken waarde zon zo af en toe doorheen piept.
Het groeien en slinken van de gletsjers is een proces van eeuwen echter in laatste 100 jaar neemt het alarmerende vormen aan. Door borden wordt aangegeven waar de gletsjer was in welk jaar.
Naast de Kea komen er nog veel andere dieren voor. Er wordt een gems gespot die vlak voor onze neus de rotswand op sprint.
Daarna spotten we een NZ duif die nagenoeg verscholen is in het struweel.
Door de gedeeltelijk droge rivierbedding lopen we verder richting de gletsjer, het uitzicht is behoorlijk dramatisch; de steile wanden, her en der watervallen en de verschillende kleuren groen maken deze hike tot een indrukwekkend schouwspel
Uiteindelijk komen we bij het dichtstbijzijnde punt bij de gletsjer waar we deze goed kunnen bewonderen. Opnieuw wordt duidelijk dat de gletsjer aan het afnemen is. Na wat fotomomentjes keren we om en lopen dezelfde route weer terug.
De kea is gevlogen en we stappen weer in want we gaan onderweg naar Punakaiki.
Punakaiki is een kleine nederzetting, gelegen tussen Westport en Greymouth. De plaats ligt aan de rand van het nationaal park Paparoa. Door het dorp loopt de State Highway 6.
Aangekomen in Punakaiki checken we in bij ons onderkomen echter er is niemand aanwezig dus de WHT drukt op de aanwezige internetbel en binnen no-time staat de landlady met haar quad voor de deur. Helaas had de Wormholetraveler de voucher niet goed gelezen en daardoor niet opgemerkt dat er een code voor het sleutelkastje was vermeld en we daarmee zo het huis in kunnen. De iron lanlady vindt het allemaal prima en verzoekt ons morgen op dezelfde manier uit te checken.
Het huis is briljant met een geweldige seaview en dicht bij de de Pannenkoekrotsen (Engels: Pancake Rocks) aan ‘Dolomite Point’.
De Pannenkoekrotsen bestaan uit een groep van sterk verweerde kalksteenrotsen waar de Tasmanzee tijdens hoog tij door een aantal verticale blaasgaten breekt. Het kalksteen lijkt hier gelaagd te zijn op de ‘pannenkoeken’-manier. Dit is veroorzaakt door enorme druk op de wisselende harde en zachte lagen van zeedieren en plantenresten. Na een wandeling langs de pannenkoekrotsen besluiten we in een taveerne te gaan eten. Maar alvorens dat te doen moet er brood gekocht worden voor het ontbijt en aangezien er in geen velden of wegen een winkel te vinden is werpt moeder jachthaven zich op als vrijwilliger om brood te bietsen bij de locale kroegen. Ondanks haar goede verhaal vangt ze overal bot totdat ze een tip krijgt bij het backpackershotel brood te bestellen. Zogezegd zo gedaan, we kunnen het vers gebakken brood tegen een kleine vergoeding meenemen, echter het zit in de oven en het kan pas na 19:00 u afgehaald worden.
Daarom gaan we maar eerst eten in de Taveerne, een locale herberg waar het geld aan het plafond zit maar waar we wel gigantisch lekker eten.Na dit briljante eten keren we terug in onze bungalow met seaview.
We genieten van de zon en om 19:15 halen we het brood op wat behoorlijk zwaar is. Er zijn twee man nodig om het te tillen en aansnijden moet met een motorzaag. Twee boterhammen zullen de maag van de Wormholetraveler tot de max vullen. Dus dat gaat goed komen met het ontbijt.
Langzamerhand zakt de zon in de zee en het reisgezelschap zit first class om dit te mogen aanschouwen. We schieten veel plaatjes en er worden heuse timelapsen gemaakt. Kortom digitaal is het volledig vastgelegd. Na een mooi en spannend potje kaarten sluiten we de dag af en gaan naar bed morgen weer verder richting het noorden.
Jezussss wat prachtig allemaal , zucht , het land stijgt op mijn bucketlist 😀enne “ moraine “ … nu weet ik waar de naam vandaan komt 👍
Wat een belevenis, ik denk dat ik kleding als een “Indiana jones “ mee moet nemen dan gezellig een jurkje ,…heerlijk avontuurlijk allemaal !! Kan niet wachten