De stalkende zeerob in Abel Tasman of hoe de WHT de woelige baren overwint.

Vandaag gaan we kanoën in het Nationaal Park Abel Tasman. Met zijn 22.550 hectare is het Nationaal park Abel Tasman (Engels: Abel Tasman National Park) het kleinste nationale park van Nieuw-Zeeland. Het park is gelegen in het noorden van het Zuidereiland op 2 uur van de stad Nelson. Het park is vooral bekend om zijn vele “golden beaches” of gouden stranden en de zwartgranieten rotspartijen die over heel de kust te vinden zijn. Het klimaat is er uitzonderlijk zacht gedurende het hele jaar. Ook vandaag treffen de Wormholetraveler en Co. het; het is een blue bird dag en de temperatuur zal oplopen naar een mooie 24 graden. We moeten ons in Kaiteriteri melden alwaar we onze personal canoe guide ontmoeten waarmee we op kanosafari gaan.

De Traveler heeft zich goed voorbereid en zijn waterdichte gepersonaliseerde zeiltas meegenomen waarin alle noodzakelijke gear en droge kleding vervoerd wordt.

Na de indemntity-forms te hebben ondertekend, waarin we verklaren, dat we zelf voor deze risicovolle expeditie gekozen hebben en niemand aansprakelijk zullen stellen, schepen we ons in voor een reis naar het ranger kamp op een van de gouden stranden van Abel Tasman.

We kiezen het ruime sop en bewonderen de kust en de prachtige huizen die er staan. Langzamerhand krijgt het regenwoud de overhand en zitten we na een tijdje in the middle of nowhere

We landen via een launch als haringen in een ton, andere worden via een loopbrug in ondiep water afgezet en moeten het vege lijf redden. We brengen de uitrusting aan wal en slepen de kano’s het droge op.

Eenmaal aangekomen op de rangerbasis wordt de kano-uitrusting uitgereikt en eenieder trekt die aan en prepareert zich op een inspannende tocht.

Uiteindelijk voorzien van spatscherm, kano, waterdichte zakken, flares, radioverbinding en ehbo-kit gaan we het water op onze gids wijst ons van alles aan terwijl de Wormholetraveler en Moeder Jachthaven alle moeite hebben om in de easy swell een rechte koers te varen. Moeder Jachthaven heeft natuurlijk veel roei-ervaring en de WHT heeft als indiaan jarenlang gepeddeld op de woelige wateren, die combinatie geeft soms wat discussie over de te voeren koers. Maar zoals gebruikelijk komen beiden er toch weer uit.

Dan onze eerste encounter met een zeehond tijdens deze tocht, veel activiteit is er niet maar toch kunnen we deze oude rakker vastleggen op de gevoelige plaat.

We ronden het aalscholver eiland waarbij we niet de fout maken door aan onze gids te vragen welke pinguïns dit zijn. Hij vertelt dat er Aziaten zijn die dat denken en hij hun dan vertelt dat dit boom pinguins zijn.

Na anderhalf uur tegen de wind in en tegenstrooms gekanoed te hebben zetten we koers richting zandstrand waar we een lunchbreak hebben.

Het is nagenoeg onbewoond, alleen het duurste zomerhuis van heel Abel Tasman staat er; 11 miljoen dollar kost het stulpje, voorzien van tennisbaan, helicopterlandingsplaats en pal aan het strand. De eigenaar een vastgoedmakelaar uit Auckland kon de grond verkrijgen en liet dit pand neerzetten. Lang heeft hij er niet van kunnen genieten, want toen het klaar was en alles was opgeleverd, moest hij een congres bijwonen en is toen ‘s avonds bij het nuttigen van een zak chips gestikt. De familie die het geërfd heeft komt er maar twee keer per jaar de rest van de tijd is het onbewoond.

Na een tijdje wordt het bivak opgeheven en moeten we door de branding buitengaats waarna we o zaligheid met wind en stroom mee weer richting rangerbasis varen.

Dan gebeurt het we worden gestalkt door een zeerob die ons tot op een meter nadert, klaarblijkelijk vindt ie het leuk en blijft ons achtervolgen.

Pas na een tijdje raken we hem uit het zicht en komen langs de oudste boom van Abel Tasman. De boom is 1000 jaar oud en weert zich kranig in dit niet geheel boomvriendelijke biotoop.

Na een tijdje arriveren we bij de rangerbasis waar we ons kunnen afspoelen en verkleden en onze meegebrachte lunch kunnen verorberen. We hebben zelfs tijd om het strand hier te verkennen en wat losse medestrandgebruikers vast te leggen.

We spotten ook nog een van de coolste hostels van het zuidelijk halfrond; een schip wat als hostel dient en natuurlijk zeer populair is onder de backpackers.

En zo komt er een einde aan een uiterst inspannende maar ook geweldige dag in Abel Tasman. We sluiten af met een cappuccino nadat we weer veilig zijn teruggekeerd in Kaiteriteri.

Na een heerlijk zelfbereide pasta diner in ons huisje in Motueka gaan we allen wat vermoeid het bed in; het leven van een kanoër gaat niet altijd over rozen !