Over Cathedral Cove en dwaze gatengravers

Deze ochtend is het plan om naar Cathedral Cove en Hot Water Beach te gaan. Echter vannacht is het gaan waaien en regenen en het mooie weer van gisteren is in geen velde of wegen te bekennen. De wind geselt het huis en het regent voor Nieuw Zeelandse standaard fors. Na een snelle controle van de weersapp Wunderground waarin per uur het weer voorspeld wordt, blijkt dat het weer significant verbeterd na 11:00 in het plaatsje Hahei wat vlakbij Cathedral Cove gelegen is. Aangezien we eerst moeten ontbijten (op verzoek Adrienne & Gart om kwart over acht) besluiten we elf uur als aankomst richttijd te nemen.  Want zowel Cathedral Cove als Hot Water Beach kan je alleen bezoeken een uur voor en na laagwater.

Het ontbijt is geweldig onze gastvrouw en -heer sloven zich volledig uit in het vervullen van onze ontbijtwensen.

 

Garth komt met allerlei kaarten op de proppen om slimme routes met ons te delen en aan te geven waar er gratis of goedkoop geparkeerd kan worden. Zowel Cathedral Cove als Hot Water Beach zijn grote toeristen trekkers dus is parkeren een issue.

Garth is pessimistisch over onze kansen op mooi weer, maar de WHT heeft goede hoop dat het toch uiteindelijk op zal klaren, dus pakken we alle noodzakelijke spullen in, zoals handdoeken, scheppen verstrekt door Garth (later nader te verklaren) en zwemspullen.

We rijden via de State Highway 25 richting Hahei, als we vertrekken drukt Garth ons op het hart vooral voorzichtig te zijn. We zijn nog maar net onderweg en aan het begin van de weg door het dal als we door de brandweer tot stilstand worden gemaand. Er blijkt een vrachtwagen met aanhanger van de weg geblazen te zijn, gelukkig staat de chauffeur er naast schijnbaar ongedeerd.

Na een tijdje kunnen we onze weg vervolgen maar het blijft wel regenen en als we in Hahei uiteindelijk arriveren regent het nog steeds. We besluiten maar eerst eens een kop koffie te halen in de locale barista club en daar de weersverbetering af te wachten. Inderdaad rond een uur of 11 begint het zowaar droog te worden en lichter. Het gezelschap besluit accuut op te stappen en richting parkeerplaats te gaan alwaar ze met een shuttle bus bij de ingang van Cathedral Cove worden neergezet.

Te Whanganui-A-Hei (Cathedral Cove) Marine Reserve ligt in het zuidelijke deel van Mercury Bay op het schiereiland Coromandel. Aan de kust van het vasteland loopt het van Cook Bluff in het noordwesten tot het noordelijke uiteinde van Hahei Beach in het zuidoosten. De uitersten op zee lopen van Motukorure Island via Waikaranga Island naar Okorotere Island en het noordelijke uiteinde van Mahurangi Island (Goat Island).

Een deel van het zeereservaat ligt bij het Cathedral Cove Recreation Reserve, dat loopt van het noordelijke uiteinde van Hahei Beach in het zuidoosten tot voorbij Cathedral Cove in het noordwesten. Met attracties zoals een natuurlijke rotsboog en aangrenzende stranden bij Cathedral Cove, is het gebied erg populair bij toeristen en ontvangt het ongeveer 150.000 bezoekers per jaar.

De Māori-naam voor Mercury Bay, Te Whanganui-A-Hei (betekent de Grote Baai van Hei), verwijst naar Hei, een tohunga uit de Te Arawa waka. Volgens de overlevering koos Hei het gebied rond Mercury Bay als thuisbasis voor zijn stam, waarbij hij het eigendom verkondigde door Motueka Island “Te Kuraetanga-o-taku-Ihu” (de buitenste kromming van mijn neus) te noemen. Er wordt gezegd dat hij deze bewering deed in de buurt van de huidige stad Hahei.

De grot en het strand werden gebruikt als de tunnel waardoor de Pevensie-kinderen Narnia opnieuw binnenkomen in de filmversie van The Chronicles of Narnia: Prince Caspian. Meer recent werd de baai gebruikt als een van de locaties in de videoclip voor het nummer “Can’t Hold Us” van Macklemore & Ryan Lewis met Ray Dalton.

We lopen via een pad naar beneden en doordat het zo slecht weer was in de morgen zijn er nagenoeg geen toeristen te bekennen anders dan degene die de regen getrotseerd hebben en als verzopen katten naar boven komen lopen. Onderweg is er ook van alles te zien, vogels die rustig blijven wachten en spectaculaire vergezichten.

  

 

 

Naarmate we verder van de klif afdalen wordt het rustiger en uiteindelijk staan we op het strand. De WHT schiet gelijk plaatjes van de natuurlijke boog en overige rotsformaties voordat er ook maar bezoekers op het strand zijn. We genieten van de uitzichten en na een tijdje lopen we weer naar boven de klif op.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wij rijden naar Hot Water Beach, het is een strand aan de oostkust van het schiereiland Coromandel, net ten zuiden van Mercury Bay. De naam komt van ondergrondse warmwaterbronnen die door het zand filteren tussen het hoog- en laag watergetijde. Het strand is een populaire bestemming voor zowel de lokale bevolking als toeristen die Nieuw-Zeeland bezoeken. Het jaarlijkse bezoekersaantal wordt geschat op 700.000, waardoor het een van de populairste geothermische attracties in de regio Waikato is.

Een uur voor en na eb is het mogelijk om in het zand te graven, waardoor heet water naar de oppervlakte kan ontsnappen en een heet waterbad vormt. Het water, met een temperatuur zo hoog als 64 ° C, filtert uit twee ondergrondse kloven dicht bij elkaar. Deze natuurlijke bronnen zijn te vinden op het strand tegenover de rotsen die in zee staan. Bezoekers graven vaak grote gaten en ontspannen en genieten in het thermale water. Veel bezoekers nemen een schop en emmer mee. Schoppen kunnen ook worden gehuurd bij de nabijgelegen surfwinkel en kunstzaak.

Toch is ook voorzichtigheid is geboden, omdat de locatie van de warmwaterbronnen zelfs bij eb niet ver van de zee verwijderd is en bezoekers mogelijk niet op de hoogte zijn van de grote brekende golven. Hot Water Beach staat bekend om zijn gevaarlijke rip stromingen, gaten en grote golven. Borden op het strand adviseren zwemmers niet binnen 50 meter aan weerszijden van de off-shore rotsen (tegenover de bronnen) te zwemmen en alleen tussen de vlaggen van de Hot Water Beach Lifeguard Service te zwemmen zijn op patrouille. De stromingen in Hot Water Beach hebben het leven geëist van verschillende bezoekers en alleen sterke en ervaren zwemmers worden geadviseerd om het water in te gaan.

Alvorens het strand op te gaan nemen we een snelle hap bij het aanwezige cafetaria en nadat de WHT zijn hotdog verorberd heeft gaat hij gewapend met schep en handdoek het strand op. Allereerst moet een kniediepe lagune doorwaad worden waarna Hot Water Beach bereikt wordt. Het ziet er uit alsof een stel doldrieste Duitsers gaten aan het scheppen is geslagen op het strand van Scheveningen.

Algauw is het reisgezelschap zelf ook naarstig aan het scheppen en snel hebben we gaten gecreëerd die gevuld zijn met lauw en warm water.  Het scheppen en zoeken naar water schept een band en algauw worden gaten broederlijk gedeeld met Canadezen en Duitsers die zeer heet water gevonden hebben, wat gekoeld wordt met het aanzienlijk lauwere water uit de kuilen van het reisgezelschap.

De Traveler heeft inmiddels een gat gegraven waarin hij staand als een veldheer de diverse toeristen van advies voorziet, zoals hoe diep moet je graven, je mag mijn schep wel even lenen en nee je mag niet in mijn kuil.

Het valt wel op hoe territoriaal de mens is als hij een met warm water gevulde kuil heeft, daar komt niet zomaar een ander in. Onze Aziatische vrienden proberen ondanks dat, toch diverse kuilen te kraken, door zonder pardon er in te stappen en nadat de temperatuur van het water goedgekeurd is, de rest van de groep te sommeren er ook bij te komen. De aanwezige lifeguard grijpt zelfs in, om duidelijk te maken dat iedereen z’n eigen gat moet graven.

 

 

 

 

Na een paar uur zo doorgebracht te hebben op het inmiddels zonovergoten strand besluiten we de vertrekvlag te hijsen. Her en der is er zo fanatiek geschept dat er blaren op de handen zijn die verzorging behoeven.

Alvorens de terugreis te aanvaarden bezoeken we nog even de kunstgalerie waar nog wat leuke beeldjes gescoord worden. Het assortiment is origineel en sommige zaken zijn ronduit mooi.

Via een door Garth aangegeven sluiproute rijden we via een dirt-road, de Tapu-Coroglen Road, terug naar Thames waarbij we onderweg nog de Square Kauri boom bezoeken. Deze is een geschatte 1200 jaar oude Kauri-boom in de Coromandel Range op het Coromandel-schiereiland. Het is de 15e grootste Kauri op het schiereiland.

Dat de Tapu-Coroglen Road een gevaarlijke weg is blijkt als we even later gemaand worden om langzamer te rijden want we passeren een ongeluk waar we maar net langs kunnen; een motorrijder is in een van de vele blinde bochten bovenop een auto gereden. Kortom veel schade en ellende. Onder de indruk rijden we wat voorzichtiger door en komen uiteindelijk weer terug bij de Cotswold B&B.

 

 

 

 

 

 

 

Aangezien het al laat is verfrissen we ons en gaan ons laatste avondmaal in Coromandel nuttigen. Het is weer ouderwets heerlijk.

Daarna maken we het nog gezellig in de lounge van de B&B.

Morgen gaan we richting Auckland waar we onze laatste avond in New Zealand zullen doorbrengen.