Na een goede nachtrust, is het gezelschap er helemaal klaar voor om een potje te gaan drijven in de dode zee.
Nu komt het goed uit dat we op loopafstand zitten van diezelfde dode zee, dus wordt er vroeg ontbeten. De eetzaal ziet eruit als een soort warzone; door obesitas geteisterde gillende kinderen laden hun bord ongegeneerd en onbegeleid, meer dan vol. Inmiddels heeft zich een rij voor de pannenkoeken en gebakken ei-kraam gevormd waar de Efteling jaloers op zou zijn. Nee de Traveler weet het al, hier is geen eer te behalen, in het weekend moet je hier niet zijn. Met wat uitgekiende ontbijt-logistiek weet het gezelschap toch z’n natje en droogje te organiseren en gelukkig kunnen we redelijk ongestoord ons ontbijt buiten consumeren. Na het ontbijt vertrekken we richting dode zee strand voor een dagje modderen en drijven.
De Dode Zee (Arabisch: البحر الميت) is het laagst gelegen meer ter wereld. Het bevindt zich tussen de Jordaanvallei in het noorden, en de Wadi Araba in het zuiden en ligt op de grens van Jordanië, de Westelijke Jordaanoever van Palestina en Israël. De oppervlakte ervan is 1020 km². De waterspiegel van de Dode Zee ligt 429 meter onder zeeniveau, waarmee het de laagst gelegen plek op het aardoppervlak is. Deze waterspiegel blijft dalen.
De Dode Zee is een onderdeel van een ‘lekkende’ breuklijn die loopt van Turkije tot en met de Straat van Tiran, en daar aansluit op de breuklijn van de Rode Zee. De Arava-vallei en Jordaanvallei maken deel uit van deze ‘Dode Zee’-breuklijn. Het meer is de afvoerbasis van een groot stroomgebied, bestaande uit gedeelten van Oost-Israël, West-Jordanië, Zuidoost-Libanon, Zuidwest-Syrië en het gehele oosten van de Westelijke Jordaanoever van Palestina. Het instromende water verdampt grotendeels en daardoor wordt het meer een depot van mineralen. De concentratie zout is met 33 procent zo hoog, dat een mens er zonder moeite in blijft drijven. De Dode Zee bevat na het Don Juanmeer op Antarctica en het Assalmeer in Djibouti het zoutste water op aarde.
De zee wordt dood genoemd omdat het hoge zoutgehalte ervan verhindert dat waterorganismen, zoals vissen en waterplanten erin leven, hoewel er wel bacteriën en schimmels aanwezig zijn.
Een kuur in de Dode Zee zou heilzaam zijn voor bepaalde huidaandoeningen. De Wormholetraveler hoopt dat het ook goed is voor de verjonging en heeft besloten lang in de dode zee te gaan drijven.
Na aankomst op het strand heeft het gezelschap gelukkig een Marinaatje; een parasol met drie bedjes en een stoel komt beschikbaar, zodat de GPD, die zoutwater vrees heeft ,rustig de boel kan bekijken en fotograferen van uit zijn luie stoel.
Op aanraden van ervaren dode zee aanbidders heeft het gezelschap z’n oude zwemkloffie aangedaan want de aanwezig kalium zal het verouderingsproces van het textiel extreem versnellen. De Traveler hoopt dat na het badderen zijn zwembroek nog steeds uit een stuk bestaat en niet totaal vergaan is. De dames van het reisgezelschap hebben zich inmiddels op de modder gestort die met dikke lagen op het lichaam gesmeerd worden. De Traveler begint daar niet aan; hij laat zich in de dode zee zakken. Nou ja zakken, ongeveer 1/3 verdwijnt onderwater de rest is met geen mogelijkheid onder te dompelen. zelfs in gehurkte houding kan je relaxed drijven. Je mag alleen maar op je rug zwemmen en doe je dat niet dan grijpt de bay-watch onmiddellijk in met een snerpend fluitje. Als je namelijk op je buik zwemt dan loop je kans het zeer zoute water in je ogen of mond te krijgen wat absoluut geen pretje is. Natuurlijk test Ibu Marina de bay watch door als een dolfijn door het water te gaan.
De Bay watch heeft volgens de WHT een gepantserde huid want om het uur smeert hij het in met neergeslagen zout uit de dode zee.
MJ en FM vermaken zich trouwens kostelijk met het insmeren met modder en wisselen hun reiservaringen uit met alle toeristen die zich verzameld hebben rondom de modder bak.
Een Amsterdamse heeft, vind zij, het lumineuze idee om de modder in potjes te stoppen en mee naar huis te nemen zodat ze het op marktplaats kan verkopen.
De traveler denkt er het zijne van en is ervan overtuigd dat het niet door de douane komt.
Na een aantal uur hijsen we de vertrekvlag en trekken ons terug op de kamer om even af te koelen (Buiten is het 40 + graden) en even lekker te douchen. Daarna spreken we af om een restaurant te gaan keuren, want een debacle als gisteravond willen we geen tweede keer meemaken. Tevens gaan we dan ook even een Shopping mall bezoeken, om wat souvenirs voor het thuisfront aan te schaffen.
Het restaurant is gelegen op het terrein van Crown Plaza en staat hoog genoteerd op TripAdvisor. Om er te komen moeten we eerst door de bom, security en identity check heen maar inmiddels heeft de Wormholetraveler daar ervaring in gekregen en slaat direct aan het bonden met de security medewerker. Diens naam betekent gelukzaligheid en is de persoon die aan de hemelpoort bepaald of je binnenkomt; de Traveler geeft aan een vriend te zijn tot grote hilariteit van Radwan.
Na deze horde genomen te hebben organiseert de conciërge dat we met een golfcart naar het restaurant worden gereden.
Het restaurant en nog belangrijker de menukaart en de staf geven een zeer positieve indruk op het gezelschap en de reservering voor de avond is snel gemaakt.
We verlaten het Crown Plaza terrein en rijden naar de shopping mall waar het aanwezige Valet-parking personeel ons aanwijzingen geeft waar te parkeren. Binnen de kortste keren zijn de GPD en de WHT hun vrouwelijke wederhelft kwijt. Na een tijdje blijkt dat de aanwezige supermarkt manager er een handeltje op nahoudt; de dames mogen even uit het zicht van eventuele pottenkijkers, checken of er wat van hun gading bij is in allerlei dode zee artikelen, zoals zout zeep en modder maskers.
De prijs is substantieel lager dan in de souvenirwinkel even verder op. We moeten zweren op het boek van de Dode Zee dat we de aangeschafte spullen niet open en bloot zullen vervoeren, want dan is er stront aan de knikker in de Shopping Mall.
We danken de supermarkt manager en we besluiten in een hip cafe wat versnaperingen te nuttigen.
Ook hier weer uiterst vriendelijk personeel die ons vlot bediend en op verzoek van Ibu Marina allerlei foto’s van ons neemt die weer in deze blog gebruikt kunnen worden.
Het zonnetje zakt inmiddels weer snel dus het gaat weer op hotel aan om ook deze sunset voor het nageslacht vast te leggen.
Zodra de zon onder is, verzamelen we, om richting Crown Plaza te gaan waar we ons laatste avondmaal hebben. Radwan de beveiliger herkent de Traveler en dit keer kunnen we na een snelle bomcheck met de spiegel onder de auto doorrijden.
Dit keer lopen we naar het restaurant door het mooi aangelichte zwembad gebied.
We worden welkom geheten in het restaurant en hebben een mooie plek aan het raam. Het eten is fantastisch en de keuken logistiek werkt hier prima.
Na een meer dan genoegelijke avond keren we in opperbeste stemming terug naar het hotel.
Morgen pakken, late check-out en retour Amsterdam.
