Vandaag vertrekken we uit Dana richting de dode zee waar we onze laatste dagen in Jordanie zullen gaan doorbrengen. Na het ontbijt in het Dana Guesthouse pakken we de 4WD in en gaan we op weg. We moeten een laag gebergte passeren, Jebel Qasr al Deir genaamd wat spectaculaire uitzichten geeft op de Arab Potash Solar Evaporation Pans. Moeder Jachthaven heeft op de Guru app een uitzichtpunt met restaurant gespot dus daar wordt gestopt.
Als we stoppen blijkt dat de eigenaar in de auto naar muziek zit te luisteren, hij haast zich uit het voertuig en verwelkomt ons hartelijk. We bestellen een kop koffie en ondertussen verbazen we ons over deze tent.
Je verwacht het niet maar het toilet is voor woestijn begrippen kraakhelder en zowel MJ als FM maken er dankbaar gebruik van.
In de hut blijkt de vader van de eigenaar te zitten, die ooit, zo blijkt, gevochten heeft in de Arabische-Israëlische oorlog en daarvoor een onderscheiding heeft gekregen die hij ons trots toont.
Het uitzicht is adembenemend en we blijven gebiologeerd kijken naar de gieren die op thermiek voorbij komen zweven.
Toch moeten we verder, volgende stop, het laagste punt van de aarde museum.
Het museum op de laagste plaats op aarde ( Arabisch : متحف أخفض مكان على الأرض) is een museum in de Ghor es-Safi. Het museum is gewijd aan het weergeven van verschillende historische artefacten en archeologische overblijfselen.
Het museum werd oorspronkelijk gefinancierd door de Arab Potash Company, deze vroeg George Hakim om het museumgebouw te ontwerpen. In 2004 financierde de regering van Jordanië de bouw. In 2006 werd het museumgebouw opgeleverd. In 2007 nam het Ministerie van Toerisme en Oudheden van Jordanië contact op met de Hellenic Society for Near Eastern Studies om het ontwerp van enkele van de exposities van het museum te voltooien. Het museum werd in 2012 geopend.
Het museum bevat collecties keramiek uit de Bronstijd, Byzantijnse kloostermozaïeken en Grieks-Romeinse gewaden. Het museum bevat ook exposities van moderne voorwerpen of artefacten, evenals archeologische overblijfselen. Het museum bevat een laboratorium voor de restauratie van oudheden; de oudheden die voornamelijk worden gerestaureerd zijn oude mozaïeken. Het museum bevat exposities van handwerk dat afkomstig is uit gemeenschappen in Jordanië.
We mogen met onze 4WD naar boven rijden de berg op, waar het klooster van St. Lot is gelegen. Het is een klooster uit de Byzantijnse periode in de buurt van de Dode Zee, bij de ingang van een natuurlijke grot, waarvan christenen dachten dat het de grot was waar Lot en zijn dochters onderdak zochten nadat Sodom was verwoest ( Genesis 19:24- 25 ). Het klooster, dat dateert uit de 5e-7e eeuw, is gecentreerd rond een basiliek en kijkt vanaf een steile helling uit over de zuidoostelijke Dode Zee en de moderne stad Safi in Jordanië.
We passeren de Arab Potash Solar Evaporation Pans, waar De Arab Potash Company ( APC ) zich voornamelijk bezighoudt met het oogsten van mineralen uit de Dode Zee . Het is de achtste grootste kaliproducent ter wereld qua productievolume en de enige Arabische kaliproducent. Het bedrijf werd in 1956 in Jordanië opgericht als een pan-Arabische onderneming en heeft een concessie van 100 jaar (1958-2058) van de regering van Jordanië die het exclusieve rechten verleent om mineralen uit de Dode Zee te oogsten. Het hoofdkantoor is gevestigd in Amman en heeft zijn belangrijkste fabrieken in Ghor Al Safi. De voorraad van het bedrijf is genoteerd aan de Amman Stock Exchange ‘s ASE Weighted Index .
In deze contreien is er continu zout op de weg, ook nu stuift het terwijl we richting Kerak gaan.
Al-Karak of Kerak is een stad in Jordanië, 124 km ten zuiden van Amman. Guru leidt ons naar een parkeerplek midden in het centrum op nog geen minuut lopen van de ingang van de 12de-eeuwse kruisvaardersburcht die Kerak heeft. Deze vesting werd in 1142 gebouwd door Payen le Bouteiller op de ruïnes van een vroegere citadel die dateerde uit de tijd van de Nabateeërs. De kruisvaarders noemden het Krak des Moabites, zoals ze vaker burchten krak noemden (naar een Arabisch woord voor ‘klein fort’), vanwaar de naam Kerak is afgeleid. Zijn hoge ligging, vlak bij de Koninklijke weg, maakte het mogelijk het verkeer zowel uit het noorden als uit het zuiden te controleren.
Gisteren was het de onafhankelijkheidsdag van Jordanie en klaarblijkelijk waren er allerlei festiviteiten waarbij de politie zichtbaar aanwezig moest zijn.
De burcht telt zeven niveaus. Verscheidene verdiepingen zijn in de rots uitgehouwen. Het ondergrondse deel is het best bewaard gebleven. Kerak is een typische kruisvaardersburcht met stenen gewelven.
Kamers en gangen zijn met elkaar verbonden door zware bogen en deuropeningen. Er zijn nog resten van kazernes, een kapel en een keuken. In de lagergelegen niveaus werd typische mammelukken-architectuur teruggevonden.
De ruimtes deden waarschijnlijk dienst als paleis. Er werden ook een school en een moskee ontdekt.
De burcht werd belegerd zowel door Nur ad-Din in 1173 als door Saladin in 1183 maar kon niet door hen veroverd worden. In 1263 werd ze ingenomen door de mammelukken onder leiding van Baibars.
Keraks bekendste bewoner was Reinoud van Châtillon die berucht was om zijn wreedheid. Hij werd door Saladin persoonlijk terechtgesteld.
We hebben geluk want het aanpalende archeologische museum is open en ook daar kunnen we diverse artifacten uit de kruisvaarderstijd aanschouwen.
Na al dit moois aanschouwd te hebben gaan we onderweg naar onze laatste bestemming de dode zee. De Dode Zee ziet er uit als een spiegel, er is geen wind en de temperatuur zo aan het einde van de middag is boven de 35 graden.
Uiteindelijk arriveren we in het Dead Sea Resort & Spa waar we residentie zullen houden. Na de gebruikelijke bom checks en visitaties melden we ons bij de receptie die ons probeert luxe roken kamers te slijten maar daar trappen we niet in; de Traveler staat erop dat we sea view non smoking rooms krijgen en na wat getouwtrek lukt dat ook. Na het rustige Dana is het even wennen aan de drukke toeristische omgeving waar we nu in beland zijn. De kamers zijn prachtig en we settelen snel om richting Happy Hour te gaan in de pub waar we de dag nog eens doornemen. Gelukkig voor Moeder Jachthaven hebben we een goed zicht op de zonsondergang die we nog maar eens vastleggen.
We besluiten bij het Hilton Hotel te gaan eten want dat restaurant staat goed aangeschreven. Welnu beste lezers dit was de verkeerde keuze, de bediening was rampzalig, het duurde uren en uren en zelfs de koffie na afloop werd tussen de niet afgeruimde spullen op tafel gezet wat nauwelijks mogelijk was. Het gezelschap maakte dit zeer duidelijk aan de manager van het hotel, die probeerde nog een gratis desert te slijten, echter we waren zo teleurgesteld, dat na voldoen van de rekening, we er spoorslag vandoor gingen.
Terug in de schoot van ons hotel maken we nog een staartje van het buikdansen mee, waarna we richting kamers gaan om de indrukken te verwerken.
Morgen drijven in de dode zee.
