Adios Cartagena

Vandaag worden we wakker van de regen die letterlijk met bakken uit de hemel komt zetten; het kletst in het zwembad en ratelt op de golfplaten daken. Gelukkig verdwijnt de regen weer net zo snel als het gekomen is en kunnen we de 10 meter naar de ontbijttafel droog oversteken. De dames in de Cantina verzorgen ons goed, we kunnen toast of crepes krijgen met ei, honing of zelf gemaakte jammetjes of yoghurt met fruit. De koffie en thee is er in overvloed en wat uniek is alle gasten ontbijten aan dezelfde tafel. Dus zeker in het geval van meerdere Nederlanders is het een gekwebbel van jewelste aan tafel. Daar worden de laatste nieuwtjes en feitjes uitgewisseld. Vandaag is het onze laatste dag in Colombia en willen we vanochtend nog een paar boodschappen doen, uitchecken en om drie uur naar het vliegveld wat op nog geen 20 minuten rijden van de Casa ligt. We zijn bezig de laatste spullen in de kamer in te pakken als het opnieuw los gaat, dit keer nog een factor tig extra, inclusief onweer. In sommige van de kamers ontstaat lichte paniek als daar het water er uiteindelijk in slaagt binnen te dringen. Degene die nog van de ontbijttafel naar de kamer moeten terugkeren zijn in luttele seconden drijfwater nat. De Traveler waagt zich niet naar buiten maar maakt wel een video om te bewijzen dat hij niet overdrijft.

Na de ruim anderhalf uur durende stortbui is het compleet chaos in de stad, overal water van zeker kniediep; huizen ondergestroomd, wegen niet meer te vinden zoveel water staat er.

Toch zijn ze hier er op ingespeeld. De zon begint weer te schijnen dus langzamerhand komt iedereen in actie met bezems, emmers en scheppen. De Traveler en Moeder Jachthaven gaan de stad in net als Million Dollar Babe en Pepi die hun eigen schema hebben vandaag. we worden door bezorgde Colombianen gewaarschuwd niet zomaar het water in te stappen, er kunnen putdeksels weggeslagen zijn en voor je het weet breek je een been.

Auto’s varen met de moed der wanhoop straten door en her en der worden huizen leegehoosd.

Wij willen graag nog wat locale snuisterijen aanschaffen dus duiken wij een grote soort Mercado in waar wij van alles kunnen kopen. Om daar te komen moeten we een totaal ondergelopen weg oversteken wat een hachelijke onderneming is. Moeder Jachthaven moet een provisorisch aangelegde brug oversteken die niet geheel de kwaliteit had van een bailey brug. De halve buurt rukt uit om MJ naar de overkant te helpen waarbij een paar locals bijna in de golven verdwijnen.

Uiteindelijk komt het allemaal goed en keren we terug richting Casa Relax waar we onze bagage uit de kamer halen. We spreken met de rest van het reisgezelschap af gezamenlijk te lunchen wat uiteindelijk in resulteert in een mooie lunch in Pezetarian, een fusion tussen Sushi, Colombiaans en Peruaans eten.

Uiteindelijk keren we terug richting Casa waar een taxi ons ophaalt voor een drop-off op het vliegveld. Daar aangekomen vallen we in de klauwen van de immigratie autoriteiten of we ons uitreis visum willen laten zien. Helaas dat kunnen we niet want het blijkt dat die op internet aangemaakt had moeten worden maar alsnog kunnen we dat op het vliegveld doen; internet is nauwelijks aanwezig dus het duurt best wel ff. Samen met zo’n honderd backpackers die hetzelfde probleem hebben zitten we zweten om het gewenste document alsnog te produceren. Uiteindelijk komt ook dit goed en kunnen we door immigratie en security check. De WHT weet lounge toegang voor het gehele reisgezelschap te organiseren dus verkleden we ons daar om zo bestand te zijn tegen de herfst temperaturen in Nederland. De kist zit vol met terugkerende Nederlanders, gelukkig heeft het reisgezelschap plekjes voorin dat is over het algemeen wat relaxter dan acher in een volle kist. We boarden op ouderwetse manier; via de trap.

De motoren worden op tijd gestart en we zijn onderweg. Adios Colombia