We zitten in de Namib. En hebben daar een rustig doch kort nachtje doorgebracht in de Little Sossus lodge. De Namib is een kustwoestijn in zuidelijk Afrika . De Namib spreid zich uit over meer dan 2.000 kilometer langs de Atlantische kusten van Angola , Namibië en Zuid-Afrika , en strekt zich zuidwaarts uit van de Carunjamba-rivier in Angola, door Namibië en tot aan de Olifants-rivier in de West-Kaap . De naam Namib is van Khoekhoegowab (of Nama-taal) oorsprong, en er wordt op verschillende manieren gerapporteerd dat het “uitgestrekte plaats”en “een gebied waar niets is” betekent.
Vandaag bezoeken we Sossusvlei wat een zout- en kleipan is omgeven door hoge rode duinen, gelegen in het zuidelijke deel van de Namib-woestijn , in het Namib-Naukluft National Park van Namibië .
De naam “Sossusvlei” is van gemengde oorsprong en betekent grofweg “doodlopend moeras”. Vlei is het Afrikaanse woord voor “moeras”, terwijl “sossus” Nama is voor “geen terugkeer” of “doodlopende weg”. Sossusvlei dankt deze naam aan het feit dat het een endorisch stroomgebied (dwz een stroomgebied zonder uitstroom) is voor de tijdelijke Tsauchab -rivier
Het Sossusvlei-gebied maakt deel uit van een bredere regio van de zuidelijke Namib-woestijn (ongeveer 32.000 km²) die zich uitstrekt tussen de rivieren Koichab en Kuiseb . Dit gebied wordt gekenmerkt door hoge zandduinen in verschillende tinten oranje; de kleur duidt op een hoge concentratie ijzer, nadat het gedurende vele jaren aan het oxidatieproces is blootgesteld . Hoe ouder de duinen, hoe intenser de roodachtige kleur. Deze duinen behoren tot de hoogste ter wereld; velen van hen zijn hoger dan 200 meter, waarvan de hoogste degene met de bijnaam Big Daddy is, ongeveer 325 meter hoog.
De hoogste en stabielere duinen zijn gedeeltelijk bedekt met een relatief rijke vegetatie, die voornamelijk wordt bewaterd door een aantal ondergrondse en kortstondige rivieren die seizoensgebonden de pannen overstromen, waardoor moerassen ontstaan die plaatselijk bekend staan als vleis . Ingedroogd zien deze pannen er door de hoge zoutconcentratie bijna wit uit . Een andere belangrijke waterbron voor Sossusvlei is het vocht van de dagelijkse ochtendmist die vanuit de Atlantische Oceaan de woestijn binnendringt.
We staan extreem vroeg op omdat we vooraan willen staan bij de toegang tot het national park. We hebben de tip gekregen pas bij terugkomst bij het hek te betalen en zo snel mogelijk bij Big Daddy aan te komen. Daarna kunnen we de andere interessante sights zoals Hiddenvlei en Duin 45 te bezoeken. Ook de Canyon Sesriem staat op de agenda maar waarschijnlijk gaan we die pas aan het eind zien.
In de nacht rijden we naar de ingang van het National Park en zien onderweg de zon opkomen.
We zijn niet alleen, want op de dirt road rijdt iedereen met grote snelheid om als eerste bij de gate aan te komen. Bij de gate aangekomen staan er zo’n 10 auto’s voor ons wat op zich prima is. Het systeem van binnenkomen is best eenvoudig; de ranger vraagt je naam en telefoonnummer en noteert je kentekenplaat en geeft je dan een nummer in de rij op, in ons geval nummer 30. Met dit nummer kun je straks bij vertrek betalen en wordt je weer vrijgelaten door de ranger en kun je veilig vertrekken.
Zoals gezegd we rijden na toelating direct door richting deadvlei en Big Daddy. Aangezien dat aan het einde van de Sossusvlei ligt, zijn we zo’n 30 minuten onderweg om daar te komen. Deze plekken zijn alleen met 4WD te bereiken en gelukkig zijn de WHT en Pensionado zeer bedreven in het rijden in ruig terrein met rotsen en mul zand. De woestijntank geeft geen krimp en we arriveren er als een van de eerste.
Big Daddy is het hoogste duin in het Sossusvlei-gebied, op ongeveer 325 meter. Big Daddy bevindt zich voorbij de eigenlijke Sossusvlei, vlakbij Deadvlei . Het kijkt uit op een als zeer hoge duin die bekend staat als “Big Mama”.
Deadvlei is een andere kleipan, opvallend aan Deadvlei is dat het vroeger een oase was met verschillende kameeldoornbomen ; daarna veranderde de rivier die de oase bewaterde van loop. De pan wordt dus onderbroken door zwartgeblakerde, dode kameeldoornbomen, in levendig contrast met het glanzende wit van de zoute bodem van de pan en het intense oranje van de duinen. Hierdoor ontstaat een bijzonder fascinerend en surrealistisch landschap, dat op talloze foto’s voorkomt en als decor voor films en video’s is gebruikt.
We besluiten eerst naar Deadvlei te gaan en maken dezelfde plaatjes als al die tienduizenden toeristen eerder hebben gemaakt.
Daarna beklimmen we Big Daddy. MJ en Ploffer vinden het na 200 meter stijgen op los zand wel welletjes en keren terug richting woestijntank. De WHT en Pensionado daarentegen gaan door naar de top om daarna als een soort tiefschnee skiërs vanaf de top in eenkeer naar beneden te gaan. Het oogt zeer spectaculair en het doffe zoemende en dreunende geluid van de zandverplaatsing maakt het geheel zeer surrealistisch.
Na benedenkomst wacht de hereniging met de dames die in deze hitte ook een bijzondere inspanning hebben geleverd. Na hun terugkeer hebben ze beslag gelegd op een picknick bank in de schaduw en daar hebben we onze lunch (eigenlijk breakfast maar goed de inhoud van de zakken is voldoende voor lunch).
Daarna besluiten we om Hiddenvlei te bezoeken, we zijn er nu toch. Opnieuw gaan we in de 4×4 stand door het mulle zand en komen we aan bij Hiddenvlei. Daar zien we ondanks de hoge temperaturen toch wel wat beesies zoals een Jakhals, Oryxen en heel bijzonder, de grote Afrikaanse reuzen Oehoe.
Na wat mooie plaatjes geschoten te hebben keren we terug richting Duin 45, wel leggen we nog een roofvogel vast op de gevoelige plaats die op ten hoogste 1 meter van ons blijft zitten op een dode tak.
Duin 45 wordt zo genoemd omdat het 45 km voorbij Sesriem ligt op de weg naar Sossusvlei. Het is 80 meter hoog en bestaat uit 5 miljoen jaar oud zand. Ook hier wat plaatjes ter herinnering en door gaan we naar Sesriem canyon voordat we het park verlaten.
We maken er een korte wandeling in de schaduw maar toch is 37 C teveel voor het merendeel van het reisgezelschap en we keren terug richting uitgang.
Na betaald te hebben en daarvoor een reçu te hebben ontvangen mogen we dan uiteindelijk de gate passeren.
Aangezien we morgen weer verder trekken gooien we de woestijntank vol en keren terug in de lodge. Een deel van het reisgezelschap plonst in het zwembad terwijl een ander deel van het reisgezelschap bijkomt met een heerlijk potje bier.
‘s Avonds het afsluitende diner met zowaar echte folklore: de lokale dames die a cappella een aantal liederen ten gehore brengen.
De WHT luisterde en keek en zag dat het goed was, morgen richting Walvis Bay.
GE-WEL-DIG!!!!! liefs Lin