Opnieuw schuiven we vroeg aan bij het ontbijt want om acht uur worden we opgehaald door Living Desert Adventures die ons gaan meenemen op Little Five Safari. Het is behoorlijk druk in de eetzaal om 07:00 want er vertrekken allerlei gasten vroeg, wat eigenlijk heel normaal is in Namibie.
Om precies acht uur staat de grote landrover voor de deur en stappen we in bij Horst, een Duitse natuurkundige, die in Namibie is blijven hangen. Hij rijdt ons naar het Dorob national park waar hij eerst uitleg doet over de flora en fauna en ons wat probeert bij te brengen over duinen.
Het Dorob National Park wat droog land betekent, is een beschermd gebied in de Erongo- regio, langs de centrale Namibische kust, dat 1.600 kilometer lang is. Dit park heeft een spectaculaire kustduingordel, uitgestrekte grindvlaktes, het rijkste kustgebied van Namibië voor vogels, een rijke botanische diversiteit en grote kortstondige riviersystemen en hun riviermondingen. De centrale kustlijn van 1.600 kilometer, die het Dorob National Park omvat, is een gebied met een hyperdroge woestijn. Ongeveer 75 soorten vogels trekken naar deze kust, terwijl er bijna 1,6 miljoen vogels aan de kust worden geregistreerd.
Horst is een begenadigd en gepassioneerd spreker en we hangen aan zijn lippen hij vertelt over het ontstaan van de duinen, dat ze maximaal een hoek van 35 graden kunnen hebben, dat zich met 1,5 meter per jaar verplaatsen en dat je sterduinen hebt.
Horst opereert samen met een spotter die alvast op zoek gaat naar beesies zoals slangen, spinnen, hagedissen en andere reptielen.
Dan is het tijd voor de eerste real live experience een pootloze gravende hagedis, die lijkt op een kleine slang, heeft een glanzend uiterlijk dat te danken is aan de reflectie van wasachtige, speciaal aangepaste schubben waardoor de hagedis met zeer weinig wrijving door het zand kan bewegen. Hij brengt het grootste deel van zijn leven door onder het oppervlak van los zand, zoals de slipwand van duinen en het losse zand rond struiken in de woestijn. Zijn voedsel bestaat uit kleine insecten, die hij vooral detecteert door de trillingen van zijn prooi te voelen.Horst heeft hem binnen no time uitgegraven en presenteert hem op zijn hand aan het aan zijn lippen hangende publiek.
Inmiddels heeft de spotter een tweede plek gevonden waar zich een ander beesie ophoudt. Opnieuw brengt Horst het beest aan de oppervlakte, het is een prachtig beest.
Horst legt uit dat het de Palmato-gekko of de webvoetgekko betreft die is overal in de Namib-woestijn te vinden, vooral aan de verdichte windzijde van de kustduinen. Ze zijn nachtdieren en hebben grote ogen zonder oogleden, die ze gebruiken om de prooi waarop ze jagen te spotten. Omdat ze geen oogleden hebben, zullen ze af en toe hun ogen schoonmaken door ze met hun lange tong te likken.
Webvoeten fungeren als zandschoenen – het equivalent van sneeuwschoenen. Deze voeten zorgen voor grip op het zachte zand en kunnen worden gebruikt om prooien onder het zand uit te graven en holen te creëren om in te leven. Ze zijn verkrijgbaar in een verscheidenheid aan kleuren en patronen met een bijna transparante huid waar zichtbare bloedvaten zichtbaar zijn onder de voeten. huid.Ze halen hun waterbehoeften uit wat ze eten; een dieet bestaande uit verschillende insecten zoals krekels, spinnen, kevers, termieten en keverlarven. In tijden van droogte laten ze ‘s nachts mist op hun grote ogen condenseren en likken ze de gecondenseerde waterdruppels af met hun lange tong.
Wij stappen in de landrover om verder het national park in te trekken. De WHT ziet nu letterlijk overal kleine beesies zitten alleen blijken dat vaak stenen of zelfs de schaduw van zandribbels te zijn. Horst is een bedreven 4WD chauffeur en laat ons door de woestijn glijden, we komen bij een plateautje aan met een bosje en daar heeft de spotter de Namaqua-kameleon gevonden, een kameleon die op het land leeft en overal in de Namib-woestijn aangetroffen kan worden.
Dit is een grote kameleon met korte staart die het grootste deel van zijn leven op de grond doorbrengt op jacht naar insecten en af en toe wat vegetatie eet als aanvulling op zijn dieet.
Ze bereiken een lengte van maximaal 30 cm en zijn een van de snelst bewegende kameleons ter wereld in vergelijking met andere kameleons, en worden vaak gezien terwijl ze hun prooi achtervolgen.
De prooi wordt gevangen met een lange tong van ongeveer 30 cm lang. Kameleons veranderen van kleur voor camouflage, om warmte te reguleren en afhankelijk van de stemming. Hun ogen kunnen onafhankelijk zien, waarbij elk oog een bereik van 180 graden bestrijkt, waardoor het 360 graden kan zien zonder zijn hoofd te draaien.
We gaan verder en verder en de spotter vindt maar niets , soms is het vals alarm maar over het algemeen geen beest te bekennen. Nou ja geen….wel leeft er in Namibië een grote verscheidenheid aan Tok Tokkies, met bijna 200 soorten. Ze zijn er in alle soorten, maten en gedaanten.
De meest voorkomende Tok Tokkie die in de duinen wordt aangetroffen, is de Fog Basking-kever. Deze kevers hebben een eigenaardige manier om drinkwater uit de mist te halen. Je kunt ze in de vroege ochtend aantreffen terwijl ze een hoofdstand doen, waardoor de mist op hun rug kan condenseren en vervolgens naar hun mond loopt, waar ze dan in één ochtend tot 40% van hun lichaamsgewicht kunnen drinken. Leuk om te weten dat een Tok Tokkies soort, de Tenebrionid-kevers leven van door de wind geblazen plantaardig materiaal dat bekend staat als afval of kevermuesli, dat door de wind langs de lijzijde van de duinen wordt geblazen.
Het begint steeds harder te waaien en je begrijpt steeds beter waarom duinen anderhalve meter per jaar wandelen. Voor het spotten van klein grut zijn de omstandigheden niet ideaal maar Horst heeft nog een verassing in petto. Wij rijden langs een lager duin, als plotsklaps Horst de landrover stil zet en richting een duinwand sprint en op het laatst zijn hoed in de lucht gooit. Hij klimt tegen de want omhoog en begint als een bezetene te graven en ja hoor hij komt terug met een bijzonder reptiel; De dansende schopsnyuithagedis woont in de Namib en beweegt zich overdag (dagelijks). Meestal wordt hij waargenomen terwijl hij langs de lijzijde van het duin beweegt, ook wel de slipwand van het duin genoemd, op zoek naar voedsel om te eten.Wanneer hij wordt bedreigd door roofdieren, duikt hij in het zachte duinzand en krijgt zo een andere veel voorkomende naam: de zandduikende hagedis. Tijdens de hitte van de dag, wanneer het zand erg heet wordt, kun je deze hagedis zien dansen op het hete oppervlak van het duin om zijn voeten koel te houden. Hij bereikt dit koelproces door twee voeten tegelijk in de lucht te houden en vervolgens zijn voeten af te wisselen. Door dit proces te herhalen houdt hij zijn voeten koel en minimaliseert hij de warmte die van het zand naar het lichaam wordt overgebracht. Daarom wordt hij ook wel de thermisch dansende hagedis genoemd. Het is een snel bewegende hagedis die insecten vangt door ze met hoge snelheid naar beneden te laten rennen en zelfs motten en vliegende insecten rechtstreeks uit de lucht haalt.
We trekken verder door de woestijn en treffen verder geen slang schorpioen of enge spin aan maar toch zijn wij heel blij met deze safari. Horst heeft met zijn passie en kennis ons een prachtige ochtend gegeven. Als afsluiter mogen we nog even apenkooien op een hoog duin wat met verve gedaan wordt.
Helaas heeft was de kleine camera niet bestand tegen de enorme zandvlagen die af en toe overjoegen en de camera is dan ook in storing gegaan. Bij terugkomst besluiten we onmiddellijk richting een elektronica winkel te gaan, onze hospita weet er twee die we allebei gaan frequenteren. Al gauw blijkt dat wij niet de enige zijn die dit probleem hebben, het zijn er tientallen, waar helaas niets aan te doen is. Teleurgesteld druipen we af gelukkig hebben we nog een camera bij ons en dat verzacht ons leed.
We belanden op een markt waar vele tientallen verkopers hun waar aan prijzen.
Voor het eerst voelt de WHT zich niet thuis want iedere 2 meter wordt waar aangeboden. Vriendelijk slaat hij ieder aanbod af en slentert verder. MJ daarentegen vindt iedereen zielig en begint gelijk te vragen wat iets kost en dat is weer kolen op de molen voor de verkopers. Uiteindelijk beent Moeder Jachthaven een verkoper dusdanig uit dat er een echelon hoger ingeschakeld wordt; een man met een plastic zak vol met palm noten die van ieder willekeurige afbeelding of naam voorzien kunnen worden en voorzien van een leren touwtje als sleutelhanger dienst kunnen doen, is de pineut hij gaat verder onderhandelen met MJ. Als de kruitdampen zijn opgetrokken heeft de man drie noten sleutelhangers aan Marina verkocht voor eenvierde van de prijs. De man probeerde nog aan te geven dan 18 kinderen had op 36 jarige leeftijd en voor alle 18 wilde zorgen maar die ballon prikte Moeder Jachthaven rücksichtslos door.
We verlaten de markt en ontmoeten de rest van het reisgezelschap waarna we gezamenlijk de pier gaan bekijken waar vanavond gegeten wordt. De wind is inmiddels aangezwollen tot 6 Beaufort en het is bijna ondoenlijk de pier zonder nat te worden op te gaan. Toch nemen we de gok en kunnen wat spectaculaire foto’s maken.
Na een tijdje trekken we weer de stad in om op souvenirs te jagen die natuurlijk worden gevonden. Tegen schemer komen we weer terug in de lodge en dan blijkt dat de woestijn heeft toegeslagen; de WHT had een raam in het toilet met aanpalende badkamer open laat staan en inmiddels heeft zich een 5 cm dikke fijne zandlaag afgezet in niet alleen de badkamer maar ook in de toilettassen en alles wat daar stond.
Brigit wordt er niet anders van maar wij vinden het knap stom en kuisen de badkamer zodanig dat er geen zandkorrel meer te zien is.
Tegen diner-tijd lopen we naar de Jetty (zo heet de pier) uit 1907 waar we hopelijk een mooi diner mogen meemaken.
De zee en wind gaan tekeer en het reisgezelschap weet ternauwernood droog in het restaurant aan te komen.
Het wordt een hele speciale gebeurtenis want bij iedere zware golf voelde je het gehele gebouw slagzij maken en klotste de wijn uit de glazen en sloegen de lampen tegen elkaar. Maar dat mocht de pret niet drukken.
Het eten was dusdanig in overvloed dat zelfs de WHT moest passen en een doggybag aanvroeg waarmee hij de twee parkeerwachters blij kon maken. Na een uiterst copieus diner liep het reisgezelschap weer naar de lodge waar en passant aan de bewaker een fleece deken overhandigd werd en het gezelschap snel ging slapen want morgen hebben we een heuse reisdag in het verschiet die wel 7 uur gaat duren.
