Deze ochtend kunnen we relaxed doen want we blijven hier in Twyfel fontein nog een dagje. Na het ontbijt gaan we op eigen houtje op graffiti jacht. Een do it yourself hike is uitgezet langs 18 bezienswaardigheden die ook nog genummerd zijn.
Twyfel fontein is de naam van een waterbron en van het dal waarin deze bron ligt, in de bergen van Damaraland. In de taal Nama/Damara heet het gebied Uri-Ais, “springende bron”. Toen zich in 1947 blanke boeren in de streek vestigden, bleek de bron minder betrouwbaar dan gedacht, hetgeen de huidige naam inspireerde. In 1964 werd de onderneming verlaten, maar de naam is gebleven. De vallei werd beroemd toen er vele honderden prehistorische rotstekeningen werden ontdekt. Het is niet bekend wanneer de ontdekking gedaan werd, onder andere volkenkundige Reinhard Maack en geoloog Volkmann worden genoemd als de eerste onderzoekers die ze wereldkundig maakte. Het bleken meer dan 2500 verschillende prenten te zijn. Nadat er al vele exemplaren waren ontvreemd, werd Twyfelfontein in 1952 uitgeroepen tot nationaal monument, en in 2007 tot werelderfgoed volgens de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Ook op de hoogste berg van het land, de Brandberg, zijn rotstekeningen te vinden. De tekeningen zijn niet alleen vanwege hun ouderdom bijzonder, maar ook omdat ze in de steen gekerfd zijn terwijl primitieve kunst meestal is geschilderd met natuurlijke pigmenten en houtskool. De tekeningen zijn uitbeeldingen van jachtscènes, met jagers die zijn uitgerust met pijl-en-boog. Tussen abstracte en geometrische voorstellingen zijn veel dieren getekend, waarbij opvalt dat in de plaats van poten juist pootafdrukken zijn weergegeven.De datering van de tekeningen is niet eenvoudig, omdat de ouderdom alleen langs indirecte weg kan worden geschat. Met de toenemende leeftijd van de gegraveerde steen benadert de kleur weer die van het oorspronkelijke oppervlak. De snelheid van dit proces hangt af van het weer en andere factoren, die niemand precies kent voor Namibië. Tegenwoordig wordt aangenomen dat de gravures in zes verschillende periodes zijn vervaardigd, beginnend in 300 v.Chr. en eindigend kort na 1800. De gravures zijn zonder metalen werktuigen tot stand gekomen, vermoed wordt dat het gereedschap van de makers bestond uit kwarts, aangezien er veel kwartssplinters nabij de rotsen gevonden zijn.
Het moeilijke van deze hike is dat de nummers op ingenieuze wijze verstopt zijn. Al na een tiental meters komen we de eerste rotstekeningen tegen en niet lang daarna een fossiele plant.
We struinen over het pad en komen allerlei stenen tegen waarvan de mooiste mee kunnen naar de kamer. De WHT lijkt op een gegeven ogenblik op een mijnwerker met een mand vol gedolven erts.
Na een klein uurtje lopen is Moeder Jachthaven dusdanig opgewarmd dat alle veiligheidsventielen op tilt gaan, een duidelijk gevalletje van oververhitting.
MJ keert terug richting lodge in een rechte lijn maar de WHT probeert nog steeds alle bezienswaardigheden te scoren. Op een gegeven moment is hij lost en keert terug via een droge rivierbedding waar hij tot zijn grote vreugde een slang spot en diverse kevers en lizards.
Na terugkeer in de lodge besluit het reisgezelschap de orgelpijpen en de verbrande berg te bezoeken, twee geologische formaties op tien minuten rijden van de lodge.
De zogenaamde orgelpijpen ( Orrelpype in het Afrikaans ) bevinden zich nabij de Burnt Mountain, ten westen van de stad Khorixas in Namibië . Ze maken deel uit van een rotsformatie die bestaat uit een groep zuilvormige basaltblokken die op orgelpijpen lijken. De orgelpijpen werden ongeveer 150 miljoen jaar geleden gevormd als gevolg van het binnendringen van vloeibare lava in een leistenen rotsformatie,die razend snel afkoelde en die in de loop van de tijd door erosie bloot kwam te liggen . De orgelpijpen zijn een bekende bezienswaardigheid en populaire toeristische attractie in de regio Kunene Dat laatste klopt want terwijl het reisgezelschap er scherp op is om niet opgelicht te worden lukt het de locals toch extreem veel geld te rekenen voor nog geen 10 minuten bezoek.
Als we dan de verbrande berg hebben gezien die in ongeveer 5 minuten is bekeken zijn we wel klaar met deze gehypte fenomenen. De Burnt Mountain ( Afrikaans : Verbrande Berg ) is een heuvel met een gestolde lavastroom aan de voet van een 12 kilometer lange vulkanische bergkam in Damaraland in het noorden van Namibië . De 80 miljoen jaar oude lavastroom werd gevormd door thermische en compressiemetamorfose en de rode, bruine, crème en paarse kleuren creëren een opvallend contrast met de omliggende 200 miljoen jaar oude beige rotsen van Karoo- leisteen.
We keren terug richting lodge waar we ons hebben ingeschreven voor een olifanten safari die wij in combinatie met een sundowner gaan doen. Om stipt half vier schepen we ons in in een oude Unimog uit de tweede wereld oorlog bestuurd door een ranger Charles die voor ons olifanten gaat spotten.
Gebruikmakend van hoge giering lage giering en in het inzetten van split differentieel brengt hij ons na een hotsen knotsen kneuzen rally in een gebied wat wel een uur rijden van de lodge ligt met kans op olifanten.
Dan na een kleine nederzetting te zijn gepasseerd stuiten we op een troep olifanten.
Het is ongelofelijk hoe dicht wij bij de olifanten kunnen komen sommige schuren langs de Unimog en je zou ze zo kunnen aanraken. We nemen uitgebreid tijd om van deze close encounter te genieten en we schieten vele plaatjes.
Woestijnolifanten of aan de woestijn aangepaste olifanten zijn geen aparte olifantensoort , maar zijn Afrikaanse bosolifanten die hun thuis hebben gevonden in de Namib- en Sahara- woestijnen in Afrika. Ze hebben de neiging te migreren van de ene waterpoel naar de andere via traditionele routes die afhankelijk zijn van de seizoensgebonden beschikbaarheid van voedsel en water. Woestijnolifanten hebben bepaalde aanpassingen aan het leven in de woestijn ontwikkeld en hebben doorgaans relatief bredere voeten, langere benen en kleinere lichamen dan andere Afrikaanse bosolifanten. Ze zijn herbivoor en hun dieet varieert met de wisseling van de seizoenen. Ze kunnen ‘s nachts wel 70 kilometer lopen om waterpunten te vinden, wat de oorzaak is van hun grotere voeten. In het natte seizoen geven ze de voorkeur aan knoppen en frisgroene bladeren, maar in het droge seizoen overleven ze op droogte tolerante planten zoals de kameeldoorn, mirrestruiken, de mopane- of terpentijnboom en de bladeren en zaaddozen van de anaboom. Volwassen stierolifanten kunnen ongeveer 250 kilogram voer per dag eten en ongeveer 160 liter water drinken, maar ze kunnen wel drie dagen achter elkaar zonder water. Ze gebruiken water, modder of stof om te baden of om hun huid te bedekken.
Na verloop van tijd rijden we terug in de richting van de lodge, het is inmiddels behoorlijk hard aan het waaien en de Unimog ploegt door het zand om op de plek te komen waar onze Sun downer gehouden gaat worden; bovenop een duin wat niet al te ver van de lodge gelegen is.
We drinken wat gezellige biertjes en witte wijn en genieten van de hapjes die charles uitgestald heeft. Het knarst een beetje tussen de tanden maar dat hoort in de woestijn.
De zon gaat in vreemde kleuren onder en we keren terug richting lodge. Daar schuiven we aan voor het diner. Heerlijk Oryx filet staat op het menu onze favoriet. Uiteindelijk keren we terug in ons huisje waar we het zand van ons af kunnen spoelen. Morgen onderweg naar De Grootberg Lodge.
