Met de dauw op onze borst vertrekken we vanuit Kathmandu naar Dhading. Aangezien we deze weg met landrovers dienen te af te leggen hebben we minimale bepakking bij ons en hebben bij vertrek een ontbijtpakket gekregen. De koffers gaan per bus naar Pokhara. De chauffeurs zijn gerecruteerd op ervaring met rijden in de bergen en zijn echte Nepali. Onze chauffeur verblikt of verbloosd niet als er op een gegeven ogenblik drie vrachtwagens tegelijk op ons afkomen, regelmatig denken we dat ons laatste uur is aangebroken maar onze driver anticipeert en reageert formidabel.
Na een korte pitsstop gaan we onderweg.
Een pechgeval bij de tegeliggers zorgt voor een oneindige file wat onze chauffeur niet tegenhoudt toch in te halen….
Er moet zelfs een noodstop aan te paskomen als een haastige bus inhaalt in een blinde bocht en ons bijna frontaal raakt. Zelfs onze chauffeur toont dan enige sporen van emotie. Voort gaat het op de A1 de highway tussen Nepal en China. We stoppen onderweg nog bij een soort vd Valk waar ze toiletten en een mooie tuin hebben.
Dan steken we de rivier over en gaat onze aflevering van dangerous roads echt beginnen !
Al gauw blijkt dat wij een echte attractie zijn in de bergen met de 5 landrovers en in ieder dorp staat iedereen vrolijk te zwaaien en Namaste te ruyoepen.
Het lijkt wel of we in een serie van dangerous roads zijn beland en af en toe hebben we het gevoel of de achterwielen boven het ravijn hangen en bij sommige bochten zie je alleen maar peilloze dieptes voor je.
Dan in de middle of nowhere een slagboom, tja innnen van wegenbelasting kan ook op deze manier.
Hoger en hoger gaat het en dan zien we de Himalayas opdoemen, een majesteus gezicht.
Na dit fantastische fotomoment slingeren we hoger en hoger en komen we in Sreeban Naturecamp aan. Daar krijgen we een center parcs huisje voorzien van koud stromend water, hier zullen we de nacht doorbrengen.
Na een vroege lunch gaan we eerst naar Sayapatri (bij het wat lager gelegen plaatsje Maidan). Daar zijn Mahamata kindjes in het daycare centre en de Mahamata healthpost. Na een korte introductie van de juffen, Januka en Amrita de healthmedewerkster (die straks naar Arubas gaat) zijn de kinderen aan de beurt. We worden warm welkom geheten met een rode tika op het voorhoofd en een bloemenslinger (malla) die steeds door een van de kindjes bij iedereen wordt omgehangen.
Het is een groot feest zeker als de kados worden uitgedeeld.
Dan gaan we verder naar een volgend project naar Arubas. De weg er naar toe, blijkt inderdaad nog minder van kwaliteit en een vangrail kennen ze hier al helemaal niet. De jeeps laten een spoor van stofwolken achter. De chauffeurs doen het kalm aan en besturen de jeeps beheerst zodat er geen onnodige risico’s worden genomen. De route is prachtig en de vergezichten indrukwekkend.
Het nieuw te bouwen kraamcentrum waar we naar gaan kijken is mogelijk gemaakt uit het legaat van Leonore van der Stijl, haar broer Frank die er bij is is net als ons zeer onder de indruk. De reis door dit gebied maakt het voor iedereen die hier nooit eerder was klip en klaar dat de hulp voor dit gebied is absoluut nodig en we ondervinden nu met zijn allen aan den lijve hoe afgelegen Arubas ligt.
Vlak voordat we bij het dorpje aankomen worden we onthaald door de lokale band. Ze bespelen fantastische instrumenten die een voor onze oren onduidelijke melodie spelen. De twee grote hoorns geven op onvoorspelbare momenten bijzondere accenten aan in deze muziek.
Voor wie dit interesseert even de namen van de instrumenten: Narsigng = de grote ronde hoorn, Damaha= de grote ronde bastrom die met 1 stok wordt bespeeld, Sanahi = de kleine toeter, Shurma = de bekkens, Dhalaki= de horizontale trommel die met beide handen wordt bespeeld en tot slot de Tamko, het kleine verticale trommeltje waar fel met 2 stokken op wordt geslagen. Ook hier ondergaan we weer de bloemen ceremonie met bijbehorende tikka. De dorpsdames die ons van de tikka mogen voorzien zijn erg enthousiast en tikkeren dat het een lieve lust is, we zitten dan ook volledig onder het rode goedje.
De band is trouwens niet tot bedaren te krijgen en de burgemeester moet ingrijpen om het fouvouzela geweld te stoppen. Er worden bomen gepland en speeches gehouden.
Vooral voor dit gebied is de aanleg van het kraamcentrum een groot gebeuren en gaat het verschil tussen leven en dood maken.
Na alle plichtplegingen dansen we nog wat en dan gaan we weer terug in de fourwheeldrive.
We willen namelijk niet bij donker terug. We worden uitgezwaaid door het gehele dorp en alle notabelen.
En denken al vooruit aan onze biertjes bij het kampvuur. Helaas heeft iemand slecht karma opgebouwd want de weg wordt geblokkeerd door een dragline waar we niet langs kunnen.
We besluiten en masse de benenwagen te nemen en te voet richting nature camp te gaan, een wandeling van een uur wat goed is voor de kuitjes.
Ver voor zonsondergang komen we aan in het kamp en drinken we onze zuurverdiende biertjes en genieten van een prachtige zonsondergang.
Nou nou dat was me het dagje wel 😊