Good morning Saigon !!!

Zoals gebruikelijk vertrekt de wormholetraveler vanaf Rotterdam CS naar Schiphol met de IC Direct.

In 20 comfortabele minuten wordt schiphol bereikt alwaar aangesloten wordt bij een deel van het reisgezelschap. Er wordt gevlogen met Qatar airways hetgeen betekent dat er niet op een kilo beknibbeld wordt. Dus traveling light is niet echt sprake van…. Vliegen is wachten maar zolang dat in de lounge is, is dat niet vervelend. We vertrekken richting Doha alwaar overgestapt dient te worden richting Ho Chi Min. Het wordt een routineuze vlucht waarbij opgemerkt dient te worden dat op onverklaarbare wijze in het reserveringssysteem van Qatar de wormholetraveler voozien diende te worden van een fruitplatter.34 platters verder kon de traveler geen annanas meer zien maar had wel z’n vitamientjes binnen. Het May hotel waar de eerste nachten doorgebracht wordt is een prima Aziatisch hotel met een hoog glim gehalte.

Volgens schema sluiten de overige reisgenoten zich aan. Twee komen uit Cambodja en twee uit Nepal en zijn al in volledig Aziatische sferen. Nadat iedereen zich opgefrist heeft en zich ontdaan heeft van het reisstof besluit men een drankje en een klein hapje in het centrum te gaan nuttigen. We vinden een typische bierstube waar het aziatische bier heerlijk koel is en de borrelhapjes niet te versmaden zijn.

De stemming zit er goed in en wordt alleen nog maar beter als we uitgenodigd worden door het Sliedrechtse team voor een diner teneinde hun zilveren bruiloft te vieren. Na het invallen van de duisternis gaan we op zoek naar het restaurant waarbij en passant Ho Chi Min city (voorheen Saigon) verkend wordt.

In een onbewaakt ogenblik raken we de jubilerende bruidegom kwijt in de mensenmassa. Het ervaren reisgezelschap zet onmiddelijk zoekteams in, die de afgelegde route tegen de klok in bewandelen. Na ongeveer drie keer de route gedaan te hebben wordt het verloren schaap aangetroffen bij een dame die op een triangel speelt, hetgeen de bruidegom tot wanhoop heeft gedreven. Nadat het gezelschap weer compleet was, gingen we op weg naar het restaurant Xu. Natuurlijk hadden we niet gereserveerd maar gelukkig was er nog plek voor ons in een soort van aquarium waar we Vietnamese fusion gerechten proeven.

Het werd een bijzondere avond en alle vermoeienissen van het reizen vielen van ons af.
Na een goede nachtrust was het vroeg opstaan voor de traveller. Het wonton soepje in combinatie met vers fruit deed wonderen. Het azie gevoel begon zich al aardig te ontwikkelen niet in het laatst door het geweldige achtergrond muziekje wat afgesppeeld werd. Vandaag gaan we op bezoek bij de tunnels die Vietkong heeft gegraven gedurende de Vietnam oorlog en we gaan een bijzondere ceremonie bijwonen die in de Cao Dai Kerk gehouden wordt. We vertrekken per busje en moeten eerst Saigon uit te zien komen. Dat betekent dat we eerst ons door een zee van scooters moeten worstelen. In Saigon zijn 7 miljoen scooters per dag op de weg en zijn het vervoermiddel. Je weet niet wat je ziet; met complete koelkasten achterop, tegen het verkeer in, maar toch er gebeurt zelden een ongeluk.

Na drie uur rijden komen we aan bij de Cao Dai Kerk.Na shoes off mogen we naar binnen; we worden scherp in de gaten gehouden want we mogen niet overal lopen. Deze religie is een poging om de ideale religie te creëren van de Noord- en Zuid-Vietnamese religies voor de hereniging. Het resultaat is een kleurrijke mengelmoes van Boeddhisme, Islam, Confucianisme, Taoïsme, Vietnamees spiritualisme en Christendom. “Cao Dai” betekent letterlijk “hoge toren”; op deze manier wordt er verwezen naar God. De kerk heeft een bijzondere sfeer en de aankleding van de kerk is prachtig.

Onder de tonen van een strijkje schrijden de priesters naar binnen, een prachtig gezicht.

Na wat kodak momentjes besluit de traveler de tempel te verlaten en in de schaduw, in het gezelschap van wat apen, het buitengebeuren te aanschouwen.

Nadat de ceremonie voorbij was mocht onze bus weer voorrijden en gingen we op weg naar de tunnels Củ Chi. Aangekomen bij Củ Chi wisten we een gids te strikken die ons door het openluchtmuseum zou leiden. Eea begon met een propaganda film van de Vietcong die liet zien hoe een schoolmeisje een heldhaftige verzetstrijder werd.

Daarna togen we de jungle in onder begeleiding van onze militaire gids die liet zien wat voor fantastische vallen er gemaakt werden en hoe het gangenstelsel in elkaar stak.

Dit 260 km lange gangenstelsel met drie nivo’s, 6 meter diep was de basis van de guerillaoorlog die in de jaren 60 en 70 heeft plaats gevonden. De tunnels vormden een wereld op zich: er waren ondergrondse werkruimtes waar niet ontplofte Amerikaanse munitie werd omgebouwd tot boobytraps, hospitalen met operatiezaal, slaap- en eetruimtes, vergaderzalen, wapen- en voedselopslagplaatsen en zelfs theaters waar door de strijders poëzie werd voorgedragen of toneel werd gespeeld.
Onder zwaar machinegeweergeluid (je kon er voor de kenners met punt 50 schieten op de schietbaan) kropen we door de tunnels en struinden we door de jungle.

Een hele belevenis ! Daarna liet onze gids nog zien wat voor eten er gegeten werd tijdens deze oorlog; cassave met pinda maalsel.

De gids die beperkt engels sprak: family follow me…..family take picture, family do you have questions, was trots op de guerillatechnieken ontwikkeld door de Vietkong. Echter tegenwoordig, aldus de gids, was Amerika een vriend en niet meer een vijand. Met deze conclusie verlieten we het openlucht museum en gingen we weer richting Saigon. Aangezien de wormholetraveler een afspraak had met de nederlandse consul van vietnam, splitste het reisgezelschap zich deze avond op. Douchefris en voorzien van goede gaven (pindakaas, hagelslag en schuddebuikjes) werden we afgeleverd in de diplomatenwijk waar we gastvrij door de consul ontvangen werden. De consul die gemiddeld zo’n 1000 gasten per jaar ontvangt was blij ons te zien, het was een hele tijd geleden dat we elkaar gesproken hadden. Met een fantastisch diner werd de avond afgesloten en laat na middernacht werd het bed opgezocht. Het was een mooi dagje…