Eindelijk Bukittinggi bereikt en de evenaar gepasseerd

Na een kort nachtje vertrekken we al weer vroeg richting Bukittinggi. En ook deze keer vallen ons de bijzondere zaken op. Transport van kroepoek in allerlei vormen en maten. Je begrijpt af en toe niet hoe deze mannen of vrouwen heelhuids aankomen.

Gelukkig is de rit niet eentonig en heeft onze gids een leuke stop ingepland om een smit te gaan bekijken. In de dessa gebruiken ze best wel veel werktuigen zoals klewangs, messen, bijlen en scheppen. Het is hard werken voor de smit en zijn hulpje, want het ijzer moet gesmeed worden als het heet is…

Voort gaat het en na een klein uurtje rijden worden de Traveler en co getrakteerd op een waterval die omgebouwd is tot pretpark. Via een tol hangbrug gaan we naar de overkant en tot onze verassing komen we in een verassend modern complex terecht.

Het scheelde niet veel of de Traveler had met een kletsnatte Marina verder gemoeten. Tijdens deze fotoshoot gleed ze bijna het water in, de rand bleek spekglad te zijn.

Na dit enerverende bezoek gaan we weer op weg en we kunnen niet wachten tot de volgende stop. Die dient zich na niet zolang opnieuw aan. Dit keer hebben we een koffie stop waar we gelijk les krijgen in planten en kruiden.

Pinda’s

Sereh

Kaneel

Nootmuskaat

Het wordt eentonig maar gelukkig houden we de vaart erin en zonaf en toe stopt onze gids om weer wat wetenswaardig te delen. Nu stoppen we bij een bakstenen fabriekje.

De klei op deze plek is van uitzonderlijke kwaliteit en wordt gebruikt voor het bouwen van aardbevingsbestendige gebouwen. Zoals op beneden staande foto’s duidelijk te zien is worden de stenen via een mal gesneden, gedroogd en dan gestapeld, zodanig dat er een oven ontstaat waar de stenen elkaar verhitten. Dit fabriekje produceert ongeveer zo’n 20 000 stuks per week.

We razen voort en komen nu in het gebied waar de centrale moslim opleiding van Indonesië zit. De kinderen worden hier eigenlijk behoorlijk geïndoctrineerd aldus de gids en ondanks dat hij moslim is, zou hij zijn kinderen hier niet naar toe sturen. De jongens zitten in een soort hutjes langs de weg en de meiden veilig achter een hek. De Traveler en Co kijken hun ogen uit en hebben zo hun mening hierover.

Dan scoren we een rubber verzameling langs de weg. Dit ligt gereed om naar de markt gebracht te worden, het zal daar zo’n 6000 tot 7000 rupiah per kilo opbrengen.

Na nog een stukje kasseienstrook komen we steeds dichter bij de eindstreep.

Een late lunch aan de kant van de rivier, met uitzicht op een gif groen rijstveld doet alle vermoeienissen afnemen. De Nasi pate en soto ayam laten we ons goed smaken.

En onderweg maar weer, we beginnen de stal te ruiken na zo’n 11 uur onderweg te zijn geweest. Gelukkig maken we nog snel een stop bij een hotspring. Het enige bijzondere was dat het hier een verschrikkelijke bende was. Alsof alle afval van het dichtbij gelegen stadje hier gestort was. Eeuwig zonde enneen groot probleem voor Indonesië.

En dan vieren we een memorabel moment we passeren de evenaar en dit wordt in gepaste stijl gevierd; we ontvangen een officieel certificaat waarin bevestigd wordt dat de Traveler en Marina de equator gepasseerd hebben.

Uiteindelijk weten we Bukittinggi te bereiken in de avond, gelukkig blijven we hier twee nachten dus we kunnen ons weer even in koloniale weelde wentelen. Het Novotel Bukittinggi is het voormalige Nederlandse stadhuis. Een prachtig pand wat nog steeds voor een groot deel origineel is.

Na incheck en een goede douche, vertrekken we snel de stad in om op aanraden van de gids te gaan eten bij Cafe Bedudal.

De #1 op Tripadvisor maakt zijn faam volledig waar, de rendang en ayam pedis zijn geweldig enenals de koppi tubruk. En bovenal toe Marina geperforeerd werd in haar bil door een uitstekend spijkertje in de rotan zetel werd een complete stoelzitting gesloopt om haar vooral comfortabel te laten zitten. Een aanrader dus.