We staan vroeg op want we willen de zonsopgang vanuit het panorama park nog vastleggen, het Fort de Kock bezoeken en we willen vroeg in de Harau vallei zijn. Want daar moet nog een kleine wandeling gedaan worden. We gaan vroeg het hotel uit en helaas is het niet heel helder weer maar dat mag de pret niet drukken. We lopen in een kwartier naar het panorama park toe, onderweg aanschouwen we de “Grote Klok” op het centrale plein. Deze klokkentoren is door de Nederlanders gebouwd en wordt door de bevolking Jam gadang genoemd. Merkwaardigerwijs heeft de klokkentoren een Minangkabaus (hoornvormig) dak dat vanuit heel de stad te zien is. Er is best wel wat bedrijvigheid in de stad, mensen zijn collectief aan het gymmen en er wordt gejogd.
Bij het park aangekomen, is deze nog gesloten, maar de gids heeft ons een sluiproute over het kerkhof gegeven zodat we toch mooie foto’s kunnen maken. De Traveler ziet dat niet zo zitten want hij is bang voor geesten…. Gelukkig heeft Marina een bewaker er van te weten te overtuigen dat de Traveler echt naar binnen moet om foto’s te maken. De man zwicht voor haar overtuigingskracht en de poort gaat open. Aangezien we zonder mede toeristen kunnen rondlopen kunnen we veel foto’s maken. We hebben opnieuw geluk want de zon begint te schijnen en de waterdamp stijgt op uit de vallei.
We lopen weer terug naar het hotel voor een snel ontbijt waarna we uitchecken en richting Fort de Kock gaan.
Fort de Kock is een voormalig Nederlands koloniaal fort dat aanvankelijk de naam Sterrenschans droeg. Later werd de naam veranderd in Fort de Kock naar de legeraanvoerder H. Merkus de Kock. In de loop der jaren ontwikkelde zich een stad rondom deze vesting die de naam Fort de Kock kreeg, het huidige Bukittinggi. Tegenwoordig herinneren alleen een gedenkplaats, een paar kanonnen en een paar wallen nog aan de plaats waar het fort heeft gestaan.
Gelukkig zijn er nog een aantal zaken bewaard gebleven, onder andere het waterreservoir wat heel de stad van water voorzag.
De kanonnen op de strategische hoeken van het fort bestrijken de gehele stad
En de wachthuisjes beschermde de soldaten tegen de ongenadig hete zon.
k
Het fort is verbonden met de stad via een hangbrug vanaf waar je heel duidelijk kan zien dat de weg vanaf Medan tot aan het stadhuis loopt.
Ook is er een dierentuin aan die zijde van de stad, in geen enkel opzicht lijkt het op Blijdorp en het liefst had de Traveler de beesten laten ontsnappen uit hun veelal te kleine kooien. De gids legt uit dat deze dierentuin voor educatie wordt gebruikt maar toch daar weegt dit dierenleed niet tegenop. De Traveler troost zich met de gedacht dat hij door het toegangsgeld voor Fort de Kock en de Zoo te betalen in ieder geval de verzorging enigszins veiligstelt.
We vertrekken uit Bukittinggi en gaan richting de Harau vallei waar we gelukkig niet al te lang overdoen. Onderweg spotten we nog een prachtig Minangkabau huis wat volgens de gids door rijke mensen bewoond wordt.
En route stoppen we nog even bij een kroepoek fabriek. Een heel proces is het om de kroepoek Merah te maken.
Aangezien we vanavond samen met de kokkie van onze homestay moeten koken gaan we samen met een van de zoons van de eigenaar boodschappen doen op de markt. We koken rendang en maken gado gado dus moeten we in ieder geval kip halen, de specerijen en de groente.
We halen Jack fruit wat in kleine stukken gesneden wordt
Lombok voor de sambal
Kokos voor de petjil saus van de gado gado
Eieren
Bruine suiker
En de groenten
En de kip die om onze tere hartjes te ontzien geslacht werd terwijl wij de andere verse spullen haalden.
Alles wordt op de scooter van de kok geladen en wij stappen in de auto en rijden naar de homestay.
Uiteindelijk arriveren we bij de homestay en voelen ons onmiddellijk thuis. We worden hartelijk ontvangen door de eigenaar die ons in feyenoord shirt begroet. Deze die-hard fan heet Ikbaal wat eigenlijk niet gek is als je Feyenoord fan bent. De Villa is prima met een veranda en een primitieve douche met koud stromend water en een bak met steelpan om te mandiën. Kortom enigszins spartaans en daarom des te leuker.
We beginnen gelijk met een wandeling door de vallei die ons naar twee watervallen voert. Volgens de gids is het een easy route maar dat hebben we al eens eerder gehoord.
We zijn nog maar net begonnen met de wandeling of we zien korven hangen die gebruikt worden voor het vangen van palingen die in de rijstvelden voorkomen.
Veel vrouwen zijn hier werkzaam op het land en zijn grotendeels verantwoordelijk voor de rijstproductie.
Het grootste deel van de route is in de blakerende zon die recht boven ons staat, de temperatuur loopt op tot zo’n 41 graden maar gelukkig is de weg voor het grootste deel vlak.
Zo af en toe vallen we een keuken in om te zien wat er nu weer gebakken wordt, in dit geval kroepoek ikan
Het gebied wordt redelijk snel ontwikkeld; de Harau Vallei is een toeristentrekker dus reizen de homestays de pan uit.
Regelmatig wordt je aangesproken met Mr, maakt niet uit of je man of vrouw bent ze willen graag met je praten en altijd met een grote glimlach
Dan komen we in de buurt van de waterval, en opnieuw een duidelijk voorbeeld hoe je een prachtig natuurgebied niet moet exploiteren; het is een grote bende, de Indonesische toeristen flikkeren alles wat ze niet meer gebruiken op de grond, vuilnisbakken zijn er mondjesmaat en regelmatig opruimen is niet aan de orde. Er is min of meer een attractie van gemaakt waarbij de locals zoveel mogelijk geld willen verdienen aan koek en zopie verkoop.
Een van de meest vreemde zaken die verkocht werden waren behaarde planten die uiteindelijk zich transformeerde als varens.
Reeds in 1926 werd deze waterval ontdekt en geopend met het verzoek de waterval onaangetast te laten, hoe anders is dat uiteindelijk geworden.
Ook hier zijn we een bezienswaardigheid en moeten we veel foto verzoeken honoreren.
De Traveler doceert en probeert de locals er van te overtuigen dat dit zo niet langer kan, hetgeen ook zelf ingezien wordt maar de struggle of life heeft meer prioriteiten….
Gelukkig hoeft de Traveler en z’n lief niet terug te lopen, er is een becak geregeld die ons snel en veilig naar de homestay zal brengen. E.e.a. Is helaas gedimensioneerd op indische confectiematen en de Traveler en co zitten er in als sardines in een blik. Gelukkig zitten ze zo klem dat eruit vallen onmogelijk is.
Terug oo de homestay duurt het even voordat alle wervels en ribben weer in de juiste stand staan maar dan kan het koken beginnen.
De Traveler krijgt gelijk een lekker klusje in schoot geworpen; het kokossap moet uit de kokosmelange geknepen worden. Drie kilo aan kokos leegknijpen is goed voor de handspieren ….
Terwijl Marina in de Rendang aan het roeren is; je moet geen haast hebben dat gaat minimaal drie uur duren.
De voorbereidingen voor de petjil saus voor de gado gado zijn gestart….
Even een kilo kentang vijzelen, onze kookjuf doet alsof het een makkie is maar de Traveler weet wel beter
Het resultaat verdomd lekkere Gado Gado aldus de Traveler
De traveler en co laten zich het goed smaken terwijl de dino op de achtergrond achter de kinderen aanzit
En zoals vaker ontwikkeld zich een onweersbui die later in de avond losgaat…
We genieten iedere dag van jullie avonturen! Prachtige verhalen en foto’s!