Files op de Puncak Pass en het ereveld in Cimahi

Vandaag vertrekken we richting Bandung via de Puncak Pas. Puncak spreekt je uit als  “poentjak” en betekent letterlijk “top”. Het hoogste punt ligt op ongeveer 1500 meter. De route  van Bogor naar Bandung voert over de Puncak Pas, een bergpas die  zeer geliefd  was  bij  de  oude Indo’s. Tegenwoordig  komen  voornamelijk  de  bewoners  van Jakarta voor een weekendje naar de Puncak pas, omdat het er altijd aangenaam koel is. Vanaf de restaurants op het hoogste punt hebben we fraaie uitzichten over de theetuinen. Helaas is het er zo volgebouwd met hotels en homestays dat het uitzicht verdwenen is. Doordeweeks is het rustig. Omdat er in het weekend regelmatig urenlange files op de bergwegen staan, is er op zaterdag en zondag eenrichtingsverkeer ingevoerd waarbij enkele uren lang 1 rijrichting compleet stilgelegd wordt. Dichtbij de top zijn verscheidene warungs (eenvoudige  eettentjes)  aan  de  kant  van  de  weg, waar je een stop kunt maken voor een drankje en het     mooie uitzicht. Er worden Hollandse poffertjes, erwtensoep, kroketjes en andere Nederlandse gerechten aangeboden langs de weg. Over de kwaliteit heeft de Traveler zo zijn bedenkingen.

Ondanks dat het geen weekend is, is het toch ontzettend druk op deze populaire route. Waarschijnlijk om dat in geheel Indonesië de schoolkinderen twee weken vakantie hebben, is het druk met locale vakantiegangers. Voor de top van de Puncak vragen we onze driver te stoppen bij Telaga Warna. Het is een kleine toeristische trekpleister, en zeker bekend bij de liefhebbers van  de  schrijfster  Hella  Haasse.  Als  klein  meisje  kwam  zij  hier  met  haar  ouders  toen  zij  in  het voormalige  Buitenzorg  woonde.  Deze  plek  was  een  inspiratiebron   voor  haar  debuutroman “Oeroeg”. Het is een schitterende plek die nog steeds een oase van rust is, in een 250 m verderop lawaaiige omgeving.

Het verkeer wordt drukker en drukker en op een gegeven moment rijden we alleen nog maar stapvoets. Vanuit de auto zien we van alles en proberen zo goed mogelijk de bijzondere activiteiten vast te leggen.

De schoenmaker..

Een kleine lunch met Soto

Natuurlijk zie je hopen met afval, maar een afvalberg nee die hadden we nog niet gescoord

Langs deze route zie je veel natuursteen leveranciers die soms complete bergen laten afgraven.

Na uren lang file gereden te hebben, komen we uiteindelijk aan bij een van de belangrijkste te bezoeken plekken voor de Wormholetraveler.

Het ereveld Leuwigajah te Cimahi. Hier ligt namelijk zijn opa begraven waarna hij vernoemd is. De vader van zijn moeder is tijdens de tweede wereldoorlog door de Japanners vermoord en helaas heeft de Traveler hem nooit gekend laat staan ontmoet.

We parkeren de auto bij de ingang van het ereveld en kopen bloemen bij de plaatselijke middenstand. Bij de ingang proberen we naar binnen te komen maar helaas is het hek op slot. Op het indrukken van de elektrische bel wordt niet gereageerd, ondanks een paar keer proberen. Gelukkig hangt er ook een glimmend gepoetste koperen bel, waar de Traveler net bij kan en wreed de serene stilte verstoord door hem te luiden. En ja hoor een conciërge is geactiveerd en komt hardlopend richting de poort. Puffend en blazend opent hij uiteindelijk het hek en vraagt de Traveler & co plaats te nemen aan tafel. In een gigantisch dik boek staan de overledenen die hier begraven zijn genoteerd, met daarachter de plaats op het ereveld. Na enig zoeken wordt de exacte locatie gevonden en kunnen De Traveler en Marina de bloemen leggen en de laatste eer bewijzen aan een Opa die ze nooit ontmoet hebben maar die in de verhalen van de Traveler’s moeder altijd levendig beschreven werd.

Best vreemd je naamgenoot op deze manier te ontmoeten en tegelijkertijd een prachtig moment en een life-time ervaring.

Uiteindelijk na een rit die twee keer zo lang heeft geduurd dan gepland arriveren we in Bandung en checken in in ons luxueuze hotel Grand Preanger

We maken snel kwartier want we willen niets missen van deze mooie stad. We plannen te gaan eten bij “indischetafel” echter daar aangekomen blijkt de tent in de verkoop te staan en moeten we op zoek naar iets anders.

We landen uiteindelijk bij een Sushi tent die in Tripadvisor goed aanbevolen wordt, echter we dienen even te wachten voordat er een tafel vrijkomt. Speciaal voor de Traveler en zijn vrouw worden er twee krukjes gehaald, die pontificaal in de opgang naar het restaurant geplaatst worden. De rest van het volk moet blijven staan. Gelukkig duurt deze ongemakkelijke situatie niet lang en kunnen we aan tafel plaats nemen. Het is by the way heerlijk en de Traveler gaat zeker een positieve aanbeveling schrijven op Tripadvisor.

Volgens typisch Japanse indeling zijn de personeelsleden te onderscheiden in pas beginnend (groen shirt) en ervaren (wit shirt). Heel makkelijk voor de communicatie !

Morgen gaan we Bandung ontdekken het zal een vol programma worden…..