Vandaag hebben we een gevarieerde dag waarin het thema boot en zee best veel terug komt. We willen beginnen met een bezoek aan de Green Canyon echter deze blijkt in verband met moslim festiviteiten pas na een uur open te gaan, dus moeten we een alternatief programma ter plekke verzinnen.Gelukkig houden de Traveler en Marina van onverwachte wendingen en we besluiten te gaan snorkelen. We vragen onze chauffeur ons naar een snorkelstrand te brengen waar we een paar uur visjes en koraal gaan kijken. Bij de snorkel plek, volgens de chauffeur een toplocatie, maar volgens de Traveler een vissershaven, lacht het geluk ons toe. De chauffeur ontmoet tijdens het parkeren een ex-collega die ” toevallig” plek heeft op een boot om ons naar een sublieme snorkelplek ter hoogte van het national park te brengen. Marina onderhandelt over de prijs en voor 300 000 rupiah (ongeveer 18 euro) gaan we een ochtend varen en snorkelen. Er wordt gezegd dat we de boot voor ons zelf hebben maar dat is enigszins bezijden de waarheid.
We blijken met een Indisch gezin in de boot te zitten, zij stappen later over op een andere boot. Het is een vrolijk stel en natuurlijk moet de Traveler op de foto..
Het communiceren met de bemanning en de passagiers gaat een beetje moeilijk maar gelukkig heeft onze tour organisator google translate op zijn telefoon en dat geeft in ieder geval verheldering.
En op onze vraag of er mensen in wonen is het antwoord van google translator:
En dan gaan we snorkelen, de Traveler en Marina hebben hun eigen gear meegebracht en plompen gelijk de zee in. De overige passagiers kunnen niet echt zwemmen en moeten dus hun charmante paarse slank afkledende zwemvest aanhouden. Daaronder dragen ze hun volledige bepakking aangezien ze moslim zijn.
Het is alsof we met de Teletubbies aan het zwemmen zijn, we hebben een hoop plezier en we zien tijdens het snorkelen veel vissen waaronder prachtige maanvissen.
Na een tijdje zijn we het snorkelen zat en klimmen we aan boord, natuurlijk vraagt Marina of ze de boot mag sturen en via google translator komt dat goed over en mag Marina het stuur overnemen. De kapitein heeft als snel door dat Marina prima nautische skills heeft en verdenkt haar ervan zelf een boot te hebben. We gaan eerst buitengaats en de swell van de Indische oceaan is behoorlijk. Na een tijdje over golven van twee meter hoogte geklotst te zijn, keren we terug en als een volleerd surfer, worden de golven bereden.
We komen uiteindelijk uit ter hoogte van het vliegerfestival waarna we weer terugkeren naar de ligplaats van de boot, waar we ook zijn vertrokken.
We betalen de bemanning en wisselen email adressen uit om foto’s te delen. Dat google translator daarbij niet altijd de juiste vertaling geeft blijkt wel uit onderstaande Facebook pagina waarbij Marina als “moeder jachthaven” vertaald is. Vanaf dit moment zal de Traveler haar zo gaan noemen.
Aangezien onze chauffeur nog niet terug is vermaken wij ons langs de water er is ook zoveel te zien……
Eindelijk arriveert de chauffeur en we besluiten direct door te gaan richting Green Canyon. Als we daar arriveren gaan net de kassa’s open en hoe kan het ook anders mogen we met de eerste boot mee.
We hebben pakket 2 gekozen want dan mag er ook gezwommen worden en gaat de boot door tot in de Green Canyon.
De rit is werkelijk adembenemend, de lichtval is spectaculair en het water, ondanks zijn groene kleur, kraakhelder.
We scoren een ijsvogel, prachtig blauw, maar helaas razendsnel en dus niet op de foto.
Met onze boot trekken we ook veel bekijks
De vissersnetten die te drogen hangen
En leguanen lekker lui in het zonnetje
Dan spotten we een leguaan die het water in plonst en welke onderwater goed te volgen is, heel bijzonder !
Uiteindelijk komen we aan in de Green Canyon en Moeder Jachthaven en de scheepsjongen gaan een potje zwemmen. De Traveler bekijkt het een en ander geamuseerd.
Terwijl de moeder Jachthaven aan het zwemmen is ontstaat er bij de aanlegplaats een totale Indische chaos, niet allen op de weg, maar ook op het water gebeurt dit spontaan. Alle gecharterde boten proberen zo gunstig mogelijk aan te leggen wat tot een verkeersinfarct leidt. Daarboven op kan niemand zwemmen en moeten ze hun zwemvest aan. De Traveler vindt het een wonder dat er niemand verzuipt.
Uiteindelijk keren we terug en zwaaien naar alle tegemoet komende boten.
We stoppen voor een snelle lunch bij Pringsewu en zien dat de medewerkers locker in de eetruimte opgehangen zijn; je kan er niet veel in opbergen maar wel je telefoon in opladen.
Na onze lunch gaan we rap door naar het strand waar weer van alles te beleven is.
De vissersboten komen aan land om hun vangst af te geven en de strandvissers kunnen bij dood tij mooi even de netjes legen
Natuurlijk poseert iedereen braaf voor ieder foto verzoek en ook deze middag zijn de fans van de Traveler weer aanwezig.
In maart 2016 is deze boot tot zinken gebracht door de Indonesische autoriteiten nadat deze betrapt was op illegaal vissen. Helaas werd ook het aanwezige koraal rif vernietigd hierdoor.
De onderstaande zon geeft fantastische lichteffecten welke we zo goed mogelijk trachten te vangen.
We steken het schiereiland over en wandelen in de invallende schemering terug richting hotel.
Ook hier kan de Traveler niet ontsnappen aan de groupies en ook Moeder Jachthaven moet er aan geloven.
Het schiereiland van Pangadarang is een Nationaal Park en er komt allerlei wildlife voor zoals apen, papegaaien en herten. Soms komen de herten uit het park buurten op de plaatselijke vuilnisbelten om wat easy voedsel te halen.
Vissen op haaien is een illegale activiteit echter als je maar genoeg change money hebt kan er veel in dit land.
We wandelen verder en komen bizarre design hotels tegen waar een schoonheid commissie in Nederland zich zou verslikken in de ochtend thee, als dat design op hun buro zou belanden
Terug in het hotel spoelen we zout en vuiligheid van ons af en bereiden ons voor op een hernieuwde kennismaking met de Pasar Ikan. Wij besluiten de becak te nemen en niet te gaan lopen
Bij de Pasar Ikan is er weer heel veel verschillende soorten vis aangevoerd, zelfs een haai ligt er ter consumptie. De Traveler en moeder Jachthaven besluiten udang en cumi goreng te nemen met zeekraal en boontjes als groente. Marina mag zelfs in de keuken foto’s maken en opnieuw hebben we een top avond.
En opnieuw weet de cashier exact wat er geconsumeerd is en hebben we opnieuw uitgebreid en lekker gegeten voor een zelfs naar Indonesische maatstaven aangenaam geprijsde maaltijd.
De becak brengt ons zonder CO2 uitstoot weer terug bij het hotel waar de Traveler en Marina zich te rusten leggen onder hun reisklamboe die ze te voorschijn hebben gehaald toen er diverse muggen in de kamer aangetroffen werden. Morgen opweg naar de Borobudur.
Jee wat prachtig daar , die Green Canyon 👍👍👍, leuk al die fotos !