Het is nauwelijks licht als de WHT in de auto stapt om richting Manapouri te gaan, in tegenstelling tot de voorafgaande dagen regent het behoorlijk dus heeft het gezelschap zich waterdicht omhuld. Zoals eerder aangegeven hebben we last minute onze reisplan om moeten gooien en is de bestemming Doubtful Sounds geworden. Fris en fruitig gaan we onderweg en genieten opnieuw van de verassingen die moeder natuur in New Zealand voor ons in petto heeft. En ja hoor we zijn het dorp nog niet uit of de zon piept door de wolken creëert een prachtig plaatje voor ons die fotograaf Yannick gauw vastlegt.
Na een half uur durend ritje komen we aan in Manapouri gelegen aan het Manapourimeer. Hier schepen we in op een boot van Rederij Realjourneys waar we al eerder mee gevaren hebben. Teneinde bij Doubtful Sounds te bereiken moet er vanuit Manapouri met een boot over het Manapourimeer tot aan West Arm gevaren worden en van daaruit met een korte busreis over de afgelegen Wilmot Pass Road naar Deep Cove, het meest oostelijke punt van de sound gereden worden. Een hele onderneming dus.
Aangekomen in West Arm stappen we in de bus en natuurlijk zitten we weer strategisch op de plekken met het beste uitzicht want tijdens de korte busreis over de afgelegen Wilmot Pass Road naar Deep Cove wordt er gestopt voor spectaculaire fotomomentjes.
Dit gebied is een van de natste plekken in New Zealand, het regent er bijna altijd en er valt zo’n 8 meter per jaar. De WHT heeft de indruk dat die 8 meter vandaag valt want het plenst! De Wilmot Pass road is aangelegd in de jaren zestig ten behoeve van het vrachtverkeer voor de aanleg van de Manapouri waterkrachtcentrale. Het werd uiteindelijk de duurste weg van New Zealand; 2 NZ$ per cm en dat voor een 21 km tellende weg…..
We hebben geluk we spotten de Kea een inheemse papegaaiachtige die met name leeft in de bergen in Nieuw-Zeeland. Hij heeft een zeer spitse, gekromde bovensnavel. Het verenkleed is: bruin-groen met feloranje ondervleugels. De kea is op het eerste gezicht donkergroen, maar als hij opvliegt wordt het knaloranje onder de vleugel zichtbaar. De kea behoort tot de groep papegaaiachtigen die hoofdzakelijk van nectar en stuifmeel leven, maar ook vruchten, insecten en verse twijgen worden weleens gegeten. De vogels blijken ook wel eens een schaap aan te vallen. Ze klampen zich vast op de rug en plukken eerst de wol. Vervolgens scheuren ze de huid open eten van het vet en vlees. Deze nieuwsgierige vogel is een van de slimste en creatiefste papegaaien. Ongeveer 10.000 jaar geleden, zo is de theorie, heeft de vogel zich moeten aanpassen aan het veranderende klimaat van de ijstijd. De snel veranderende, klimatologische omstandigheden liet alleen de creatiefste vogels overleven.
De kea is, in tegenstelling tot alle andere bekende papegaaisoorten, een omnivoor. Het is bekend dat de kea eieren van andere vogels eet. Maar toen zich in de 18e en 19e eeuw schapenboeren in de valleien gingen vestigen, ontdekten de kea’s dat ze zich goed konden voeden met schapenbloed. Steeds vaker drongen kea’s ‘s nachts schaapstallen binnen en pikten de weerloze schapen in hun nek en rug om het bloed en het vet op te eten. Door dit eetgedrag stierven veel schapen.
Gaandeweg de 19e eeuw werd de kea als schadelijke vogel gezien en boeren begonnen de papegaaien massaal uit te roeien. De bijnaam van de kea luidde de gevederde wolf vanwege het grote aantal dode schapen. Omdat kea’s dwangmatig nieuwsgierig zijn legden boeren ‘s nachts vuurtjes aan waardoor de vogels werden aangelokt. Vervolgens was het afschieten natuurlijk kinderspel.
In de jaren 60 van de 20e eeuw begon de wintersport zich in het middelgebergte van Nieuw-Zeeland te ontwikkelen en de kea’s speelden daar weer op in. Ze zijn nu overal te vinden waar mensen op wintersport zijn. Ze leven van het afval dat de mensen achterlaten of ze houden zich op terrasjes en parkeerplaatsen op om het beschikbare voedsel weg te kapen. Kea’s staan erom bekend dat ze op onbewaakte plekken rubberen dichtingen van auto’s slopen. De kea staat als bedreigde diersoort op de internationale Rode Lijst van de IUCN.
Even later stoppen we opnieuw want de gids wijst ons op een aantal markeringen in het regenwoud. Deze markeren de aanwezigheid van vallen want sinds de introductie van (eier)rovers als de hermelijn, zwarte rat en possums in New Zealand worden vele loopvogels zoals Kiwi en Bushhen bedreigt. De natuurbeheerders spenderen vele miljoenen om deze endemische rovers te vangen en uit te roeien want ze zijn een bedreiging voor de originele Nieuw Zeelandse dieren.
Uiteindelijk arriveren we in Deep Cove en schepen ons in om de Doubtful Sound af te varen. Het is alsof we figureren in de Jurassic Parc film, de WHT verwacht ieder moment dat een vliegende dinosaurus over het schip scheert. Ondanks het matige zicht hebben de Doubtful Sounds iets dramatisch en schieten we vele mooie plaatjes.
Doubtful Sound is het diepste fjord (421m) in het Fiordland National Park aan de Tasmanzee. In vergelijking met het bekendere Milford Sound beslaat Doubtful Sound een groter oppervlak en biedt het meer variëteit aan landschappen. Doubtful Sound kreeg de naam ‘Doubtful Harbour’ in 1770 van Kapitein James Cook, belast met het cartograferen van Nieuw-Zeeland. Hij twijfelde of hij, eens hij zou zijn binnengevaren, nog buiten zou kunnen raken tegen de dominante westenwinden in. Het werd later herdoopt door walvisvaarders. Leden van een Spaanse wetenschappelijke expeditie maakten in 1793 de eerste kaart van de fjordmond aan en creëerden zo de enige cluster Spaanse namen op de kaart van Nieuw-Zeeland: Febrero Point, Bauza Island, Nee Islets, Pendulo Reach en Malaspina Reach. Volgens de Maorilegenden werd Doubtful Sound, net als de rest van Fjordland, in de rotsen uitgehouwen met een dissel door de godheid Tu Te Raki Whanoa.
Doubtful Sound is, in tegenstelling tot wat de naam suggereert, geen sound (zee-inham), maar een fjord. Waar een inham een fluviatiele (door een rivier) oorsprong heeft, is een fjord ontstaan door de erosieve werking van ijs onder de vorm van gletsjers. Er zijn drie duidelijke zij-armen die ontspringen aan de hoofdarm: Crooked Arm, Hall Arm en Bradshaw Sound.
Het landschap wordt gekenmerkt door een dramatisch reliëf met diepe valleien, weelderige begroeiing en hoge regenval (7.6 meter per jaar aan Deep Cove). Het aantal permanente watervallen is vrij laag, maar op dagen van hoge regenval, zoals vandaag, wordt de sound geflankeerd door soms duizenden individuele watervalletjes. Voorbeelden van permanente watervallen zijn Helena Falls aan Deep Cove en Browne Falls (meer dan 600 meter hoog). De regio is tektonisch heel actief en is onderhevig aan aardbevingen en wordt doorsneden met ontelbare breuklijnen. Het merendeel van de rotsen is opgebouwd uit hoge-graads metamorf granuliet en gneiss.
Het water van Doubtful Sound wordt gekenmerkt door een donker gekleurde (tannine) zoetwaterlaag die boven op het zoute water drijft. Het gevolg daarvan is het ontstaan van een lichtschuwe diepwaterfauna en -flora dicht tegen het wateroppervlak. Bovendien herbergt de sound een permanente populatie Bottlenose Dolphins en Fur Seals en het is niet ongewoon er Fiordland Crested Penguin en Blue Penguin waar te nemen. Helaas vandaag heeft de gehele dierenpopulatie besloten binnen te blijven hetgeen de Wormholetraveler volledig kan begrijpen.
Dicht bij de mond van Doubtful Sound liggen Secretary Island, een 8140 ha groot eiland dat men recentelijk zo goed als pestvrij heeft gemaakt en het Marien Nationaal Park ‘The Gut’.
Na een vier uur durende onstuimig boottocht keren we weer terug en gaan in omgekeerde richting terug naar ons onderkomen bij Te Anau. Zodra we weer in Manapouri zijn breekt de zon door en verbeterd het met de minuut. We droppen onze natte spullen en nadat we de vanAnaarBeter site van de Nieuw Zeelandse ministerie van verkeer en waterstaat hebben gecheckt besluiten we alsnog richting Milford Sound te rijden, daar dat een mooie route moet zijn. We rijden het niet helemaal maar maken wel stops om het een en ander vast te leggen.
Milford Sound is de bekendste fjord van Fjordland. Het is vernoemd naar Milford Haven in Wales, en de Cleddau-rivier die door Milford Sound stroomt is vernoemd naar zijn Welshe naamgenoot. De Maori-naam voor Milford Sound is Piopiotahi.
De route is prachtig en de fotomomentjes zijn legio vooral de Mirror Lakes zijn spectaculair en de fototoestelgeheugenkaarten worden gloeiend heet.
Het is een zeer lawine gevaarlijk gebied en op vele plekken mogen we niet stoppen. Af en toe komen we restanten van steenlawines tegen die zelfs bij de Wormholetraveler die toch wel wat alpine ervaring heeft, ontzag in boezemen.
We besluiten bij de enige tunnel in de route om te draaien en retour Te Anau te gaan.
We stoppen bij de lokale supermarkt en scoren daar pizza’s die we in stijl in de Te Anau Lodge ons onderkomen klaarmaken en in de mooie eetkeuken verorberen. Een prachtige dag vol met hoogtepunten komt ten einde. Morgen naar Queenstown de actiestad van NZ !
