Deze ochtend gaan we op jacht naar de potvis en aangezien Kaikoura de plek is om deze gigant te aanschouwen moeten we ons om 07:15 melden bij het Whale Watch Center. Het belooft een grauwe dag te worden en men heeft ons aangeraden ons warm te kleden, gelukkig laat de zon zich zien tijdens de zonsopgang en we schieten zo vroeg als het is een paar plaatjes.
We parkeren de Travelmobiel klokslag 07:15 en checken voor onze tour in. We worden gewaarschuwd dat er een swell van 1 meter staat en er kans op zeeziekte is. We kunnen nog pilletjes kopen maar niemand van ons denkt zeeziek te worden dus resoluut slaan we dat aanbod af. Om 07:45 dienen we ons in de brievingskamer te melden alwaar we een veiligheidsinstructie ontvangen. Daarna wordt er plaatsgenomen in de bus die ons naar de haven brengt alwaar onze whalewatch boot op ons wacht.
Na wat vertraging; er zijn altijd toeristen, die ondanks dat er omgeroepen wordt dat de passagiers van 07:45 dienen in te stappen, rücksichtslos de bus in gaan en dus verwijderd moeten worden, arriveren we in de haven bij de boot.
We mogen aan boord en nemen plaats op strategische plekken, er wordt uitgelegd welke marine zoogdieren we kunnen spotten en dat er twee keer geluisterd wordt naar de aanwezigheid van potvissen. Tijdens deze momenten mogen we uit onze stoelen en op het buitendek om de mogelijke walvissen te spotten. Ook krijgen we gedurende de reis veel informatie over de aan te treffen dieren.
Kaikōura is een van de weinige plaatsen op de wereld waar potvissen het hele jaar door en dicht bij de kust te zien zijn. Ze komen hier samen omdat de 3 km diepe Kaikōura Canyon recht tegen de kust aan loopt en een zeldzaam systeem van zeestromingen creëert die een zeer rijke marine voedselketen ondersteunen. Potvissen staan aan de top van deze voedselketen en de overvloed aan vis zorgt ervoor dat ze het water van Kaikōura hun thuis maken.
Potvissen (Sperm Whales)zijn vernoemd naar de spermaceti-olie (was) die ze produceren in het spermaceti-orgaan in hun hoofd. Het is vanwege deze olie dat de mens op de potvissen jaagde; met deze spermaceti-olie werden rookloze kaarsen gemaakt in de 19e eeuw. De laatste potvis die in Kaikōura werd gejaagd, was op 21 december 1964
Potvissen behoren tot de walvissen die het diepst duiken, ze duiken meestal honderden meters om hun voedsel te vinden, maar zijn ook waargenomen op diepten van meer dan 3000 meter, wat fenomenaal is. Ze zijn ook de kampioen-ademhalingsinhouders die over het algemeen gemiddeld 40 tot 60 minuten duiken maken, maar er zijn er al die met meer dan 2 uur adem inhouden geregistreerd zijn.
Potvissen eten prooien op of nabij de oceaanbodem; inktvis is hun belangrijkste dieet, maar ze eten ook haaien en verschillende benige vissen. In tegenstelling tot andere soorten walvissen die alleen tijdens bepaalde tijden van het jaar voeden, voeden potvissen de hele tijd, ze kunnen elke dag ongeveer 3% van hun lichaamsgewicht eten, wat voor een volwassen mannelijke potvis ongeveer 1,5 ton voedsel per dag kan betekenen .
In Kaikōura komen alleen de mannelijke Potvissen, de vrouwtjes en de jonge walvissen verblijven in de warmere tropische wateren. Kaikōura is een voedingsbodem voor de jonge mannen die hier komen om zichzelf te voeden en sterker te maken en zichzelf sociaal en seksueel aanvaardbaar te maken voor later in het leven.
Soms als je geluk hebt zijn er ook Blauwe Vinvissen te spotten bij Kaikōura. Blauwe Vinvissen zijn het grootste, zwaarste en luidste dier dat ooit op aarde heeft geleefd. Ze kunnen zo lang zijn als een Boeing 737 en zes keer zo zwaar. Hun hart is zo groot als een kleine auto en hun tong is zo groot als een Afrikaanse olifant. Het fluitje van een Blue Whale is zo luid dat het onder water over hele oceanen te horen is. De Blue Whale-spuit is meer dan 9 meter hoog en zo groot dat hij een wolk vormt die boven de zee zweeft lang nadat de walvis is gedoken. Een enkele blauwe vinvis moet tot 4,5 ton krill per dag eten om zijn enorme lichaam van brandstof te voorzien. Ze filteren uit het water met 400 paar baleinplaten en moeten zich de klok rond voeden. De naam ‘Blue Whale’ komt van hun verrassende elektrische blauwe huidpigmentatie die een spectaculaire neongloed onder water afgeeft.
Eens waren er ongeveer 225.000, ze zijn gejaagd tot bijna uitsterven. Alleen al in het walvisseizoen 1930-31 werden 30.000 Blauwe Vinvissen gedood, voornamelijk door Britse en Noorse walvisvaarders. Vandaag zijn er nog minder dan 2.000 op het zuidelijk halfrond. Ze worden sinds 1965 beschermd. Blauwe Vinvissen zijn lid van de walvisfamilie Fin en Sei. De bedreigde Sei Whale wordt nog steeds gedood door Japanse walvisvaarders.
Blauwe Vinvis worden op verschillende tijdstippen gedurende het jaar langs de kust van Kaikōura waargenomen, meestal op een missie terwijl ze passeren, wanneer ze tijdens onze reizen worden waargenomen, is het inderdaad heel bijzonder.
Alle twee bovengenoemde walvissen zijn seizoensgebonden bezoekers van Kaikōura.
Daarnaast zijn er ook Orka’s te spotten. De Orka is een van de weinige walvisachtigen (walvisachtigen zijn walvissen, dolfijnen en bruinvissen) waarvan bekend is dat ze op andere zeezoogdieren jagen. Ze worden de wolven van de zee genoemd, omdat ze in roedels jagen, net als wolven op het land. Van Orka’s is bekend dat ze op alles jagen, van kleine dolfijnen (ja, ze jagen op andere dolfijnen) tot Blauwe Vinvissen (het grootste bekende dier dat er bestaat). Enkele van de meest interessante prooien die orka’s consumeren zijn: Eland , Vogels, Walvissen and IJsberen.
Bij Kaikōura zijn ook de volgende zeevogels te zien: Hutton Shearwaters, stormvogels, Albatrossen, Mollymawk en pinguins.
Hutton’s Shearwater / tītī werden voor het eerst beschreven in 1912, maar het was pas in 1965 dat hun Seaward Kaikōura bergbroedplaatsen opnieuw werden ontdekt door Geoff Harrow, een amateur-christchurch ornitholoog.
De volwassen populatie van Hutton’s Shearwater is ongeveer 460.000, maar de soort is aangemerkt als ‘nationaal bedreigd’ vanwege de snelle achteruitgang.
Zes soorten Shearwaters zijn te zien aan boord van Whale Watch-tours en rond de kust van Kaikōura. Soorten waaronder de Bullers Shearwater, Sooty Shearwater, vleesvoet Shearwater, Short-tailed Shearwater en de Fluttering Shearwater.
Van de 14 variëteiten van stormvogels die Kaikōura bezoeken, is de grootste de woest ogende zuidelijke reuzenstormvogel en de kleinste de kleine gewone duikvogel die maar liefst 130 gram kan wegen. Stormvogels staan bekend om hun vermogen om na prooi onder water te ‘zwemmen’ – sommige duiken tot een diepte van 10 meter of meer.
Stormvogels zijn aaseters die je vaak tegenkomt op Whale Watch-tochten, omdat ze graag rond walvissen, dolfijnen en zeehonden hangen om voedselresten te pakken die naar de oppervlakte worden gebracht. De zuidelijke reuzenstormvogel is ook waargenomen bij het doden en eten van kleinere zeevogels.
Op bijna 4 meter heeft de Wandelende Albatros de grootste spanwijdte van elke levende vogel. Hoewel extreem bedreigd, worden 13 soorten albatrossen aangetroffen, waaronder de prachtige Albatros van Salvin, welke aangetrokken is tot de wateren van Kaikōura waar ze soms te zien zijn met het vangen van grote stukken inktvis die door Potvissen naar de oppervlakte zijn gebracht.
Vier soorten pinguïns zijn rond Kaikōura gespot door Whale Watch-bemanning – de Chinstrap Penguin, de Fiordland Crested Penguin, de Yellow-eyed Penguin en de Blue Penguin. Geelogige en blauwe pinguïns zijn de meest voorkomende soorten.
De tocht zal 2,5 uur duren en de deining is behoorlijk en al gauw beginnen een aantal passagiers wit uit te slaan. Maar de bemanning is onverbiddelijk je mag niet gaan staan en als je zeeziekte voelt opkomen probeer dan af te koelen door je jas uit te trekken zodat je niet te warm wordt. Je mag pas uit je stoel komen als we op de eerste spotplek arriveren. Het zicht is niet altijd even goed door regen en buiswater maar de WHT probeert de eerste walvis te spotten door zo goed en zo kwaad als het gaat richting horizon het spuiten te signaleren.
De tocht wordt heftiger naarmate we meer buitengaats komen en steeds meer mensen beginnen last te krijgen van hun evenwichtsorgaan.
Nadat we door een enorm veld van oranje algen zijn gevaren legt de kapitein stil om te luisteren of er ergens een Potvis aan het communiceren is.
Helaas nul op rekest en als dan ook op de tweede plek er niets te horen en spotten valt buiten de voorbij vliegende albatrossen, gaat het met volle kracht richting de zusterboot die een potvis hebben gehoord. De vraag alleen is hebben we tijd genoeg en komt het guppy naar boven ?
Het begint steeds meer op een helletocht te lijken, mensen kotsen in zakjes die hun worden aangereikt en door het getrainde personeel weer worden opgehaald als ze vol zijn. Sommige Aziaten liggen in elkaar gedraaid als een zak ellende op hun stoel, terwijl de WHT zijn meegebrachte boterham heerlijk aan het oppeuzelen is. Het begint serieus naar braaksel te stinken in de passagiersruimte wat het er allemaal niet gezelliger op maakt.
Dan moet de kapitein het besluit nemen dat er geen tijd meer is om door te gaan en gaat het weer op huis aan, groot is de teleurstelling als blijkt dat we helemaal niets gaan zien, geen Potvis, geen Blauwe Vinvis, geen Orka en zelfs geen Dolfijn. Bij aankomst in de haven krijgen we te horen dat we 80 % van de gemaakte kosten terug krijgen omdat we tot de 2% behoren die geen walvis te zien krijgen. Ondanks de teleurstelling, een goede service van de Whalewatch Kaikoura Company en opnieuw het bewijs dat moeder natuur zich niet laat leiden.
We arriveren weer in de haven en keren per bus terug in het Whalewatch station waar we ons bewijs van restitutie meekrijgen. De meeste zeezieken zijn inmiddels hersteld en lopen nog een beetje verdwaasd rond, zich afvragend wat hun in godsnaam is overkomen in de afgelopen uren.
We starten het Travelmobiel en gaan onderweg naar onze volgende bestemming de Punga Cove gelegen in de Endeavour Inlet in Marlborough.
Marlborough kan in vier gebieden worden verdeeld. Twee delen, in het zuiden en het westen, zijn bergachtig. Het zuidelijke deel van de staat bevat de toppen van de Kaikoura Ranges, zij maken in feite deel uit van de Nieuw-Zeelandse Alpen of ook wel Zuidelijke Alpen.
Tussen deze twee gebieden ligt de lange vallei van de rivier de Wairau. De vallei verbreedt zich tot een wijd platteland in het oosten, waar ook Blenheim ligt. Deze regio heeft erg vruchtbare grond, en gematigd weer en is als zodanig het centrum geworden van de wijnindustrie in Nieuw-Zeeland. Dit is waar wij een lunch stop maken en waar wij tevens wat lekkere wijntjes gaan proeven
We stoppen bij de Wither Hills en nemen plaats in het proef lokaal waar we op een leuke en ongedwongen manier wijntjes proeven.
We proeven Rarangi Sauvignon Blanc 2016, Kerseley Riesling 2011, Kuranui Pinot Gris, Caudalie Rose 2018, Taylor River Pinot Noir 2016, Late Harvest Sauvignon Blanc, en een Noble Riesling 2016. We besluiten ook de lunch te gebruiken en die is van eenzelfde kwaliteit als de wijn; uitzonderlijk goed!
Bij het vertrek kopen we wat flesjes wijn, dus dat zit goed in de komende dagen.
Na deze heerlijke stop waarbij de teleurstelling over de niet gespotte walvissen weggespoeld werd, gaan we door naar onze uiteindelijke bestemming Punga Cove gelegen in de Marlborough Sounds. De Marlborough Sounds staan bekend om hun schoonheid. Punga Cove ligt in het zuiden van een van de grotere sounds, Endeavour Inlet genaamd.
Onze Haarspeldbochten specialist rijdt ons in minimale tijd door het bochten parcours van zo’n 60 km.
De laatste 6 km gaat over een gravelweg, waarbij eventuele volgers van het Travelmobiel, nul zicht hebben door het kolkende stof, wat opdwarrelt tijdens het rijden.
Uiteindelijk arriveren we en checken in. Dit keer hebben we villa’s met uitzicht op de sound. Het complex is tegen een steile heuvel gebouwd en wat nogal wat vergt, als men zich moet verplaatsen. De Travelmobiel is boven op de heuvel geparkeerd en onze bagage wordt met een soort quad naar de huisjes gebracht.
We installeren ons snel en een aantal van de groep gaan kanoën.
Het waait behoorlijk en begint ook te regenen dus de lol gaat er snel af,
Na snel gedroogd en verkleed te zijn zoeken we de Punga Cove Shack op, waar we kennis maken met een aantal vreemde kostgangers, zoals Sherlock, een kuiken en een pelsrob die een vaste slaapplek heeft, op een voor anker liggend schip.
We nemen Pimm’s & Sangria en komen al snel in het juiste vakantie gevoel. Na allerlei tips gekregen te hebben van de Nederlandse manager van het park, zoals waar glowwormen te vinden zijn op 2 minuten afstand en wat een goede hike is om de volgende dag te doen, gaan we terug richting villa om op te frissen en richting restaurant te gaan.
We melden ons in het restaurant en ondanks dat dit een remote plek is, concluderen we dat we een culinair pareltje aangetroffen hebben. Het is heerlijk ! Een bewogen dag komt in stijl tot een einde.
Ahh jammer van de gemiste vissen op zee maar wel fijn dat de wijntjes zo lekker waren , weer een bijzondere dag !