Deze ochtend gaan we de De Tongariro Alpine Crossing doen. Het is een hike in het Tongariro National Park in Nieuw-Zeeland. De 19,8 km lange hike wordt gezien als een van de spectaculairste wandelingen op het Noordereiland. De wandeling loopt over een vulkanisch terrein, welk ontstaan is door uitbarstingen van de Mount Ngarahoe en de Mount Tongariro.
De wandeling duurt ongeveer acht uur. Aangezien het een extreme wandeling is, vraagt het om een goede conditie en alpine kennis. Vlak na de start komt het zwaarste stuk van de wandeling. Over dit vrij steile stuk doet een gemiddeld persoon ongeveer drie kwartier.
Tot aan 2007 werd de wandeling de Tongariro Crossing genoemd, maar het werd veranderd naar Tongariro Alpine Crossing. Dit omdat het een beter inzicht geeft op het terrein. Mensen met een slechte uitrusting worden afgeraden aan de wandeling deel te nemen.
We worden vroeg wakker van de wind en regen die rondom het appartement huilt, dat klinkt niet goed maar aangezien we besloten hebben in ieder geval te starten beginnen we onze uitrusting te controleren. We hebben het advies gekregen ons in ieder geval warm aan te kleden, want voor een deel van de hike lopen we in -6 C graden. We hebben energie repen die ons naast onze lunchpakketten op de been moeten houden. Twee liter water en een fles cola behoren ook tot de uitrusting. Extra droge sokken, handschoenen, muts, zonnebril, anti-skid shoe clamps en EHBO kit. In totaal zo’n 12 kilo bepakking. Na een goed ontbijt pakken we in en gaan op weg, richting start van de Tongariro Alpine Crossing. Dat is zo’n 15 km rijden vanaf ons appartement en Marina gaat ons brengen en zal tot het eerste beslispunt zo’n anderhalf uur met ons meelopen en dan terugkeren, daar dan het echte alpine gedeelte begint en zij dat niet wil lopen.
Aangekomen bij de start van de hike regent en waait het nog steeds en grote borden waarschuwen dat de hike ten zeerste wordt afgeraden, aan niet goed voorbereidde lopers. We doen een reality check en controleren de meteo die er in de ochtend niet best uit ziet. Toch besluiten we te gaan want de berg of Doom lokt.
We lopen door een spookachtige omgeving, die er vreemd genoeg prachtig uitziet. Langzamerhand daalt de temperatuur, gelukkig hebben we wind mee en zijn we behoorlijk beschermd tegen de regen.
In de wc’s zijn borden opgehangen die je informeren en wijzen op de gevaren en risico’s. Uiteindelijk, na anderhalf uur lopen, komen we aan bij de soda springs waar we afscheid nemen van Marina. Zij loopt terug en zal ons aan het eind van de dag oppikken aan de andere kant van het Tongariro gebied.
Langzamerhand wordt het steiler veranderd het gebied in gestold lava en grote lava mortieren.
Op een mooie dag lopen hier duizenden mensen waarvan sommigen ook naar de wc moeten, dus zijn er op bepaalde punten openbare toiletten gemaakt, waar je enigszins comfortabel naar de wc kan gaan.
We arriveren bij het tweede punt waar grote borden aangeven dat het onverstandig is door te gaan als je fysiek ongemak hebt, vermoeid ben, onderkoeld ben etc. We hebben nu het eenvoudige stuk gehad en gaan nu van 1458 m bijna loodrecht stijgen naar 1898 m en na opnieuw een reality check gaan we door. We bestijgen de South Crater. De wind beukt op de flanken en af en toe worden we opzij geblazen. Gelukkig lopen we af en toe in de luwte en de sneeuw en hagel komen van achteren. Inmiddels halen we eerder gestarte lopers in, die niet echt goed voorbereid zijn en behoorlijk onderkoeld en nat, op verkeerde schoenen, aan deze tocht zijn begonnen. Niet zo lang geleden kwam een Aziatisch vrouw om die door slecht weer verrast werd op dit deel van de track.
We lopen gedeeltelijk samen met een Zwitsers stel die makkelijk klimmen en net voor ons uit lopen. Na een behoorlijk heftige klim en afdaling lopen we over de bodem van de krater richting de Red Crater.
Het water op de handschoenen bevriest en slaat wit uit. Uiteindelijk arriveren we aan de voet van de Red Crater die helaas volledig in de mist is. We voelen dat de vulkaan actief is, daar je op sommige plekken ziet, dat sneeuw weggesmolten is. We beginnen aan de klim van de Red Crater en worden bijna van de kraterrand afgeblazen. De Zwitsers haken af en keren terug; te nat, koud en winderig en bovenal geen zicht. We schuilen gehurkt achter een rots in de wolken en wachten tot dat de wind iets mindert en worstelen ons over de ridge langs de gemarkeerde track, Yannick moet Valeska vasthouden zodat ze niet omver geblazen wordt en komen iets meer in de luwte.
De WHT werkt zich naar beneden en dan gebeurt het; de weersverbetering zet in en plotseling wordt het helder en kunnen we de Red Crater goed zien en we hebben een fantastisch uitzicht op de Emerald Lakes. Iedereen is euforisch en heft de handen ten hemel.
We hebben Mount Doom overwonnen en alle vermoeidheid is weg. We schieten vele plaatjes en genieten van het fantastische vulkanische landschap.
Daarna lopen we in de zonneschijn verder door het spectaculaire landschap wat behoorlijk naar zwavel stinkt.
We passeren de Blue Lake maar zien helaas niet de zeldzame blauwe eend.
Een aantal keer moeten we mini gletsjers oversteken waarbij het gevaar van sneeuwlawines denkbaar is. We nemen alle voorzorgen want we willen niemand verliezen.
Her en der zien we gassen en damp ontsnappen en beseffen dat we onze lunch verorberen op een werkende Vulkaan. Langzamerhand lopen we over de flanken van de vulkaan naar beneden waar getuigenissen van zware vulkanische events langs de route zijn aangegeven.
Uiteindelijk komen aan de voet van de vulkaan en lopen door het regenwoud waarbij we een buiten zijn oever getreden rivier doorwaden om uiteindelijk opgewacht te worden door Moeder Jachthaven die het laatste stuk met ons meeloopt.
We hebben Mount Doom verslagen en zijn in 6 u 55 min uur de Tongariro Alpine crossing gepasseerd.
Voldaan maar moe keren we terug naar de Alpine Lodge waar Moeder Jachthaven de zes persoons jacuzzi heeft gereserveerd. What a treat !
Een heerlijk diner in een restaurant vlakbij sluit deze spannende dag op een mooie wijze af.
Morgen trekken we verder richting Rotorua
