Vandaag gaan we richting Rotorua, een stad op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland met circa 72.500 inwoners en ligt in een gebied met veel geothermische activiteit van vulkanische oorsprong.
Aan die vulkanische activiteit dankt de stad haar toeristische traditie. In 2002 en 2006 werd Rotorua bekroond met de “New Zealand’s Most Beautiful City Award” (beloning voor de mooiste stad van Nieuw-Zeeland). Het is dan wellicht volgens velen de mooiste stad van het land, maar het is ook de stad waar het altijd ontzettend stinkt naar rotte eieren en zwaveldioxide.
Het is gelukkig niet lang rijden vanuit Tongariro naar Rotorua, we werpen nog een blik op mount Doom en rijden dan langs Lake Taupo naar het geothermische park Waiotapu waar we hopelijk wat vulcanische activiteit zien.
Waiotapu, ook gespeld als Wai-O-Tapu (Māori voor “heilige wateren”) is een actief geothermisch gebied aan de zuidkant van het vulkanische centrum van Okataina, net ten noorden van de Caldera Reporoa, in de vulkanische zone Taupo in Nieuw-Zeeland. Het ligt 27 kilometer ten zuiden van Rotorua.
Vanwege de geothermische omstandigheden onder de grond heeft het gebied veel warmwaterbronnen die bekend staan om hun kleurrijke uiterlijk, naast de Lady Knox-geiser zijn er de champagnepool, artiestenpalet, primrose-terras en kokende modderpoelen. Voorafgaand aan de Europese bezetting was het gebied het thuisland van de Ngati Whaoa-stam die afstamde van die op de Arawa waka (kano).
Het gebied heeft een lange geschiedenis als toeristische attractie. Hoewel het sinds 1931 wordt beschermd als natuurreservaat, heeft een toeristische bedrijf een deel van het reservaat onder een concessie. Het werkt onder de naam “Wai-O-Tapu Thermal Wonderland”.
In alle informatieboekjes staat dat een geiser genaamd Lady Knox, in 1904 naar de dochter van gouverneur-generaal lord Ranfurly vernoemd, in dit Park om 10:15 u begint te spuiten en de WHT hoopt dat ze op tijd arriveren om dit bijzondere fenomeen te kunnen zien. Dus wordt er flink doorgereden om op tijd te kunnen zijn. We arriveren bij het geothermische park en hebben precies 15 minuten om kaartjes te kopen en naar de geiser toe te gaan. Er staat een gigantische rij bezoekers die allemaal een ding willen; die geiser zien spuiten. Nu laat de WHT en zijn gezelschap zich niet zo maar vangen dus wordt er een twee sporen strategie ingezet; Valeska probeert online tickets te kopen en de Traveler gaat in de rij staan mocht Valeska niet slagen. 8 minuten voor uur U is de WHT aan de beurt en dan wordt hem gemeld, door moeder Jachthaven, die als liaison fungeert tussen auto en de vooruitgeschoven Traveler, dat het Valeska gelukt is tickets online aan te schaffen. Helaas moeten die bij een ander loket gevalideerd worden, na een hoop gepruts van de net ingewerkte zomerkracht, rennen we uiteindelijk met groene stempeltjes op onze handen inclusief een papiertje voorzien van stempel voor onze chauffeur naar de auto en rijden zo vlot als het kan richting Lady Knox.
Bliksemsnel parkeren we de auto en lopen in een grote menigte naar de plek des onheils en nemen plaats in een soort openlucht auditorium.
Er spuit nog niets en iedereen is in gespannen verwachting wat er nu gaat gebeuren. Een medewerker van het geothermische park verschijnt en vertelt hoe deze geiser ontdekt is door gevangenen die op deze plek tewerk waren gesteld. Doordat er zeep in de ontdekte warmwaterbron terecht kwam toen zij zich daar wasten kwam er een chemische reactie op gang die de druk omhoog liet gaan en uiteindelijk onder grote druk de geiser af liet gaan. En inderdaad ze stopt zeep in de geiser en het begint te schuimen en even later te spuiten.
De Wormholetraveler vindt het maar gemanipuleerd en had gehoopt op een natuurlijke geiser. Slim is het wel want hiermee trek je toeristen naar het park en zijn ze allemaal op tijd binnen. Na deze voorstelling trekken we het geothermische park in want er is nog veel meer natuurlijk vulkanisme te zien dan een gemanipuleerde geiser. Aangezien het druk is met vele toeristen die dit hoogstandje van moeder natuur willen bekijken lopen we de route andersom zodat het zeker in het begin niet al te druk is.
Algauw komen we een krater gevuld met water met een aandachttrekkende naam: het duivelsbad. Net zo opmerkelijk is de kleur van het water, die is namelijk felgroen/geel. Ze heeft de kleur te danken aan het overtollige water van de Champagne Pool, gemixt met zwavel en ijzersulfaat. Het bad verandert soms van geel in groen, afhankelijk van de bewolking en de hoeveelheid zonnestralen die het water bereiken.
De Champagne Pool, is ook meteen dé trekpleister van Waiotapu. Deze warmwaterbron is zo’n 700 jaar geleden ontstaan door een (hydrothermale) uitbarsting en de krater heeft een lengte van ongeveer 65 meter en is maximaal 62 meter diep. Op het bijbehorende infobord valt verder te lezen dat het water ondergronds een temperatuur van zo’n 230°C kan bereiken. Bovengronds koelt de vloeistof vervolgens af tot 74°C.
De versteende rand heeft een opvallende oranje-achtige kleur, die ontstaan is door het samenkomen van verschillende mineralen. Zo herbergt het water onder andere goud, zilver, zwavel, thallium en kwik. De combinatie van de voorgenoemde oranje rand en het groengekleurde, opborrelende water, samen met de intense dampen en een mysterieus zigzagpad, maakt de Champagne Pool tot een absolute eyecatcher.
Na al deze vulkanische pracht en praal vertrekken we met de zwavelgeur in onze neus richting het Aura Motel in Rotorua waar we een nachtje verblijven. Bij aankomst blijken onze kamers nog niet gereed dus gaan we eerst lunchen in een leuk restaurantje vlakbij Eatstreet.
Daarna gaan we terug richting motel waar we inchecken. Het is een geweldig motel; de staf is vriendelijk en heeft vele suggesties wat te doen in Rotorua. Alles staat ook nog op een soort moodboards heel creatief allemaal. Er zijn fietsen beschikbaar en we besluiten de stad op de fiets te verkennen.
In NZ maken fietsers en voetgangers vaak van hetzelfde trottoir gebruik hier in Rotorua is het niet anders.
Rotorua is een al geothermie, het ruikt er naar zwavel en het park is een pruttelende en rokende plaats waar je zonder al te veel moeite dicht bij kan komen.
Na een heerlijk middagje fietsen komen we terug bij het Aura Motel waar we in het zonnetje nog een spelletje spelen en een klein glaasje drinken.
In de avond lopen we naar eatstreet waar alle restaurants zitten en besluiten bij een heus Tunesisch restaurant te gaan eten wat een goede keuze blijkt te zijn.
Afsluitend een ijsje in de locale ijssalon, het is dan ook per slot van zomer hier in NZ.
We lopen terug op het gemak onder het toeziend oog van de maan richting Aura Motel.
Een deel van het gezelschap besluit het thermische bad in te duiken waarbij, het wordt inmiddels routine in dit soort gebieden, de zilveren sieraden af worden gedaan, zodat ze niet door de zwavel worden gekleurd.
Morgen richting Coromandel, we gaan nu echt richting einde van deze mooie Wormholetraveling.
