Newtown, centre of vintage

Vandaag bezoeken we Newtown waar de grootste concentratie aan Vintage winkels te vinden is. Newtown is een mengelmoes van studenten, urban hippies, artiesten en yuppies.

In Sydney is net als in de rest van Australie een cultuur van recycling; wat je niet meer gebruikt zet je langs de kant van de weg en dat neemt iemand anders mee als die het kan gebruiken. In dit geval zijn de recycle goden ThoLau gunstig gezind want juist als zij erover denken om een extra logeermatras te kopen besluit een van de buurmannen zijn exemplaar langs de weg te zetten. ThoLau zijn er als de kippen bij om dit kampeermatras te scoren en mee naar huis te nemen. Met vereende krachten wordt het logge ding omhoog gesjouwd en geïnspecteerd op eventuele beschadigingen. Met wat ducktape pleisters ziet het ding er weer als nieuw uit en is gereed voor gebruik.

Dit keer gaan we met de city tank richting Newtown, redelijk comfortabel daar het weer behoorlijk nattig is. Nadeel is dat het apparaat lastig te parkeren is en er dus door de wijk gecruised moet worden om een plek te vinden. Uiteindelijk weten we de tank te parkeren na een half uur rond rijden en is er grote behoefte aan koffie. We besluiten in Fleetwood Macchiato een bakkie te scoren. Deze in de Lonely Planet aangeraden koffietent, maakt zijn faam waar en belooft een goede start van het bezoek aan Newtown

In Newtown is er voldoende te zien, van straten die de WHT officiële voornaam dragen, tot mooie gevels en kunst aan de muur

King Street is afgeladen met z.g. vintage shops waarvan het assortiment varieert van tweede hands versterkers en band recorders tot LP’s, kleding, snuisterijen en antiek. Moeder Jachthaven voelt zich op dit jachtterrein meer dan thuis en spendeert uren aan het zoeken naar schatten. De WHT scoort bijna een nieuw Hawaii shirt, maar helaas helaas is maat XL te groot.

Iedere keer is er weer een nieuwe verassing als je een schijnbaar klein zaakje instapt, soms tref je een compete bierbrouwerij in het pand aan waar overheerlijke Ipa’s gebrouwen worden

en dan tref je een midgetgolf uitspanning aan met de meest waanzinnig ontworpen holes, waar je een antiekzaak verwacht

Van al dat winkelen krijg je op een gegeven moment trek en Lau weet een goede Sushi tent die populair is bij de locals. Na goed gebruik, dient er ge-queued te worden, na dertig minuten worden we toegelaten tot het Walhalla.

Het principe is eenvoudig; a la Mies Bouwman loopt er een lopende band rond de tafel waaraan alle klanten gezeten zijn. In het midden staan de harakiri koks met vervaarlijke messen dode visjes om te toveren in heerlijke sushi’s. Afhankelijk van het kleur bordje, betaal je een bepaalde prijs voor de afgenomen sushi’s en na afloop betaal je aan de hand van de getotaliseerde kleuren bordjes.

Het gezelschap is flink aan het smikkelen en smullen en eet de maagjes rond. Zelfs de WHT die zich hier flink tegoed doet is verbaasd over de eindrekening, voor Australische begrippen is dit goedkoop. De WHT snapt dat de gemiddelde queue tijd hier 45 min is, dat is het wachten zeker waard.

We verlaten de Sushi tent en constateren dat het inmiddels gestopt is met rustig regenen; er vormen zich complete rivieren op de weg en de WHT is blij dat de city tank een snorkel heeft.

We besluiten Newtown te verlaten en gaan op zoek naar de City tank die ergens in de wijk gestationeerd was. Gelukkig wist Moeder Jachthaven nog in welke richting er gelopen moest worden en vonden we het apparaat na een walk in the rain terug.

We besluiten over de Sydney Harbour Bridge te rijden.

De Sydney Harbour Bridge werd op 19 maart 1932 geopend door Jack Lang, de premier van Nieuw-Zuid-Wales. Er was toen zes jaar aan de bouw ervan gewerkt. De brug werd niet alleen gebouwd om de noordelijke regio van de stad toegankelijker te maken, het was ook een werkverschaffingsproject.

De brug is van staal en bevat zes miljoen met de hand geslagen klinknagels. Sterke kabels moeten voorkomen dat de brug door de hete zon uitzet. Het is de breedste boogbrug ter wereld, maar niet de langste, dat is de Chaotianmenbrug in Chongqing. Het brugdek biedt plaats aan acht rijstroken voor autoverkeer, twee treinsporen, een fietspad en een voetpad. Sydney Harbour bridge is 1149 meter lang en heeft een boogspan van 503 meter. De top van de boog is 134 meter boven zeeniveau.

Door zijn ligging is het een bekend symbool van Sydney geworden. Na de Tweede Wereldoorlog emigreerden veel mensen uit Europa naar Australië. Het eerste dat ze zagen als ze per boot in Sydney aankwamen was de brug. In die tijd kostte het 6 pence om er per auto overheen te rijden. voor een paard met ruiter was de tol 3 pence. Tegenwoordig kost een retourkaartje voor een auto ongeveer drie Australische dollars. Voor wandelaars en fietsers is de overgang gratis. Paarden zijn niet meer toegestaan.

Toeristen en dagjesmensen kunnen de brug tot boven op de boog beklimmen. De tocht duurt ongeveer 3,5 uur. Eenmaal boven na zo’n 200 treden kan men tot ver in de omtrek van Sydney rondkijken. Vanwege de risico’s en de zwaarte van de klim moet een deelnemer in een goede lichamelijke conditie verkeren. Een veiligheidstraining en een veiligheidsharnas zijn verplicht.

Eenmaal in Noord Sydney aangekomen bewonderen ook nog het lunapark maar gaan er niet naar binnen daarvoor is het te nat !

Het park werd gebouwd in 1935 op ongeveer 600 meter (2.000 voet) van de noordelijke toegangen van de Sydney Harbour Bridge en liep seizoenen van zeventig maanden tot 1972, toen het het hele jaar door werd geopend. Luna Park werd medio 1979 gesloten, onmiddellijk na de Ghost Train-brand, waarbij zes kinderen en een volwassene omkwamen. Het grootste deel van het park werd gesloopt en er werd een nieuw pretpark gebouwd; dit opereerde oorspronkelijk onder de naam Harborside Amusement Park voordat het de naam Luna Park hervatte. Het park werd in 1988 weer gesloten omdat een onafhankelijke technische inspectie vaststelde dat verschillende attracties dringend gerepareerd moesten worden. De eigenaren slaagden er niet in het park te repareren en te heropenen voor de deadline van de regering van New South Wales, en eigendom werd overgedragen aan een nieuwe instantie.

Luna Park heropende in 1995 en sloot na dertien maanden weer vanwege de Big Dipper -achtbaan: klachten over geluidsoverlast van bewoners op de klif boven het park zorgden ervoor dat de openingstijden van de attractie sterk werden beperkt, en de resulterende daling van het aantal bezoekers maakte het park onrendabel. Na nog een herontwikkeling is Luna Park in 2004 heropend en is het sindsdien blijven werken.

Het park is gebruikt als filmlocatie voor verschillende films en tv-shows.

We rijden weer terug richting Bondi want de jetlag kicks in en de WHT en MJ beginnen trek en slaap te krijgen.

ThoLau beloven dikke hamburgers en het water loopt de WHT in de mond. Eerst moet de tank nog geparkeerd worden hetgeen geen sinecure is in Bondi. Auto’s mogen niet met een garage steek neergezet worden, nee dat mag alleen met de neus naar voren. Een plek is sowieso een zeldzaamheid en je mag alleen maar vrij parkeren in de area die jouw vergunning aangeeft.

Kortom het komt wel eens voor dat de parkeertijd inclusief lopen naar de residentie een uur duurt, gelukkig werkt ook in Bondi het Marinaatje, we spotten een plek op nog geen twee minuten van huis… Morgen plannen we indoor activiteiten, daar Sydney langzamerhand kletsnat begint te worden