Vandaag gaan we Guatapé bezoeken. Het is een stad en gemeente in het departement Antioquia en ligt op 79 kilometer van Medellín. De stad is een belangrijke toeristische attractie, vooral voor reizigers uit Medellín. El Peñón de Guatapé , een grote rots die bezoekers kunnen beklimmen, en de beroemde zóccalos (muurschilderingen) die verschillende gebouwen sieren trekken veel toeristen.De naam “Guatapé”, komt uit de Quechua -taal, gerelateerd aan “stenen en water”. Guatapé is door de geschiedenis heen veranderd. Het was voornamelijk een boerenstad die afhankelijk was van veeteelt, landbouw en mijnbouw. Het is onderdeel van de gemeente Peñol. Empresas Públicas de Medellín bouwde hier in de jaren 70 een groot hydro-elektrisch complex. Dit megaproject had grote gevolgen voor de sociale, economische, politieke, ecologische en culturele ontwikkeling in de plaats. Met de bouw van deze dam werd Guatapé een van de belangrijkste elektrische productiecentra van het land. Toen het waterkrachtreservoir “El Peñol” werd gebouwd, stond het stedelijk gebied van de gemeente Peñol en een deel van het landelijke gebied volledig onder water. Ter nagedachtenis is een kruis in het meer geplaatst waar de originele kerk staat. Het stedelijke gebied werd in zijn geheel herbouwd, in een nabijgelegen stad, maar met een totaal andere architectuur dan de koloniale die het oorspronkelijke stedelijke gebied van El Peñol kenmerkte.
We laten ons vervoeren door een privé chauffeur zodat we zelf de tijd kunnen bepalen. Het is een ritje van ongeveer een uur en we vertrekken vroeg want we willen de tijd zo optimaal mogelijk spenderen.
We beginnen met een bezoek aan een replica van het Viejo Penol. Dit is hier neergezet om de herinnering aan het oude Penol levend te houden.
Natuurlijk horen in zo’n omgeving souvenir winkels en deze worden natuurlijk bezocht.
Naast het dorp Guatape is er ook El Peñón de Guatapé, een rotsformatie die grenst aan een meer. Het vormde 70 miljoen jaar geleden langs de batolito de antioquia. Met tweederde van zijn hoogte onder de grond, is het blootgestelde verticale vlak meer dan 200 meter hoog en zichtbaar vanuit het hele omliggende platteland.
Bezoekers kunnen de rots beklimmen via een trap die in één kant is ingebouwd, een pad met meer dan 675 treden naar de top. Op de platte top van de rots bieden voedselverkopers buitentafels met uitzicht op vergezichten die zich in alle richtingen uitstrekken tot aan de horizon. Boven de voedselverkopers zijn twee cadeauwinkels en een uitkijkpunt in de open lucht om het spectaculaire landschap te zien. De WHT, Pepi en Million Dollar Babe, gaan de uitdaging aan om 1350 treden op en neer te overwinnen. Voor mensen met claustrofobie een traumatische ervaring, want je doet dit niet in je eentje en de trap naar de top is smaller dan die van het Vaticaan. Het is een echte toeristen val, die alles op het gebied van toeristische zaken etaleert; restaurants, gidsen, souvenirs en een heuse heliport waar je vanaf kan vertrekken richting la Piedra zoals de steen genoemd wordt. In minder dan een uur heeft de WHT het traject afgelegd en heeft hij ook genoten van het uitzicht.
Na al dit moois vertrekken we richting Guatapé waar we de lunch gaan gebruiken. Eerst wandelen we door Guatape en zien van alles, leuke winkels, grappige straatjes en zóccalos.
Elk gebouw heeft tegels, z.g. zóccalos, langs de onderwanden van de gevel in heldere kleuren en gedimensioneerde afbeeldingen. Veel van de tegels zijn gekoppeld aan de producten die door de winkels worden verkocht, of de overtuigingen van de bewoners. Anderen zijn culturele afbeeldingen van het agrarische erfgoed van de gemeenschap.
Onze maag begint te knagen, en Tripadvisor brengt uitkomst, we moeten bij Donde Sam zijn waar het lekkerste eten geserveerd wordt, na wat gezoek vinden we Sam en zijn amigo’s met het personeel. Ze spreken een pietsje Engels en weten e.e.a. duidelijk te maken wat er zoal gegeten kan worden. Dan krijgt de WHT de telefoon van de gerant in zijn handen gedrukt; Sam himself belt op om te vragen of alles ok is en dat hij blij is dat het reisgezelschap zijn zaak aandoet. In detail geeft hij aanbevelingen wat te bestellen en drukt de Traveler op het hart hem te bellen in geval van onduidelijkheden. Dat beloofd de WHT.
Het reisgezelschap gaat aan de curry wat een prima keuze is gezien hetgeen er op tafel komt. We eten heerlijk en zelfs koffie wordt aan het einde van de maaltijd geserveerd, terwijl er normaal niet voor vieren koffie wordt geschonken. Ook nu weer, eten we voor een habbekrats en van het uitgespaarde geld gaan we kijken of er iets van onze gading ligt in de winkels.
Het loopt tegen drieën en we hebben afgesproken met onze driver, helaas staat hij bij de kerk te wachten en wij op de parking net buiten het dorp, na wat whatsapp communicatie weten we elkaar toch te vinden en rijden we terug medellin. Het is midden in de spits en het verkeer staat shocking klem. Gelukkig weet onze driver allerlei slinkse wegen en rijdt via de sloppenwijken naar ons hotel.
Aangezien we uitgebreid gegeten hebben besluiten we in de buurt van het hotel een koffie en pan te halen. We vermaken ons kostelijk met de overige gasten en proberen zo respectvol om te gaan met de zwervers en vluchtelingen die langs lopen en om dineros vragen. een gast trekt zich het lot aan van een vrouw en hij bied haar een maaltijd aan. Ze gelooft het eerst niet maar schuift dan aan bij hem en doet haar levensverhaal. De WHT is best onder de indruk van de compassie van deze man.
We keren terug richting hotel waar we gaan pakken, morgen naar de Pacific…
