Vandaag gaan we richting Pacific, dit keer vliegen wij van de nationale luchthaven Olaya Herrera Airport, die gelukkig voor ons op maar 15 minuten rijden ligt van het hotel. We zijn er helemaal klaar voor als de taxi komt voorrijden. Inderdaad een kleine 20 minuten later staan we op de luchthaven en lopen we naar de incheckbalie waar nog geen andere passagiers staan. We overhandigen onze paspoorten en de grondstewardess start de incheck-procedure. Tijdens het wegen van onze bagage maakt de stewardess ons er op attent dat het gewicht van de bagage niet meer dan 10 kgs mag zijn. Dat is in tegenspraak met hetgeen er in de boekingsbevestiging staat dus er is een probleem. Zoals we tot nu toe in heel Colombia ondervinden, er wordt naast de wereldtaal Spaans geen Engels gesproken. Dus de WHT en Moeder Jachthaven proberen met handen voeten duidelijk te maken dat het reduceren van het koffer gewicht een onmogelijke opgave is en vragen om coulance. Na goed Colombiaans gebruik wordt de chef van de chef erbij betrokken wat uiteindelijk leidt tot het accepteren van het huidige koffer-gewicht. Wel krijgen we een separate uitleg in het engels door een inderhaast opgetrommelde grondstewardess. Wat blijkt; vluchten van en naar Nuqui, de luchthaven waar wij heen vliegen, hebben een gewichtsrestrictie van 10 kgs. Voor de heenvlucht wordt het overgewicht gedoogd maar terug moeten we dus e.e.a. ter plekke regelen. Met Moeder Jachthaven in het reisgezelschap moet dat lukken. Nu we uiteindelijk ingecheckt zijn reppen wij ons door de security en schuiven aan in een restaurant waar we koffie bestellen.
De koffie wordt serieus in porseleinen kopjes geserveerd en smaakt prima.
Het duurt dan ook niet lang voordat onze vlucht naar Quibdo, onze eerste tussenstop, begint met boarden. Het vliegtuig, een Twinotter, heeft een achterinstap, daar de bagage tussen de cockpit en de propellers in geplaatst is. Daar had de Traveler niet geheel rekening mee gehouden want hij had het gezelschap voorin geseat maar in feite betekent dat ze achterin zitten m.b.t. boarding en unboarding.
De lucht van Medellin en Quibdo duurt nog geen 40 minuten, dus voordat de Traveler het doorhad stonden we al weer op de grond. Onder begeleiding worden we direct in de vertrekhal gezet voor deel twee richting Nuqui. De controle van paspoorten en boardings-documenten geschied op de plaats waar je zit in de wachtruimte.
En nadat het vliegtuig voor gerold is, mogen we boarden voor het laatste deel van deze trip. Het vliegtuig is van het type dat ook in Narco films figureert en is van een dusdanige grootte dat er nog geen twee voetbalelftallen in passen.
Bij het betreden van het vliegtuig krijgen de claustrofobie vatbare personen het voor de kiezen, eigenlijk is het smalle ovale buis waar je met zo’n twintig passagiers in zit. Gelukkig mag je zelf kiezen waar je gaat zitten dus zit het reisgezelschap op dusdanige plekken dat ze hun benen kunnen strekken.
We hebben vol zicht op de cockpit en kunnen precies zien wat zich daar afspeelt. De motoren worden gestart en met een nijdig gebrul stuiven we de startbaan af om met een plotselinge jump het luchtruim te kiezen. Onder ons niets dan jungle en kronkelende rivieren, een schakering van kleuren groen.
We kunnen duidelijk zien dat de piloten ons precies tussen de zware turbulentie gebieden doorstuurt, en de turbulentie is dan ook dragelijk.
Na zo’n twintig minuten passeren we een kustlijn en het vliegtuig maakt een scherpe bocht naar rechts om naar beneden te duiken. Met een hoge snelheid komt de landingsbaan in zicht en voor dat we het weten taxiën we na een korte remweg langs voorbeelden van mislukte landingen en komen tot stilstand voor iets wat op een verkeerstoren met een soort van aankomst- en vertrekhal lijkt.
Het geheel is niet groter dan het hok in de tuin van de Traveler maar dat mag de pret niet drukken. Wat stram stappen we uit en hete vochtige lucht omarmt ons. Onmiddellijk beginnen we met zweten; ja we zijn duidelijk in de tropen. We worden als makke schapen een soort van serre ingedreven en ons wordt duidelijk gemaakt dat ook onze bagage daar zal worden neergezet, hetgeen gebeurt.
Na een snelle check bij de Satena balie blijkt dat we ons geen zorgen hoeven te maken over eventueel overgewicht, tegen betaling van 5000 $cop per overgewicht kg, ongeveer 1 euro, gaat je koffer gewoon mee. Daar knapt de WHT behoorlijk van op want hij had al visioenen van achterlating van zijn bagage. We lopen de aankomsthal uit en worden uiterst vriendelijk gemaand ons te melden bij de tourist informatie. Daar worden we ontvangen en hartelijk welkom geheten in het engels door een gastheer. Al onze gegevens worden genoteerd en in een lijst verwerkt. Men wil ons reisschema weten en we moeten 30 000 $cop toeristenbelasting aftikken.
Daarna krijgen we een stikker op de borst geplakt en mogen we het vliegveld af. Daar worden we opgewacht door een tuktuk die ons naar hotel Nuquimar brengt. Nuquí is een stadje in het departement Chocó.
De gemeente Nuquí ligt in het departement Chocó in het westelijke deel van Colombia tussen het bergachtige gebied Baudó en de Stille Oceaan. Nuquí heeft een grote culturele diversiteit en een grote verscheidenheid aan flora en fauna. Nuquí heeft 8096 inwoners, waarvan 3095 in de gemeentelijke hoofdstad. De meerderheid van de bevolking is Afro-Colombianen, een ander deel van de bevolking wordt vertegenwoordigd door leden van inheemse stammen. Nuquí werd in 1915 als gemeente gesticht, het ligt in de z.g. gele zone wat betekent dat het er relatief veilig is, terwijl het 20 km naar het zuiden richting Coqui levensgevaarlijk is. Daar zijn milities en paramilitairen uiterst actief.
Een totale cultuurschok als we richting hotel rijden, de dirt road zit vol gaten en grote plassen. Het vliegveld ligt min of meer in het centrum van Nuqui. Het is alsof we in een compleet andere wereld zijn gekomen, na goed Colombiaans gebruik schettert de muziek ons tegemoet terwijl de tuktuk laveert tussen gaten en kuilen vol water. We zwaaien naar het winkelpersoneel dat vrolijk zijn waar aanprijst en na ongeveer een 15 minuten hotsen en klotsen arriveren we bij het hotel.
We worden hartelijk begroet en onthaald met heerlijke koffie en verse cocos drank.
Er wordt ons duidelijk gemaakt dat water in het dorp gekocht moet worden en dat ontbijt en avondeten in het hotel restaurant genuttigd kunnen worden. In eerste instantie dacht de Traveler dat ook de lunch in het hotel gebruikt kon worden maar dat bleek een misverstand te zijn. Aangezien ons Spaans en hun Engels not up to standard is weten we uiteindelijk via Google Translate duidelijkheid te krijgen. Een van de gasten krijgt opdracht ons bij een lunch restaurant te brengen. Dus gaan we achter haar aan in ganzenpas. Ze levert ons af bij het lunch restaurant wat gelegen is op de zesde verdieping van het hoogste gebouw van Nuqui.
We bestellen op goed geluk gebakken vis en aanverwante artikelen en blussen af met vruchtensapjes en bier. Afsluitend drinken we koffie en cocos postres en genieten van het spectaculaire uitzicht op de baai en de Pacific. We proberen natuurlijk walvissen te spotten wat natuurlijk nu niet gebeurt.
We vinden het genoeg en gaan richting strand om toch even met de voeten in de Pacific te hebben gestaan. We zijn het restaurant nog niet uit of we worden al aangesproken om een tour te reserveren. Het is een heel mooi aanbod maar helaas hebben we al met het hotel een afspraak. Wel krijgen we allerlei informatie die erg nuttig is.
Eindelijk bereiken we het strand. Het is eb en een significant deel is droog gevallen, dus duurt het even voor we de vloedlijn bereiken.
We lopen langs het strand en zien dat er een begin gemaakt is met de creatie van een boulevard met winkelpandjes echter het is nog in de pre-embryonale fase want echt af is het niet.
We gaan van het strand af, want er moet water en koek en sopie gekocht worden, daarvoor moeten we wel diep Nuqui in. Ook hier patrouilleren er militairen op strategische punten zonder dat het heel bedreigend overkomt. Eindelijk vinden we een soort supermarkt waar we twee plastic gallons met drinkwater worden aangeschaft en ook de koek en sopie wordt gescoord. We keren lopend terug richting hotel wat niet ver buiten Nuqui ligt.
Er is een bancomat in Nuqui en die is in dit pand gelegen, het nodigt niet direct uit om hier geld te pinnen. Bovendien heeft de WHT zo zijn bedenkingen of het uberhaupt wel werkt.
Daar aangekomen gaan Moeder Jachthaven, Million Dollar Babe en Pepi zwemmen in de zee. De WHT blijft achter om zich te verdiepen in de aangeboden tour en aan de Wormholetraveler story te werken. De dames keren terug uit zee en spoelen zich af onder de douche en sluiten zich aan bij de WHT.
Langzaam zien we de zon in de zee zakken en snel gaat de WHT en MJ naar de zee om dit vast te leggen. We treffen het want het is weer eens een spectaculaire zonsondergang. De kleuren zijn exotisch en de WHT moet zich inhouden niet teveel plaatjes te schieten.
De avond valt en we verfrissen ons voor het diner. We krijgen een heerlijk vers gemaakte vis dis voor en genieten volop. Toch wel vermoeid van een intense reis en wisseldag duiken we redelijk vroeg het bed in. Morgen toeren richting het zuiden van de baai.
