Vandaag eigenlijk hetzelfde ritme als gisteren met dien verstande dat het met bakken uit de hemel komt en onweert. Het reisgezelschap heeft serieuze twijfels om op tour te gaan maar de app Wunderground geeft aan dat het vanaf 11:00 droog wordt en dus besluiten we uiteindelijk wel te gaan. Gelukkig wordt het vertrek tot 09:30 u uitgesteld dus kunnen we relaxed ontbijten. Ondertussen in de keuken zijn ze erg druk want de lunchpakketten voor de tour worden hier gemaakt.
Na het ontbijt lopen we alle plassen vermijdend, richting haven waar we aankomen en hetzelfde gezelschap als gisteren hebben. Ook de kapitein is dezelfde, maar de spotter is nieuw met een shirt waar groot punk op staat.
Zodra de boot gevuld is gaan we op weg. Dit keer gaan we niet richting zuiden maar slaan we rechts af richting het noorden van de baai. Het water is nog een beetje ruw als we verder op zee varen. Ook dit keer duurt het niet lang of we treffen de eerste leather back schildpadden aan op volle zee. Het zijn behoorlijk grote beesten maar ondanks hun reputatie razend snel in het water voordat we ook maar wat kunnen vastleggen zijn ze onder water gedoken. Voort gaat het en het weer knapt zienderogen op. Na zeker een half uur varen bereiken we de noordelijke punt van de baai, die behoorlijk op Halong Bay in Vietnam lijkt.
Op de uit de zee oprijzende rotsen huizen vele vogels zoals stormvogels, fregat vogels en de blauwe pelikaan. Het zijn er honderden die in het zwerk heen en weer zweven.
Dan plotseling een eerste blow out spot van de kapitein die onmiddellijk richting plek des onheils spoed. Hij blijft rondcirkelen maar we hebben nul op rekest. Na een aantal malen ergens heen geracet te zijn geven we het op een close encounter zit er nu niet in want het is waarschijnlijk een solitair mannetje en die zijn moeilijk te spotten.
We varen verder en de kapitein gooit zelf een vislijntje uit om een vis te verschalken, het is een heel lange lijn met een heuse blinker eraan, volgens de WHT gaat hij voor een tonijn.
Plotsklaps heeft de kapitein beet en moet hard werken om een vis binnen te halen. Het boot reisgezelschap houd de adem in en de kapitein is in behoorlijk gevecht met een grote vis. Dichter en dichterbij komt het beest en net als de kapitein het met een laatste ruk uit het water tilt valt de vis terug in het water. De kapitein slaat een kruisje en is zichtbaar teleurgesteld, het blijkt een Wahoo te zijn een grote jachtvis waar die zeker twee dagen van had gegeten.
We varen een soort baai in wat uiteindelijk een van de kraamkamers van de walvissen is. Onmiddellijk spotten we een walvis en nu hebben we echt beet, het blijken er twee te zijn die in deze kleine baai aan het rond zwemmen zijn. We cirkelen er omheen en natuurlijk wordt dit vanuit alle standen vereeuwigd.
Dan is het tijd voor een volgende hoogte punt van de tour we leggen aan bij Parque Nacional Utria waar we naar later blijkt ongeveer een uur hebben om doorheen te gaan. Ook hier absoluut nul kennis van de engelse taal laat staan dat iemand duidelijk kan maken wat ons precies te wachten staat. We moeten een serieus bedrag betalen en als blijkt dat we maar een uur hebben om door het park te gaan besluiten niet naar binnen te gaan en het reeds betaalde entreegeld terug te vragen. Nou bijna ontstaat de derde wereldoorlog; het bootgezelschap is het volledig met ons eens en neemt het in vurig Spaans temperament volledig voor ons op. Er ontstaan zelfs discussies tussen gidsen waarvan er een zegt dat we maar Spaans moeten spreken en dat we het makkelijk kunnen betalen. Nou die heeft het geweten die kreeg de wind van voren van enkele Colombiaanse dames uit ons gezelschap. Uiteindelijk om de lieve vrede te bewaren en deze betaling maar als subsidie zien, gaan we toch het park in. In een half uurtje zijn we rond en hebben de mangrovebossen en het estuarium bewonderd.
Dan is het lunchtijd en worden we afgezet op White Beach wat een van de weinige witte stranden is hier in Colombia. De in palmblad verpakte lunch is heerlijk en wordt in de schaduw met smaak opgepeuzeld.
Dan vanaf het strand zien we twee walvissen in de kraamkamer baai zwemmen op nog geen 100 m afstand. Wat een verwennerij!
Het reisgezelschap gaat nog even skinny dippen terwijl de WHT op de tassen en aanverwante spullen let. Natuurlijk is de burgerlijke ongehoorzaamheid van de dames maximaal want ondanks dat het niet mocht werd er toch richting een rots gezwommen waar ze op 25 m afstand van de walvis waren. De walviswachter greep in door hard op zijn voetbalfluit te blazen en te wenken dat ze weg moesten zijn. En zo geschiedde.
Na een heerlijke middag stappen we weer in en gaan richting Nuqui. De pret is nog niet afgelopen als de kapitein twee parende schildpadden spot en ons ruimschoots de gelegenheid geeft dit spektakel te bewonderen.
Als dan ook nog we getrakteerd worden op een fantastische zonsondergang kan de dag niet meer stuk.
Voldaan landen we in de haven en lopen gelukzalig terug.
Het avond diner markeert een mooi verblijf in Nuqui want morgen gaan we door richting Salento.
Wat een geweldige reisverslagen en prachtige forto’s Karin en Ingrid.