Deze ochtend staat in het teken van een reisdag. Vandaag reizen we vanaf Nuqui via Quibdo naar Medellin en dan door naar Pereira. Vliegschaamte moet je niet hebben in dit immense land en trouwens, we dragen op iedere vlucht netjes onze CO2 toeslag bij. Helaas duurt dit reisschema de gehele dag en komen we pas tegen een uur of zeven vanavond in Salento, de plaats van bestemming, aan. Natuurlijk gaan we eerst ontbijten, maar de Traveler krijgt bijna geen hap door zijn keel want vandaag mag hij officieel maar 10 kgs gewicht meenemen vanaf Nuqui airport. Ondanks dat de luchthaven maar op 10 minuten lopen van het hotel ligt, wordt de tuktuk vroeg besteld want de Traveler denkt dat er op de luchthaven best wel tijd verloren gaat met bagage inchecken. We nemen afscheid van de staf van Hotel Nuquimar met delfts blauwe klompjes, we zwaaien nog eenmaal, en dan zet de tuktuk zich in beweging en begint de hotsen knotsen reis.
Op het vliegveld aangekomen spoeden we ons naar de Satena balie om in te checken. We posteren ons in de rij en willen net onze paspoorten afgeven of de aanwezige hermandad wil de inhoud van onze koffer bekijken. Lekker dan, we worden uit de rij gehaald en naar een soort keukentafel geleid waar we een voor een onze koffer moeten open maken, waarna deze gevisiteerd wordt. Er ontstaat nog wat verwarring als blijkt dat we per ongeluk ook de rugzak van een dame in de incheckrij hebben meegenomen, daar deze ontzettend veel op de rugzak van Moeder Jachthaven leek. De marechaussee geeft gelukkig zijn goedkeuring aan de inhoud van onze reisplunje en we kunnen, mogen weer in de incheckrij gaan staan.
Na zeker nog een kwartier wachten zijn we aan de beurt, de paspoorten worden ingeleverd en op een scherm wordt gecheckt of wij op de vlucht geboekt staan. Horde 1 wordt genomen, we worden ingecheckt en onze koffers gewogen, die zijn natuurlijk te zwaar, maar na betaling van 50000 $Cop (ongeveer € 12,50) worden ze toch toegelaten. Onze tickets lijken een soort stomerij bonnetjes die als je het niet zou weten in de eerste de beste prullenbak weg zou gooien.
We nemen plaats in een soort serre wat als vertrekhal fungeert, de security is zo zo want de WHT ziet zelf dat een aantal keer iemand iets van een kennis aangereikt krijgt nadat deze al in de serre geplaatst was.
Eindelijk is het dan zo ver iemand komt ons halen en in ganzenpas lopen we richting vliegveld. Het is weer zelf je plaats kiezen dus de WHT gaat samen met MJ de eerste plaatsen bezetten. Jammer voor hen zijn er niet echt ramen en de piloten schuiven dit keer de cockpit deur dicht. Alleen door een kier zien we vaag wat gebeuren. MDB en Pepi zitten wat dat betreft een stuk beter en hebben goed zicht.
Met een nijdig gebrom spurt het vliegtuig weg en voor we het weten hangen we boven de jungle. Nog geen twintig minuten later zijn we al weer geland op Quibdo. Daar hebben we officieel een lay over van 5 uur maar Moeder Jachthaven grijpt in en legt in haar Papiaments uit dat we graag met een eerdere vlucht mee willen. Het hoofd van de luchthaven wordt er bij gehaald en warempel we mogen mee op de vlucht van 11:00 uur.
Blij dat we mee mogen en dus gevrijwaard van zijn van een lang verblijf op Quibdo stappen we opnieuw in, nu in een iets ruimer vliegtuig, een twinotter.
Deze brengt ons in 40 minuten naar Medellin Domestic Airport en voor we het weten lopen we weer op bekend terrein.
Onmiddellijk proberen we de vlucht naar Pereira over te boeken naar een vroege vlucht, maar helaas die vlieger gaat niet op. Moeder Jachthaven probeert van alles maar helaas geen ‘Marinaatje’ dit keer. Wel kunnen we onze bagage alvast inchecken en aangezien er geen limitatie meer is op het bagage gewicht stoppen we er van alles in. Het reisgezelschap besluit om na de incheck een restaurant op te zoeken buiten het vliegveld. Tripadvisor geeft een goede aan die op korte afstand van de luchthaven is. Een taxi wordt aangehouden en voor we het weten worden we naar een korte rit door Medellin afgezet bij een commercieel medisch centrum waar een grote food-corner is waar het personeel van het nabije hospitaal zijn natje en droogje haalt.
Wij hebben voor een Italiaans restaurant gekozen waar we heerlijke pizza’s scoren. De eigenaar komt een praatje maken en blijkt uit Sardinië te zijn. We complimenteren hem met zijn zaak en hij glimt van trots.
Na dit mooie intermezzo besluiten we richting commercieel centrum te gaan waar we onze Claro simcard opwaarderen, want internet is zo’n beetje tweede behoefte geworden. Zeker tijdens internationaal reizen. We scoren er nog een prachtig uitzicht op Medellin en halen water en iets te knabbelen voor onderweg in een hyperluxe supermarkt.
Dan is het tijd om weer terug te keren richting luchthaven. Gelukkig instrueren we de chauffeur op tijd welke luchthaven hij moet we en anders had hij ons gewoon richting de internationale luchthaven gebracht en dan hadden we een probleem gehad. Aangekomen op de luchthaven passeren we de security zonder noemenswaardig oponthoud en nemen plaats in de vertrekhal. Ook het boarden gaat zoals overal in Colombia heel gestructureerd; de laatste rijen eerst naar binnen en zo in omgekeerde volgorde het vliegtuig opvullen, geen centje pijn.
De vlucht is zo mogelijk nog meer zonder problemen en na een rustige vlucht landen we in Pereira. Bijzonder is dat de start- en landingsbaan boven de stad uit toornen zodat er geen echt geluidsoverlast is. Het vliegveld is brand nieuw en her en der ruik je de verf nog. We lopen richting bagage band en zelfs onze bagage staat al op ons te wachten en zodra we naar buiten stappen staat onze transfer chauffeur al op ons te wachten.
Voor we het weten zijn we onderweg naar Salento in het koffiegebied van Colombia. Een ritje van uur door bergachtig terrein brengt ons uiteindelijk in het dorp Salento waar we in Casa Borbon verblijven. De casa ligt tegen het centrum aan wat mooi is want daar gebeurt het.
We checken snel in, om daarna nog een snelle verkenning van het centrum uit te voeren. We hebben twee wegen die daar heen leiden; de eerste is hypersteil, van een steilte dat zelfs Eddy Merkx van z’n fiets zou donderen en de tweede is volgens Salento begrippen vlak maar voor ons kaaskoppen nog steeds een donderse kuitenbijter.
We eindigen uiteindelijk in de beste kroeg van Salento waar we heerlijk van alles eten en proosten op opnieuw een mooie episode in onze Colombia reis.
We zoeken ons lekkere bed op. Morgen wordt het paard rijden !
