Deze ochtend worden we wakker in weer een andere kamer met een volledig ander vergezicht dan de vorige, we hebben een klein balkonnetje met twee openslaande deuren en kijken precies op de valei uit.
Het dorpscentrum van Salento ligt zo’n 30 meter hoger dan waar ons onderkomen gesitueerd is dus zullen we iedere keer naar boven moeten lopen. Dit keer moeten we voor ons ontbijt buiten de deur zijn dus nemen we de col van de buitencategorie om naar een superleuke desayunos restaurant te lopen. Daar genieten we van vers gemaakte gerechtjes en goede sterke koffie.
We maken een rondje over het plein en we besluiten een rit met de paarden te maken richting de koffieplantage Palestine, een twee uur durende rit waarbij ook een waterpassage voorkomt. De Traveler heeft inmiddels zich gedrogeerd met een dubbele dosis histamine om te voorkomen dat hij zich gek niest als hij op het paard zit. Terwijl we bezig zijn de prijs uit te onderhandelen komt er een groep Israëliërs aan die ook willen paardrijden. Zoals gebruikelijk gaat het met veel lawaai en op het onbeschofte af. De paardenman laat zich niet gek maken en stelt aan de Israëliërs voor richting de koffieplantage Palestine te gaan, dat weigeren ze categorisch, nooit gaan ze richting Palestina.
Het einde van de discussie maken we helaas niet mee want onze caballera met de paardjes staat klaar. We krijgen allemaal een paard aangepast aan onze rijeigenschappen, dus de WHT heeft het makste paard van allemaal.
We beginnen gelijk met een moeilijk stuk weg met een hellingshoek van 20%, MB, de Anky van Grinsven van het reisgezelschap, geeft instructies naar achteren te leunen, wat voor de Wormholetraveler betekent dat hij met rugzak en al een op een paard een soort circusact moet uitvoeren.
Gelukkig gaat het maar over een paar meter dus al gauw kan de WHT weer in de normale positie. We klossen op onze paardjes door het landschap en genieten volop, onze caballera heeft het erg druk met het inspreken van whatsapp berichten terwijl ze achter ons rijdt. We stijgen en dalen met de paardjes en er gebeurt eigenlijk niets noemenswaardigs, de paarden luisteren uitstekend en briesen zo af en toe ten teken dat ze het naar de zin hebben.
We dalen langzamerhand af richting rivier en op een gegeven moment geeft onze caballera aan dat we de rivier in gaan en wat er ook gebeurd we niet mogen stoppen. We rijden de rivier in en de paarden zoeken hun eigen weg, vlak voor een brug rijden we de kant in en staan we weer op het droge.
Voort gaat het totdat we bij de koffieshop las Acacias staan, daar stijgen we af en zoeken een plekje waar we heerlijke koffie kunnen nuttigen. We gaan aan de rand zitten want op korte afstand is een soort Macdonalds voor vogels gemonteerd en de ene na de andere gekleurde vogel verschijnt er om te eten.
Na een prima bak Colombiaanse koffie stijgen we weer op en rijden terug richting dorp waar we een klein uurtje later aankomen. De Traveler laat zich van het paard vallen en loopt wijdbeens richting Casa.
We trekken ons terug in de casa om bij te komen van de rit en gaan weer richting centrale plein om daar wat lekkers te lunchen.
Aan het einde van de dag lopen we via Calle 6 richting mirador en nemen de ontelbare trappen naar boven daar genieten we van het uitzicht en denken daarna via een pad weer naar beneden te kunnen, echter dat loopt dood dus keren we onverrichte zaken retour.
Inmiddels heeft de WHT contact gelegd met een gids die vroeg in de ochtend vogels spot; via whatsapp heeft de Traveler informatie uitgewisseld en heeft nu een blind date in Calle 6. Carlos blijkt een gepassioneerde gids te zijn die graag ons op donderdagochtend meeneemt om vogels te spotten. We spreken af om dan om 6 uur reeds te gaan spotten zodat we om half tien ons klaar kunnen maken voor de volgende verplaatsing. We betalen 25 euro aan en schudden elkaar de had.
We slenteren nog wat door Calle 6 en na een koffietje maken we ons op voor de avond.
Dit keer gaan we veggie eten bij een restaurant Serendipia genaamd. Het is er zo druk dat we moeten wachten en uiteindelijk in een kamer zonder ramen geplaatst worden.
Het mag de pret niet drukken, het eten is verrukkelijk en de sfeer geweldig. Voldaan keren we terug richting Casa waar we op ons gemak uitbuiken en niet te laat naar bed gaan want morgen richting Val de Cocora.
